Interview Alan Nimmo en concertverslag King King in Piano Dortmund 02-10-2022.
Tekst: André Wittebroek
Foto’s: Gernot Mangold

Zondag 2 oktober trad King King op in Piano Dortmund en voor Bluesmagazine een mooie gelegenheid er een interview met bandleider Alan Nimmo aan te koppelen. Het laatste interview in Bluesmagazine met de band was in 2017 door Jeroen Bakker, dus weer eens tijd om te zien hoe het sinds die tijd gegaan is. Na contact opgenomen te hebben met toermanager Craig Smith en Jenny Dore van Piano was het snel en top geregeld.

Interview.

Een zeer goedgehumeurde, vrolijke en vriendelijke Alan Nimmo, de leider en oprichter van King King, schoof voor het optreden bij ons aan tafel en konden we beginnen.

– Eerst even terug naar het laatste interview met Bluesmagazine waarin geschreven stond dat jij geopereerd was aan poliepen op de stembanden en je broer Stevie aan keelkanker. Hoe is dat afgelopen en hoe gaat het nu?

Dat was een rottijd want je wist niet hoe het zou aflopen. Krijg je je zangstem wel goed terug en voor Stevie veel spannender, komt het allemaal weer goed? Gelukkig is het goed gekomen!!
In onze band is de zang erg belangrijk en ik moet mijn stem nu wel goed in de gaten houden, niet overbelasten. Gedoseerd zingen en de stem meer rust geven in het dagelijks leven. Zoals nu met dit interview toch een beetje oppassen met volume. ( Maar veel gelachen en dat kan gelukkig wel!). En oppassen met rookmachines op het podium!

– De eerste keer dat ik jou en Stevie gezien heb was met de Nimmo Brothers bij Bluesmoose Radio in 2014. Voor mij was dat een legendarisch concert, in mijn top 5 beste concerten ooit. Alles klopte die avond. Wat meteen opviel was de prachtige zang van jou en Stevie en het gitaarspel en gitaargeluid. Schitterend, warm en vol. Hoe doen jullie dat?

Ik herinner me die avond nog goed. Kleine bar, zeer enthousiast publiek, goed geluid en omkleden in de keuken er achter en we moesten om 22.00 stoppen in verband met een klagende buurvrouw. Helaas heb ik er geen opnames van maar kijk het regelmatig terug op You Tube, prima opnames met een goed geluid. Goed gedaan. Doe ze de groeten daar, heel aardige mensen met liefde voor de blues. Wat het gitaargeluid betreft, het zit hem niet zozeer in de apparatuur, meer in het gevoel en de vingerzetting van de gitarist. Je kunt veel geld uitgeven aan de set maar je moet het zelf op je eigen manier doen. Een vriend van ons speelde eens op mijn apparatuur en toch kreeg hij niet mijn sound. “Het klinkt anders”, zei hij en het was zo. Het is de stijl van spelen. Bij elke topgitarist hoor je het verschil in vingerzetting, toon, phrasing e.d. en die beïnvloeden je ook om je eigen stijl te vinden. Iedere gitarist begint met naspelen van andermans licks, wij van de radio en elpee’s , tegenwoordig zijn er online-lessen en is alles te vinden op iinternet om na te spelen en te oefenen.
Je moet geen kopie van iemand worden, het moet eigen gaan klinken, de band moet een eigen geluid hebben.

-Twee broers die geweldig gitaarspelen en zingen, hoe kan dat? Muzikale familie, hoe is dat ontstaan?

Onze moeder had vaak muziek opstaan en dan blues en classic-rock. Wanneer ze iets bijzonders hoorde haalde ze ons erbij en zei ze er eens naar te luisteren. Muziek van bijvoorbeeld Peter Green, Thin Lizzy, Steve Marriot, Eric Clapton e.d.
Sport was erg belangrijk nog voor de muziek. Als je me nu ziet zou je niet geloven dat ik een van de besten op school was en daar veel aandacht door kreeg. Muziek werd steeds belangrijker ook door Stevie. Hij is zes jaar ouder en begon te spelen op de oude akoestische Yamaha gitaar van onze vader. Ik keek dan wat Stevie deed en begon toen ik tien was accoorden na te spelen en te oefenen van bijvoorbeeld Whiskey in the Jar van Thin Lizzy. Met dertien een eigen bandje begonnen op school en inmiddels had ik een oude Les Paul. We speelden vooral rockcovers.
Ik kwam meer tot de blues door Stevie. Een vriend zijn broer was roadie bij een bluesband en die zochten een gitarist/zanger. Stevie zei: ”Dat wil mijn broer wel doen!” en zei dat ik zestien jaar was en ik werd aangenomen. Ik moest nog vijftien worden….De bandleden waren een stuk ouder, de oudste eenentwintig. En daarna ging het verder met de blues.
Later samen met Stevie met de Nimmo Brothers en daarna richtte ik King King op en Stevie het Stevie Nimmo Trio en sinds 2020 zijn we weer samen in King King

– Jullie waren in 2019 op de Joe Bonamassa Keepin’The Blues Alive at Sea Mediterranean Cruise en ik zag jullie daar zeer intensief en geamuseerd praten met zijn manager Roy Weisman. Zit er nog iets in het vat?

-Via een vriend van Joe kwamen we in contact. Hij vond en vindt onze muziek iets extra’s, eigens hebben en nodigde ons uit voor de cruise. Men was zo tevreden dat we afgelopen augustus weer mee mochten op de tweede cruise. Of er meer in zit , zoals cd met hem opnemen of meespelen is niet aan de orde geweest.

-Het is natuurlijk wel goede promo en misschien belangstelling voor een Amerikatoer?

Daar zijn we helemaal niet mee bezig, dat is gewoon veel te duur daar een toer op te zetten. Enorme afstanden, in kleine zaaltjes beginnen, alles opnieuw opbouwen. Laat ons maar hier in Europa toeren en verder uitbouwen. We zitten hier prima.

– Je zei net dat King King vier jaar niet opgetreden heeft hier in Piano, door Corona en Lockdown. Hoe ben je die periode doorgekomen? En blij weer te toeren zeker.

Het was zeer moeilijk, gold natuurlijk voor bijna alle muzikanten. De top heeft genoeg verdiend om het uit te kunnen zingen maar bands zoals wij moeten van optredens en merchandise leven. Er werden wel albums verkocht via internet maar niet genoeg om van te leven, er is wel een gezin dat onderhouden moet worden. Ik ben van huis uit monteur en ben fietsen gaan repareren van het merk Next Bike. Verder hebben we studiosessies gedaan en Live 2021 uitgebracht.

Inderdaad vier geleden voor het laatst in Duitsland opgetreden en zo blij hier weer te zijn. Volle zaal en dat wordt genieten. Hopelijk blijft het publiek komen bij live-shows maar je hoort en ziet dat toch veel mensen (nog) niet komen. Het gekke is dat bij grote concerten, The Rolling Stones, Coldplay, Robbie Williams het bomvol is, maar bij kleine concerten blijft men thuis. Zo krijgen nieuwe bands die in kleine zalen optreden weinig kans door te breken. En het wordt allemaal door de crisis duurder maar men geeft wel heel veel geld uit voor de grote namen en hoeveel concerten kun je daarvoor hier in bijvoorbeeld Piano zien. Media, radio spelen ook op safe, veel oude muziek van de legendes, weinig nieuwe blues/rockmuziek.
Boeken van bands , tours opzetten gaat ook moeizaam, men steekt er geld in en dan moeten aflasten, te weinig voorverkoop , angst voor nieuwe Coronagolf etc.

Al met al geen gemakkelijke tijd voor de bands, zalen en fans. Maar ik ben een positief ingesteld mens en hopelijk gaat het snel beter.

– Maar vanavond gaat het dak eraf of niet?

Daar gaan we vanuit, top, een volle zaal, prachtige locatie en aardige mensen hier. Moet een feestje worden! Hebben er ontzettende zin in. Op het podium staan is toch het mooist.

– Mag ik je bedanken voor dit zeer prettige gesprek. Het was echt superleuk.

Graag gedaan, het was echt leuk en jullie bedankt voor de interesse en support.

Het concert.

Bij de intro-music Highway to Hell van AC/DC is door de reactie van het publiek al duidelijk dat het een heet bluesrockavondje gaat worden. Met groot enthousiasme wordt de band begroet op het podium. Met de rockende bluesopener She don’t gimme no lovin’ zit de stemming er meteen in. Samenzang is top en het gitaargeluid geweldig mooi. Naadloos gaat het over in het stevige Fire in my soul. Alan Nimmo heeft een prima spontaan contact met het publiek en draagt het funky groovende One World op aan de fans, die er vanavond zijn voor hun komst in deze moeilijke tijd. In dit nummer prachtig funky ritmes op de toetsen door Jonny Dyke, de bas van Zander Greenschields en drums van Andrew Scott. Stevie Nimmo beperkt zich vooral tot de zang en ritmegitaar. Bas- drumsintro en prachtige vijfstemmige zang in Waking Up waarna de schitterend door Alan gezongen slowblues Rush hour met mooie breaks volgt. De ballade Coming home komt voor de King King blues, zoals Alan aankondigt, Long history met een prachtige Hammond solo en met fenomenaal gitaarwerk van Alan.

Alan is duidelijk de leider van de band, heeft met zijn charismatische optreden het publiek in de zak en humorvolle anekdotes tussen de nummers van het laatste album Maverick, het tijdens Corona geschreven Whatever it takes to survive, Passende titel! Hun misschien wel bekendste song You stopped the rain, samen geschreven door Alan en Stevie heeft een fijne groove en het publiek zing massaal mee. Prachtsong. Ook van het album Maverick komt I will not fall. Eindelijk is er ruimte voor het eerste sologitaarspel van Stevie en dat is heerlijk. Prima zang en de ritmesectie is hemels. Topnummer waarin alles klopt. Het laatste nummer Stranger to love is lekker laidback met ‘luie’ groove met zalig ingetogen, zelfs zonder versterker gespeeld gitaarwerk van Alan. Muisstil wordt het in de zaal, toprespect voor de muzikant. Kippenvelmoment dat overgaat in een knallende climax met beide gitaristen.

Natuurlijk een toegift en dat worden Winter en Let love in. Winter heeft een sferisch begin met prachtige klanken van gitaar en toetsen waarna de lovesong Let love in met topsolo van Steve gevolgd door Alan het concert afsluit. Een daverend applaus en luid gejoel begeleidt de band van het podium. En terecht.

Conclusie:

Na Tommy Castro twee weken geleden weer een prachtige avond in Piano. King King zette een geweldig optreden neer, zij en en het zeer zeer enthousiaste publiek hadden er zin in en alles klopte vanavond. En complimenten voor het goede geluid.

(P.s Voor mij persoonlijk had Stevie Nimmo, zoals toen bij de Nimmo Brothers in 2014, meer met zijn gitaar mogen soleren, het meeste was vanavond ritmebegeleiding. De laatste nummers kwam het er pas van. Maar dat is persoonlijk. Doet niets aan aan het geweldige optreden.

Line-up: Alan Nimmo: gitaar/zang
Stevie Nimmo: gitaar/zang
Zander Greenschields: basgitaar/backing vocals
Andrew Scott: drums/backing vocals
Jonny Dyke: toetsen/backingvocals

Bluesmagazine bedankt Jenny Dore van Piano voor de accreditatie en zeer prettige samenwerking.

Links: www.kingblues.com
www.kingking.co.uk
www.musiktheater-piano.de

Alan Nimmo

Stevie Nimmo

Zander Greenschields

Andrew Scott

Jonny Dyke


Ook op Blues Magazine ...