Eén dag voor de prestigieuze Dutch Blues Challenge in Nieuw Vennep is zaterdagavond 22 september 2012 een minstens zo belangrijke onderscheiding uitgereikt. In een ramvolle voetbalkantine van VV Haagse Hout is tijdens de 10e editie van ‘Haagse Hout Heeft De Blues’, Huub Hoeberigs benoemd tot Bluesburgemeester van Nederland.

huub-blues-burgemeester

Tekst: Jeroen Bakker

De volkomen verraste Hoeberigs, één van de drijvende krachten achter de organisatie van het evenement, dacht zoals gebruikelijk de band van deze avond in onvervalst Haags aan te kondigen maar werd abrupt onderbroken door Hans Wijnand, bluesfanaat en één van de initiatiefnemers van de benoeming. Terwijl de Twelve Bar Blues Band zich opmaakte voor een zinderende blueshappening kreeg Huub ‘Blues’ de ambtsketen omgehangen. Op de penning van de keten is Carpe Diem te zien, de lijfspreuk van Huub die als geen ander weet hoe de dag geplukt dient te worden. Geen optreden, geen festival, geen evenement waar de blues te horen en te zien is, wordt gemist door de fanatieke liefhebber die samen met enkele andere enthousiastelingen ook anderen van deze geliefde muzieksoort laat genieten. Het is Hoeberigs ten voeten uit om deze ‘blueswethouders’ in het bijzonder te vermelden en uiteraard wordt ook Cora, door Hoeberigs liefkozend ‘Mijn meisje’ genoemd, niet vergeten.


Na het officiële gedeelte is het dan tijd geworden voor de Twelve Bar Blues Band die met de openingstrack van het laatste album Life Is Hard direkt de spijker op zijn kop slaan. He’s a Bluesman zingt Jan J. Scherpenzeel en het lijkt deze keer toch echt betrekking te hebben op onze nieuwe burgemeester. Het geluid is hard maar klinkt in de tot een jukejoint omgetoverde kantine verrassend genoeg loepzuiver. Haagse Hout is geen onbekend terrein voor de 12 BBB. Vijf jaar geleden werd hier het visitekaartje al eens afgeleverd en werd tevens de basis gelegd voor een prachtige relatie tussen de band en de Haagse bluesscene. Scherpenzeel, aka JJ Sharp, heeft natuurlijk een uitstekend stel muzikanten om zich heen staan waarin zoals altijd veel aandacht uitgaat naar gitarist en medecomponist Kees Dusink maar waar Randy Pears met zijn ritmegitaar een niet bepaald onbelangrijke rol vervuld. Het totaalgeluid van de band is op dit moment met afstand het beste wat er in deze branche te beleven valt.

Toch valt er een grote mate van bescheidenheid te bespeuren als Sharp toegeeft onzeker te zijn geweest over de keuze van de volgende track. Een zwaar onderschatte track van Eric Clapton’s album Journeyman, Old Love dat hij in samenwerking met Robert Cray componeerde, wordt echter probleemloos naar een absolute climax geloodst door de ervaren muzikanten die daarmee de altijd rumoerige Haagse bluesliefhebbers voor enkele minuten de mond weten te snoeren. Een niet geringe prestatie.
Sometimes You Win Sometimes You Lose betrekt JJ Sharp op zichzelf. De overtuigings-kracht van de zanger/performer is ronduit indrukwekkend te noemen. Met de bluesharp-partij tijdens Me And The Devil Blues van Robert Johnson zoals die op Life Is Hard te horen valt, is eveneens helemaal niets mis en ook Sonny Boy Williamson’s Help Me! wordt op waardige wijze vertolkt. Eigen werk wordt prima afgewisseld door geleend materiaal. Met de, sinds het wegvallen van Harry Muskee, nog steeds vacante vacature ‘belangrijkste bluesambassadeur van Nederland’ in gedachten zou Sharp best eens een goede kans kunnen maken. We laten het voor vanavond even bij die andere belangrijke benoeming.

“Vermaken jullie je nog een beetje?” klinkt het rond middernacht. De sfeer is uitgelaten en opperbest. De kantine draait een uitstekende omzet en er is nog niemand die het in zijn hoofd haalt om naar huis te gaan. Met deze feestelijke 10e jubileumeditie lijkt Haagse Hout zich moeiteloos klaar te kunnen maken voor een volgende reeks van tien. Een benoeming als deze van vanavond brengt natuurlijk verplichtingen met zich mee. De naam van Lightning Guy als eerstvolgende act is al genoemd. Wordt vervolgd dus…


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.