IAN SIEGAL
Mezz, Breda
8 Januari 2010
>> IAN SIEGAL FOTO ALBUM << Tekst : Jeroen Bakker ; Foto’s : Marco van Rooijen
De opluchting was duidelijk zichtbaar toen Ian Siegal rond een uur of negen met zijn band het podium van de Dommelsch-zaal betrad. De barre winteromstandigheden van de afgelopen weken beloofden namelijk niet veel goeds voor de zo blessure-gevoelige Siegal die precies een maand geleden op de Nederlandse podia liet blijken niet geheel pijnloos zijn intensieve optredens af te werken. De Zuid-Amerikaanse (muzikale) break had hem blijkbaar goed gedaan want al vroeg in de setlist werden de heupspieren losgegooid. Vandaag is het namelijk 75 jaar geleden dat een zekere E.A. Presley de wereld kwam verblijden en uiteraard moest daar bij worden stilgestaan. Toch komt er van stilstaan weinig terecht want Siegal laat zich de laatste tijd nogal eens gaan op het gebied van de soepele moves.
Ondanks de goede bedoelingen leken de verwijzingen naar de King’s geboortedag de vaart uit het optreden te halen en zou het nergens een uitbundig verjaarsfeest worden waarbij overigens dient te worden opgemerkt dat zowel Nicolaj als Andy wederom een prima staaltje begeleiding neerzetten. Siegal verklaarde ‘sober’ (en daardoor zelfs ‘a little shy’) te zijn al ontbrak duidelijk de focus die er gedurende zijn laatste Nederlandse tour continu aanwezig was. In grote lijnen verschilde de setlist niet veel van de afgelopen decemberavonden maar lag de nadruk nu meer op de Rock ’N Roll dan op de soul.
Groundhog Blues van Swagger en de Bo Diddley-tribute lijken deel uit te maken van het vaste openingsrepertoire en van het laatste album Broadside worden o.a. Hard-Pressed, Kingdom Come en Quarantine gespeeld. Eveneens weinig verrassend maar daarom niet minder interessant is de uitnodiging aan ‘onze eigen’ Rhythm Chief Dusty om na de succesvolle invalbeurten nogmaals het podium te betreden. Ook nu gaat dat gepaard met groot enthousiasme uit de zaal en ook nu wordt gretig gebruik gemaakt van de geboden ‘vrijheid’. Siegal bewijst voor de zoveelste maal enorm goed overweg te kunnen met het materiaal van Tom Waits en is oprecht gecharmeerd van de jonge Dusty waardoor de vraag zich voordoet of hiermee het voortbestaan van The Rhythm Chiefs in gevaar dreigt te komen. ‘Wij moeten maar trots zijn op acts als Rhythm Chiefs of T99’, aldus de maestro. Mystery Train wordt vanavond in een Elvis-jasje gestoken en schijnt perfect te passen. Of er een last van zijn schouders is gevallen oogt Siegal enorm comfortabel met zijn ‘nieuwe’ bandlid en plotseling past A Little Less Conversation uitstekend in The Revelator.
The King is dood, lang leve the King.
>> IAN SIEGAL FOTO ALBUM << Website Ian Siegal : www.iansiegal.com
Ha, die Siegal, blijft altijd afwachten wat ie doet, en vooral hoe. Tom waits, dat had ik qua uitvoering inderdaad wel graag gezien willen hebben, want ik ben er vanovertuigd, dat hij dat prima kan, en die Elvis dingen, natuurlijk, want meneer is de soepelheid zelfe als ie in the Mood is, en soms ook een beetje te, zodat ie dat later moet bekopen door enigzins de nodige pijn te incasseren. Een ding blijft echter overeind, en dat is dat het een kanjer van een performer is, met een strot om jaloers op te zijn, en zo passend in de rij van toenmalige grote luitjes als Howlin Wof e.d. Klasse met en hele grote K, ja en dat gitaar werk is natuurlijk top van onze vriend. Keep Them Coming my friend. Frank. Pracht foto”s wederom en leuk verhaal, thanks