Door Antoine Légat
George ‘Mojo’ Buford is niet meer. De naam van de harpspeler en zanger zal wel altijd in één adem vermeld worden met die van McKinley Morganfield, alias Muddy Waters, maar betekent nog veel meer in de blueswereld. Mojo overleed dinsdag 11 oktober 2011 in een hospitaal in Minneapolis, iets na elven lokale tijd. Een lange periode van ziekte en herstel ging eraan vooraf, wat niet belette dat de vooruitzichten tot vóór enkele tijd goed waren. Doug McMinn, zoon van Papa Don, drummer bij o.a. de Reba Russell Band en enthousiast zaakvoerder-uit-sympathie van de blueslegende, zat volop in de voorbereidingen van de geplande Europese toer van 2012.
Buford werd net geen 82. Hij is immers geboren op 29 november 1929 in Hernando, Mississippi, maar verkaste als veertienjarige naar het muzikaal veel boeiender Memphis, Tennessee, om vroeg in de jaren vijftig naar Chicago, Illinois, te trekken. In de sixties trok hij finaal naar de Twin Cities, St. Paul-Minneapolis in Minnesota. Zijn vader leerde hem mondharmonica spelen en als zovelen begon hij in het kerkkoor. In Memphis leerde hij de blues kennen en ontmoette hij B.B. King. Ook Little Walter bleek een grote bron van inspiratie. In Chicago startte hij The Savage Boys op met gitarist Dave Members en drummer Sam Burden. Muddy Waters was onder de indruk want hij nam de Savage Boys in dienst om hem te vervangen wanneer hijzelf op tournee was. Vandaar dat ze de eretitel The Muddy Waters Jr. Band kregen. Ten slotte zou hij zelf in de band van de grote Muddy belanden in diverse periodes tussen 1959 en 1980. Met hem ging hij de wereld rond.
Buford oogst succes met zijn fraaie harpspel met rauwe franjes, maar blijkt ook een uitstekend zanger, die songs met grote zeggingskracht en eerlijke emotie weet te vertolken. Daardoor is hij niet afhankelijk van vriend Muddy. Zo zong hij ook een tijdlang bij James Cotton. Harp speelde hij niet enkel op de platen van Muddy, ook bij Otis Spann, Texas Red en vele anderen is hij te horen. Er verschenen singles en lp’s onder zijn eigen naam. ‘State Of The Blues Harp’ uit 1989 is een mijlpaal, maar dat is niet de enige. Zelfs uitgebreide biografieën kunnen nauwelijks alles vermelden waar hij de hand of de harp in had. Ook als talent scout en mentor van jonge artiesten maakt hij naam. Zo helpt hij Bob Margolin (binnenkort weer in ons land) aan zijn job bij de Muddy Waters Band.
De bijnaam ‘Mojo’ kreeg hij toen hij verhuisde naar de Twin Cities. Het publiek was, naar verluidt op een…barbecue, zo enthousiast van zijn uitvoering van Muddy’s ‘I Got My Mojo Working’ dat ze hem keer op keer om het nummer vroegen.
Lang nadat de Meester zelf het loodje legde (1983) verdwijnen op korte tijd zijn metgezellen Pinetop Perkins, Calvin Jones, Willie ‘Big Eyes’ Smith en nu ook Mojo Buford. Belgische fans zullen zich zijn doortochten nog herinneren. Zo stond hij op 6 juni 1996 met een sterke formatie (Sam Lay, Larry Burton, Ken Smith) in de Banana Peel. Dat was toen voor de tweede maal. Aanwezigen herinneren zich een bijzonder minzame man die nog beschikte over quasi al zijn mogelijkheden, zijn vele harpen in een indrukwekkende draagriem gestoken. Op 30 mei 2005 stond hij opnieuw in de BP te Ruiselede, begeleid door vader Homer Lyman ‘Papa Don’ McMinn en zijn twee zonen Rome en Doug, samen Nightrain, een concert waar we met groot genoegen aan terugdenken. De toen 76-jarige veteraan bracht toen een volstrekt omgewerkte, zeg maar alternatieve versie van ‘I Got My Mojo Working’ dat hij aankondigde met ‘Let’s put a new feel in it!’ Al had Mojo duidelijk last van de jaren, hij had nog niets van zijn ‘blueswaardigheid’ verloren, integendeel. Vertederend was de wijze waarop de band de oude maestro op en naast het podium diende, drie generaties verenigd in de blues. In de bissen kregen we een magistrale uitvoering van de song die een heel ouwe vriend van Mojo bekend maakte bij een blank publiek, ‘The Thrill Is Gone’, hoewel veel ouder, toch voor altijd verbonden aan de versie van B.B. King uit 1970. Met Mojo verdwenen, is de thrill inderdaad weg. De laatste toer zal er nooit komen, maar de herinnering blijft aan een groot artiest die ook nog een geliefde mens was.
Mojo heeft eind 2009 samen met John Primer in Woetsjtok opgetreden. Zijn ‘big smile’ bij binnenkomst in onze club en het grote plezier dat hij gedurende het hele optreden had, zullen ons altijd bijblijven. Wat een geweldige man! De dvd-opnames van dit optreden zullen voor ons altijd een herinnering zijn aan het speciaalste optreden in de historie van Woetsjtok…