Voorafgaand aan het concert van 30 januari 2012 kreeg Bluesmagazine de gelegenheid enkele vragen te stellen aan Cormac Neeson van de Ierse band The Answer.

Foto In gesprek met Cormac Neeson, frontman van The Answer.

Bluesmagazine: Jullie zijn hier om het nieuwste album, Revival, te promoten toch willen wij nog even terug naar het begin. Waardoor besluiten een stel jonge gasten om Classic 70’s rock te gaan spelen?
Cormac Neeson: Eigenlijk is dat voor ons nooit een vraag geweest. We zijn gewoon dat gaan doen wat het dichtst bij ons ligt en waar de meeste passie naar uit gaat, en dat is intense rock and roll. Uiteraard heeft onze opvoeding daar een grote invloed op gehad. De generatie van onze ouders luisterden naar deze muziek. We zijn hier dan ook alle vier door beïnvloed en mee opgegroeid. Zij draaiden rock and roll, blues, en een beetje Ierse folk voor het juiste evenwicht. De heerlijke gitaarsolo’s, de geweldige zang, en vooral de passie waarmee dit in die tijd gedaan werd heeft indruk op mij gemaakt. Dus simpel, dat wilden wij ook. Het eerste nummer wat we ooit speelden was Alright Now van The Free en dat heeft destijds de toon gezet voor de volgende 10 jaar.

Bluesmagazine: Heb je muzikanten die tot je favorieten behoren en die invloed hebben gehad op wat je nu doet?
Cormac Neeson: Zeker weten, ik denk dat iedereen wel zijn helden heeft. Voor mij is Paul Rodgers van The Free de beste zanger aller tijden. En natuurlijk Rory Gallagher, buiten het feit dat hij Iers is gaat het vooral om de passie en emotie waarmee hij op het podium stond. Bij Rory krijg je het gevoel dat hij niks liever deed dan op het podium staan om zijn muziek en de passie ervoor te delen. Op het podium staan leek wel het enige ter wereld wat hij wilde. Dat heeft diepe indruk op mij gemaakt. Daarnaast zijn er nog bands als Led Zepplin, The Black Crowes en The Rolling Stones.

Bluesmagazine: Waar haal je de energie vandaan om elke keer met dezelfde intensiteit op het podium te staan?
Cormac Neeson: Om eerlijk te zijn, geen idee. Soms zijn er dagen dat je wakker wordt met een kater of heb je het gevoel dat je doodmoe bent. Dat zijn momenten dat je er niet aan moet denken weer voor 90 minuten op dat podium te staan en alles te geven wat je hebt. Toch haal je de energie elke keer wel ergens vandaan. Vaak is het de adrenaline die los komt en soms lijkt datgene wat je terugkrijgt te werken als een drug. En daarbij komt dat dit is wat we doen, en de fans hebben er dan ook recht op dat wij elke keer geven waarvoor ze gekomen zijn. Zeker in deze slechte economische tijd. Wij moeten dankbaar zijn dat ze hun portemonnee willen trekken, daarvoor moeten wij er wel wat tegenoverstellen.

Bluesmagazine: Veranderen jullie voor ieder nieuw optreden de setlist?
Cormac Neeson: Op één of 2 nummers na zit er geen verschil in tijdens deze tour. Die eventuele 2 andere songs per avond doen we voor een aantal fans die toevallig meerdere optredens achter elkaar bezoeken. Vanaf oktober tot december zijn we wel zoekende geweest en hebben we vele avonden steeds andere songs gespeeld. In verband met het nieuwe album Revival spelen we natuurlijk veel nieuw materiaal en hebben gezocht naar een evenwicht tussen het oude en nieuwe werk. Met de huidige setlist lijken we de juiste combinatie daartussen gevonden te hebben.

Bluesmagazine: Terugkijkend op de wereldtour met AC/DC….hoe hou je zoiets vol, want het moet loodzwaar zijn dit bijna anderhalf jaar achter elkaar te doen?
Cormac Neeson: Ja, dat kan je wel zeggen.
Bluesmagazine: En de stijl van leven maakt het natuurlijk extra zwaar?
Cormac Neeson:

[lacht] Geen commentaar.
Nee, serieus. Uiteraard is het zwaar, maar met welke tour dan ook, je komt gewoon in een bepaald ritme. Voor het optreden doe je wat perszaken, dan de soundcheck, na de show drink je ergens wat. Als je eenmaal in die cirkel zit gaat het eigenlijk vanzelf. Net zo als een ander zijn eigen levensritme thuis heeft. Ik moet zeggen, het is echt niet zo’n slecht leventje.[lacht] Zwaar, ja dat wel.

Bluesmagazine: Is dit de reden dat we jullie een tijdje niet gezien hebben in Europa?
Cormac Neeson: Onder andere, maar vooral omdat we alle tijd wilden nemen voor het nieuwe album Revival.  We zijn tussen de optredens door een jaar bezig geweest om nieuwe nummers te schrijven en uiteindelijk zijn we in januari 2011 voor de eerste opnames naar Amerika vertrokken. De tussenliggende optredens hebben we gebruikt om de songs live te spelen en te kijken of de nummers ook on stage datgene brachten wat wij er ons bij voorstelden. We hebben gewoon de tijd genomen die wij nodig hadden. Door de tour met AC/DC was de druk redelijk groot om een waardige opvolger te presenteren. We zijn eigenlijk pas in oktober van het vorig jaar weer echt gaan touren. Eerst in de Engeland, daarna Spanje en de rest van Europa. In maart van dit jaar vertrekken we naar Japan en er staan ook een paar headline shows voor Amerika in de planning. Na het festivalseizoen hopen we nog een keer een tour door Europa te doen en dan is het wat ons betreft wel weer tijd voor een vierde album. Tenslotte weten we toch niet wat we met onze tijd moeten doen als we niet bezig zijn met touren en/of het schrijven van nieuwe songs.

Bluesmagazine: Laten we het eens hebben over de ontwikkeling die jullie hebben door gemaakt vanaf het album Rise tot het nieuwe Revival? Hoe kijk je hier zelf tegenaan en waarom hebben jullie er voor gekozen het album deze keer in Amerika op te nemen?
Cormac Neeson: Ik denk dat de producers in Amerika weten hoe ze een Rock album naar een hoger plan weten te brengen. De sound die zij weten te creëren lijkt op de een of andere manier gewoon groter. Zij waren in staat om ons uit te dagen en meer uit ons te halen dan we zelf gedacht hadden. Tegelijkertijd houden ze je met beide benen op de grond omdat ze al met zoveel grote bands gewerkt hebben. Daarbij zaten we vlak bij de woestijn van de Mexicaanse grens en dat werkte ook erg inspirerend. Het was nodig om uit onze normale omgeving te treden om een stap voorwaarts te maken. Zoals al eerder gezegd, de druk was na de AC/DC tour redelijk groot en we denken nu een meer internationale sound te hebben.

Bluesmagazine: Op de nieuwste single Nowhere Freeway is er een rol weggelegd voor Lynne Jackaman van de band Saint Jude. Hoe is het contact ontstaan en gaat zijn nog een keer een gastrol vervullen tijdens één van de optredens?
Cormac Neeson: Eerlijk gezegd is dat puur toeval geweest. Terugkomend vanuit de studio vroegen we ons af hoe we het nummer een extra dimensie konden geven. We trokken de conclusie dat dit vooral het geval zou zijn met een zangeres erbij. Twee weken na thuiskomst zagen we Saint Jude spelen en we wisten gelijk dat dit Lynne moest zijn. We spraken af in een studio in Londen om wat te spelen en daar maakte ze nog veel meer indruk met haar Tina Turner rockstem dan voorheen. We zijn dan ook blij dat ze een bijdrage heeft willen leveren.
We verwachten dat Lynne bij de komende Ierland/UK tour wel bij een aantal optredens mee zal doen.

Bluesmagazine: Kijk eens in de toekomst, zie je The Answer ooit als headliner spelen in een groot stadion?
Cormac Neeson: [glimlacht] Tuurlijk, dat is ons doel, of misschien wel belangrijker, dat is onze droom. Ik bedoel, ik zie geen enkele reden om onze droom bij te stellen. We hebben een geweldig sterk nieuw album en een prima live show, dus met een beetje geluk. Waarom niet?

The Answer:
Cormac Neeson/Neason
Mickey Waters [bass] James Heatly [drums] Paul Mahon [gitaar]

Website: www.theanswer.ie


Ook op Blues Magazine ...