Interview: Alan Nimmo

In gesprek met Alan Nimmo, frontman van King King

Tekst : Nineke Loedeman

In korte tijd is King King uitgegroeid tot één van de meest gevraagde bands in het UK blues-rock circuit en inmiddels gaan ze dezelfde kant op in Nederland, België en Duitsland. Hun debuutalbum Take My Hand uit 2011, werd al uitgeroepen tot beste album.

Ook hier in Nederland is deze Schotse bom ingeslagen en kan de band zich verheugen op een immer groeiende grote schare fans. De “lads” uit Glasgow weten hoe ze hun publiek mee moeten sleuren in hun opzwepende mengeling van rockende bluessongs en gehoorstrelende ballads. Stuwende kracht is Alan Nimmo, de charismatische zanger/gitarist, die we natuurlijk ook kennen van zijn andere band, The Nimmo Brothers. In Maart 2013 verscheen King King’s tweede album Standing In The Shadows en ook dit album werd overal bijzonder goed ontvangen:

“Deze ‘Standing In The Shadows’ is dan ook een bluesplaat geworden die voor iedereen, die van beklijvend gitaarwerk en bluesrock houdt een absolute must is.” (Rock Tribune, mei 2013)

“Hij wisselt muzikale krachtpatserij af met subtiliteit…..is zelf een uitmuntende vocalist, zoals de band uitmuntend is en de songs uitmuntend zijn.” (Lust For Life, juni 2013)

Hoogste tijd voor BluesMagazine.nl om te peilen hoe de stand van zaken is en te horen waar we de heren mogen verwelkomen dit jaar. Tijdens Zoetermeer Blues 1 Juni jl. spreek ik Alan kort, vlak voor het optreden.

In Maart 2011 kwam jullie debuutalbum Take My Hand uit, en kreeg geweldige kritieken in de UK en ook zeker op het vasteland. Dat moet voor wat meer druk gezorgd hebben voor deze opvolger, Standing In The Shadows?
“Dat klopt. Kijk, er hangt altijd natuurlijk een zekere spanning omtrent het maken van “het tweede album”. We merkten het zelf ook, want het moest natuurlijk wel weer een sterk album worden. Ook alle mensen om ons heen hadden iets van: oh oh, tweede album enz. Maar eerlijk gezegd voelde het juist makkelijker, aangezien we al een eigen sound en stijl hadden neergezet met ons eerste album. Waren we toen nog ietwat zoekende, dit keer hadden we veel meer song ideeën, en wisten we al welke kant we op wilden. Ook het opname proces in de studio verliep veel minder stressvol dan de vorige keer. Eerlijk gezegd ben ik niet de makkelijkste wat betreft opnamen in studio’s, ik hou er nl. niet van te lang in één ruimte te zijn, dan voel ik me al gauw opgesloten. Maar dit keer viel alles eigenlijk meteen op zijn plaats en was het een hele aangename ervaring dit album op te nemen. Het gekke, en tegelijkertijd fantastische, was dat al vóór de release de belangstelling voor dit album enorm was. En de respons, toen het eindresultaat er eenmaal lag, was ronduit geweldig.”

Dit album is weer een mix van eigen nummers en covers. Wie schrijft de songs, en hoe zit het met de keuze van de covers?
“Lindsay (Coulson) en ik schrijven de nummers. We kennen elkaar al jaren en weten precies hoe en wat we willen. Maar welke cover erop komt, beslis ik. Ik zou mezelf niet een controlfreak willen noemen, maar ik ben wel uitermate nauwgezet bezig met de keuze en vooral de sound van onze muziek. Ik schrijf de teksten vanuit mijn hart, dus wil ik graag dat het ook zo overkomt. Alle beslissingen worden genomen in het belang van de band en natuurlijk vraag ik wel uitgebreid naar de mening van de andere jongens. Lindsay en ik zijn al lang vrienden, en we spelen al meer dan 13 jaar met elkaar, Wayne (Proctor) ken ik ook al lang, nog uit de Amor tijd. We zijn allen goede vrienden, het is dus zeker niet ik en de rest. We werken met z’n allen hard om de goede sound van King King neer te zetten.”

Lindsay en jij Alan, vormen de harde kern van de groep. Maar bij jullie optredens zien we regelmatig een andere drummer en/of toetsenist. Is het makkelijker of moeilijker om met die verschillende bandleden te spelen?
“Ehhh, tja dat zou natuurlijk beide kanten op kunnen gaan. Maar uiteindelijk maakt dat niet uit want we hebben altijd kwalitatief erg goede invallers. Zij zijn heel goed in staat zich aan ons aan te passen en ik kan me aan hen aanpassen. Het pakt eigenlijk altijd goed uit. We doen het tenslotte allemaal om één en dezelfde reden: lekker spelen en een stuk goede muziek neerzetten.”

Jullie bevinden je midden in een omvangrijke tour door Nederland, België en ook in Duitsland heeft men King King ontdekt. Spreek je al Duits?
Lacht: “Nein ! Zonder gekheid, we zijn bijzonder blij met die ontwikkelingen. Weet je, in de achttien jaar dat Stevie en ik als The Nimmo Brothers bestaan, proberen we al jaren om ook in Duitsland aan de bak te komen. Nu lijkt dat uiteindelijk ook met King King echt te gebeuren, en dat voelt geweldig. Tuurlijk, een goede marketing en dito management hebben zijn vruchten afgeworpen, maar echt een groot gedeelte van de credits gaan wat mij betreft toch naar de Duitse fans. Ik bedoel, we komen er voor het eerst, ze kennen ons niet maar ze hebben ons wel een kans gegeven. Dat waarderen we ten zeerste, dat is iets wat je niet overal aantreft. En ja, we staan voor wie we zijn, we hebben onszelf ook daar waargemaakt. Binnenkort vertrekken we overigens naar Canada voor een tour! Hoe gaaf is dat…”

foto: Nineke Loedeman

Alan, kun je tegenwoordig nog je tijd goed verdelen tussen The Nimmo Brothers en King King, aangezien ook The Nimmo Brothers steeds vaker aan deze kant van het Kanaal optreden?
“Nou, het wordt inderdaad steeds moeilijker één en ander te combineren moet ik toegeven. Toevallig ontmoet ik morgen mijn broer Stevie en Matt Beable in Goezot, België voor een optreden. Graig (Bacon), die vanavond ook bij King King drumt, gaat mee. De perioden voordat ik naar huis kan worden langer, en de tijd dat ik daadwerkelijk thuis ben wordt korter helaas. Eén, twee dagen…net genoeg tijd om de was uit te wisselen als het ware (lacht). Ik vindt het best moeilijk, maar gelukkig is het thuisfront erg begripvol en meedenkend. Daar bof ik gigantisch mee. Nu is het moment om onze (muzikale) kans te grijpen: dit is wat we doen en we moeten het nú doen.”

Wat beschouw je als een hoogtepunt van de afgelopen jaren ? Hoe ervaar je het succes.
“Ach hoogtepunten, er zijn best veel speciale momenten, of op speciale plekken. We hebben onder andere op prachtige festivals gespeeld, zoals Glastonbury in 2011. Je wilt altijd een goed optreden neerzetten, en de juiste vibe afgeven. Het is simpel gezegd, maar het maakt dan echt niet uit waar dat is, of voor hoeveel mensen. Als iedereen plezier heeft, en het publiek goed op je reageert, voelt dat zo ontzettend goed. Alles lijkt dan samen te komen, en je boodschap komt over. Zo kreeg ik gisteren van een dame uit het publiek te horen, dat een song haar zó ontroerde dat ze er van moest huilen. Kijk, dat willen wij muzikanten bereiken, dat mensen begrijpen en voelen wat we willen zeggen, want vergeet niet, music is a powerful thing! Maar goed, als ik toch nog een hoogtepunt mag noemen: ik heb ooit met gitarist Micky Moody ( oa.Whitesnake) samengespeeld tijdens een gig in Londen. Geweldig vond ik dat!”

Naar wiens muziek luister je in je auto, thuis of op je motor, heb je die eigenlijk nog?
“Ja ik heb m’n motor nog, al heb ik veel te weinig tijd om te rijden helaas. Tja welke muziek…qua blues hou ik erg van BB King, Eric Clapton, Peter Green, T-Bone Walker, om maar een paar te noemen. Maar daarnaast ben ik ook erg classic rock georiënteerd, en ik ben opgegroeid met de muziek van The Free, Thin Lizzy en The Small Faces. Ook ben ik fan van Thunder en Whitesnake! Ook funk is mij niet vreemd, en dan luister ik bijvoorbeeld naar Prince onder andere. Ik luister best wel naar veel verschillende stijlen muziek. Als songwriter neem je van alles wat mee, en wordt daardoor natuurlijk ook beïnvloed.”

Wat zijn jullie plannen voor het verdere jaar, staat er misschien een nieuw (live) album aan te komen?
“Voorlopig gaan we de Standing In The Shadows Tour vervolgen, in Europese landen als Polen, Kroatië en Oostenrijk maar ook naar Canada. Daar gaan we onder andere naar het prestigieuze Ottawa Bluesfestival, en spelen onder meer met BB King, de Dixie Chicks en Kenny Wayne Shepherd. Op 24 Augustus zijn we op Culemborg Blues en in Oktober 2013 staan we in Avignon, Frankrijk op het Bluesfestival met Jonny Lang. Ik geloof overigens niet dat het derde album, waar we voorzichtig al aan denken, een livealbum gaat worden. Eerst toch weer een studio album, en daarna zien we wel verder.”

Na afloop van ons gesprek, gaat Alan zich voorbereiden op het afsluitende optreden van Zoetermeer Blues Festival. Hoe dat is verlopen kun je hier lezen…

www.kingking.com

foto: Nineke Loedeman

Ook op Blues Magazine ...