In een half jaar is de groep The Holmes Brothers getroffen door het wegvallen van weer een lid. Na Willie ‘Popsy’ Dixon, zanger en drummer, die op 9 januari jl. overleed, is zanger, gitarist en pianist Wendell Holmes de tweede. Alleen zanger en bassist Sherman Holmes is nog over.
Wendell werd in Christchurch-Virginia als jongere broer van Sherman geboren en overleed thuis in Rosedale-Maryland ten gevolge van zijn longziekte. Begin deze week stelde hij middels een open brief aan de wereld iedereen op de hoogte van zijn erge ziekte, maar dat het zo snel zou aflopen kon niemand bevroeden. Zijn broer Sherman gaat verder met het Sherman Holmes Project, waar Brooks Long en Eric Kennedy deel van uitmaken.
Via hun schoolonderwijzer kwamen de broers in contact met de muziek. Eerst met de gospel en later met de blues van Jimmy Reed, Junior Parker en B.B. King. In hun tienerjaren speelden ze op zaterdagavond blues, soul, country en rock in de club van hun neef, de Wate’s Juke Joint, terwijl ze de volgende dag in een van de vele kerkjes van Norfolk en Richmond gospel brachten. Zo is hun prachtige sound later ontstaan. Wendell reisde Sherman naar New York achterna toen hij klaar was met zijn highschool. De broers speelden vanaf 1963 drie jaar in de band The Sevilles. Ze begeleidden o.a. The Impressions, John Lee Hooker and Jerry Butler wanneer zij in de stad waren. In 1967 ontmoetten Sherman en Wendell drummer Popsy Dixon, die ook uit Virginia kwam. Dat gebeurde tijdens een optreden. Dixon zong twee songs mee. Daarna was hij een Holmes brother, volgens Popsy.
Zij speelden top40-werk tot 1979. Daarna kozen ze voor de prachtige mengeling van blues en gospel met een rauwe rand. De band werd wereldberoemd en bracht twaalf albums uit. In 1990 was “In The Spirit” op Rounder de eerste cd. Dat bracht hen in hetzelfde jaar naar het Belgium Rhythm & Blues festival in Peer toen Peer Blues, zoals het tegenwoordig heet, nog alleen blues en gospel bracht. Samen met Gib Whartonop pedel steel gitaar brachten zij smerig bekende prachtige blues- en gospelnummers, die zodanig werden voorzien van een ander jasje, dat het een heel nieuw nummer werd, alle andere artiesten ten spijt dat jaar en dat waren niet de eerste de beste: o.a. Dr. John, Ronnie Earl en Etta James.
Iedereen sprak dat weekend alleen nog maar over hun overdonderend Europese debuut. Wij moesten zes jaar wachten voordat we ze eindelijk in Tiel konden neerzetten tijdens de achtste editie van An Evening With The Blues met o.a. Magic Slim & The Teardrops en The Electric Kings. Dat was voor de eerste verbouwing van het Agnietenhof-theater. De Holmes Brothers stonden in de grote zaal. Daar stond voor Wendell een Bechstein-vleugel klaar en daar was hij na de soundcheck zo van onder de indruk, dat hij tijdens het diner aan mij vroeg of hij na het eten daar op mocht spelen. Als een kind zo blij, speelde hij een half uur prachtige gospel. Ook in Tiel ging hun geweldige sound er in als de bekende koek. Het duurde tot 2007 voordat ze eindelijk het publiek van het North Sea Jazz festival konden veroveren.
Het daaropvolgende jaar werd ik opgeschrikt. De Holmes Brothers stonden in Paradiso aangekondigd, echter Wendell was er niet. Hij werd behandeld aan keelkanker en vervangen door gitarist Ray Schinner. Gelukkig was Wendell er drie jaar later weer bij toen de stichting de mannen terughaalden voor de twintigste editie van An Evening With The Blues. Of het kwam door de lange Europese tour weet ik niet, maar zo aansprekelijk als zij eerder waren was dat het in dat jaar in ieder geval niet. Met tegenzin gingen ze met de prijswinnaars op de foto. De plaats van handeling was een andere zaal dus Wendell moest het nu doen met een elektrische piano. Bovendien waren zij die avond de openingsact omdat we rekening hielden met hun leeftijd en daar waren de mannen niet blij mee. Zij wilden direct na hun set terug naar het hotel. Hun Europese tourmanager had daar geen zin in, aangezien hij ook zanger pianist Little Willie wilde zien optreden. Uiteindelijk bracht een taxi uitkomst. Gelukkig kon ik ze nog twee keer in betere conditie aanschouwen. In 2013 in de Mezz te Breda, waar ze een korte set speelden en een jaar later, wat hun laatste optreden in Nederland zou zijn, in de North Sea Jazz club in Amsterdam.
Met het heengaan van Wendell is er een einde gekomen aan een unieke formatie.
> In Memoriam bericht op website Alligator Records
> Website The Holmes Brothers
May his memory be eternal …
Zonde dat zo’n unieke band voor altijd is verscheurd. Ik zag de Holmes Brothers with Popsy, zoals ze zich toen noemden, voor het eerst in de club Dan Lynch in de Lower Eastside (East Village) van Manhattan, New York in 1986. De band was toen nog volkomen onbekend en experimenteerde met line-ups. Naast het drietal dat uiteindelijk de Holmes Brothers zou worden, speelden Ricky Davis (toetsen) en Angel Acevedo (conga’s) en ondergetekende die middag mee. Wie alles van de Holmes Brothers wil verzamelen kan nog flink aan het zoeken komen, want er is nog een LP uit begin jaren tachtig: ‘Bill Dicey With The Fabulous Holmes Brothers With Popsy – ‘Operator, Operator, I’m Trying To Get In Touch With My Baby Again’ (Spivey Records LP 1033). Spivey was het label van zangeres/pianiste Victoria Spivey en haar partner Len ‘Papa Kazoo’ Kunstadt.
In 1996 reed ik met de Holmes Brothers en enkele leden van Magic Slims Teardrops met het busje terug naar Van der Valk. Daar wilde de bar net gaan sluiten, maar toen we met het gezelschap arriveerden ging de bar weer open.
Er werden tot diep in de nacht herinneringen opgehaald en liedjes gespeeld. De bandleden memoreerden nog dat
de band feitelijk is ontstaan tijdens die jams in Dan Lynch. Toen het écht bedtijd werd, stond Popsy Dixon op en sprak op plechtige toon: ‘I’m gonna do something the devil never does’. Eén van de andere muzikanten repliceerde: ‘What are you gonna do Popsy?’ Het antwoord was: ‘I’m leaving here’.
Rien Wisse
Rien,
Dank voor jouw mooie toevoeging.
Helaas zijn de mooie tijden voorbij.