willie1

LITTLE WILLIE LITTLEFIELD 16.9.1931 – 23.06.2013

Tekst en foto’s: Bert Lek

Zanger, pianist Littlefield werd geboren in El Camp, Texas. Hij was beïnvloed door boogiewoogie pianist Albert Ammons (Swanee River Boogie) en de Texanen Charles Brown en Amos MilBurn. Aan de hand van hun stijl van spelen ontwikkelde Littlefield zijn eigen “triplet stijl”. Dat begin jaren vijftig door veel R & B pianisten gekopieerd werd. Een daarvan was Fats Domino.

Door zijn optredens in de clubs van Dowling Street in Houston was hij op zestien jarige leeftijd al een lokale bekendheid. Bovendien had hij al een platencontract op zak van Eddie Henry, die de opnamen uitbracht op Eddies label. Littlefield eerste opname “Little Willie’s Boogie” werd in 1949 een regionale hit. Dit trok de aandacht van Jules Bihari. Deze had samen met zijn drie broers het label Modern Records in Los Angeles, waar o.a. ook B.B. King op zat. Bihari vloog naar Houston. Daar huurde hij een studio voor de teenager, die prachtig boogiewoogie speelde en feilloos de populaire R & B nummers naspeelde.

In datzelfde jaar nam Littlefield “It’s Midnight” en “Farewell” op. Het eerste nummer reikte tot nummer 3 en het tweede nummer tot nummer 5 in de R & B charts. In de winter werden opnamesessies gepland. Gedurende die periode werden vele opnamen gemaakt met o.a. de saxofonisten Maxwell Davis en Buddy Floyd, de gitaristen Chuck Norris en Johnny Moore en de drummers Al Wichard en Jessie Price. In 1951 had Littlefield met zangeres Lora Wiggins een nummer 10 hit met “I’ve Been Lost.”

Een jaar later verhuisde Littlefield naar het sub label Federal van King Records. Veel van deze prachtige opnamen van beide labels zijn terug te vinden op het Ace label. “Kat On The Keys” Dit zijn de Modern Recordings. Op “Going Back To Kay Cee” staan de Federal opnamen. Twee jaar later nam Littlefield het door Leiber en Stoller geschreven “K.C. Loving” op. Wilbert Harrison ging met het nummer aan de haal en doopte het om tot Kansas City”. Vervolgens had hij ìn 1959 met Kansas City” een wereldhit. (Als je Littlefield kwaad wilde hebben, dan moest je over Harrison en “Kansas City” beginnen.)

LWL 001

In 1957 verhuisde Littlefield naar North Californië en switchte naar Don Barksdale’s Rhythm Label in San Francisco. Daar had hij nog een hitje met “Ruby, Ruby”. Vervolgens was het over in Amerika. Littlefield stak de grote plas over naar Europa om hier zijn geluk te proeven. In februari 1979 kwam ik voor het eerst in contact met Little Willie. Hij stond op het N.B.B.O. festival en maakte op iedereen een verpletterende indruk. Stampende boogiewoogie werd het nieuwe Muziekcentrum Vredenburg in Utrecht geslingerd. Hij had een heerlijke stem en met grappen en grollen wist hij het publiek bezig te houden.

Littlefield had niets toen hij in Nederland aankwam. Alles had hij achter gelaten. Ik bood hem mijn foto’s aan om te gebruiken als hij ze nodig had. Er kwamen van mij foto’s op zijn eerste twee Oldie Blues albums; “Houseparty” en I’m In The Mood.” Als tegenprestatie trad Little Willie voor een vriendenprijs op tijdens de tweede An Evening With The Blues (AEWTB) in Tiel (1990). Via zijn platenbaas Martin van Olderen bleef ik Willie volgen en zag ik hem vaak optreden. Ons leek het wel leuk om hem ook op te laten treden tijdens de 10e editie van AEWTB. Nu met de Rob Langereis, bas, Louis de Bij op de drums en Job Zomer op de tenorsax. Willie had net met deze mannen de cd “The Red One” uitgebracht vanwege zijn vijftig jarig jubileum als recording artist. Hoewel het in de Agnietenhof theater een groot succes was, bleef het bij dit eenmalig optreden.

Little Willie 001

Maar Littlefield trad ook op grote festivals. Hij was wat trots dat hij meerdere keren op het Chicago Blues festival stond. Ook in Montreux en op alle grote festivals in Engeland. Vaak met The Big Town Playboys als begeleiders. Helaas stond Littlefield nooit op het North Sea Jazz festival. Zijn toenmalige vrouw Tonny was daar erg boos over. “Alleen omdat hij in Nederland woont.” Trouwens al die jaren, dat Littlefield hier verbleef, kende hij bijna geen woord Nederlands. ”Ach, Iedereen spreekt hier goed Engels” was zijn antwoord, toen ik aan hem vroeg, waarom leer je dat niet? Littlefield werkte mee aan een film: “Love in Limbo”.

In 2000 stopte Littlefield met optredens. Doch vijf jaar later, was hij het vissen zat. Het kostte hem helaas wel zijn huwelijk met Tonny. “Back On The Road Again.” zoals hij dat zei. Daar was onze stichting erg blij mee. Zodoende konden we hem boeken voor de twintigste editie van AEWTB. Want Willie mocht niet ontbreken. Een jaar later kregen we bericht dat hij ernstig ziek was. Sporadisch speelde hij nog een nummer op een festival. Dan glom Willie weer.

Zondag 23 juni jl. is hij overleden in Voorthuizen en werd Littlefield vrijdag jl. in kleine kring begraven te Leusden. Waar hij jaren woonde. Nooit meer zullen we een van de gevleugelde uitspraken van Willie horen; “You know what?” En een glimmende schoen op een piano zien staan.

willie2


Ook op Blues Magazine ...