Hoochie Mama
28 februari 2010
Jazz of Zo, Purmerend

Door Frank van Engelen

Het is zondagavond 19.00uur in een donker,en troosteloos Purmerend, als de spots in de Jazz of Zo gericht zijn, op de band die zal gaan optreden. Deze band draagt de naam Hoochie Mama, en is al lang geen onbekende meer in het Blues Circuit, en heeft al menig voorprogramma verzorgd. Ook hebben zij al een Award in de wacht gesleept. De naam Hoochie Mama, doet misschien vermoeden , dat we met een Coverband met Muziek van Muddy waters te doen hebben, maar niets is minder waar, want dit is een groep die de Bluesrock hoog in het vaandel heeft staan.

De heren komen uit Hilversum en hebben stuk voor stuk hun sporen al ruimschoots verdiend, en de band bestaat al zo een kleine 20 jaar, en dat is toch een behoorlijke verdienste te noemen. Het was eigenlijk een Trio, bestaande uit Theo-Frontman- Bassist- vocals, Pim Dolle-Gitaar en Pascal Numan-drums-vocals, maar later is daar Ron Dolle bij gekomen, die het geluid al deed, maar daarnaast dan ook bluesharp nu. De muzikale erfenis in de familie Dolle zit wel meer dan goed kan ik U melden, want de heren Pim en Ron hebben al heel wat achter hun kiezen. Meer informatie over deze band uiteraard te vinden op hun website www.hoochiemama.nl.

De band speelt hoofdzakelijk stevige Covers , maar geeft daar wel een hele verassende draai aan. Nummers als Cold Shot- Stevie Ray en ook andere van deze grootheid, worden afgewisseld met Doors, Beatles_Come Together, Spencer Davis Group- Gimme Some Loving. Deze laatste krijgt wel een verrekt mooie uitvoering, en de bluesharp wordt gebruikt als orgel, helemaal sterk en loei strak.
Daarnaast een aantal klassiekers van Jimi Hendrix, maar ook ZZ top en Stones komen voorbij, en allemaal eigenzinnig gebracht. Ook een paar eigen nummers, maar hoofdzakelijk bekende dingen, die er bij het publiek in gingen als koek.

De nummers werden stevig neer gezet, door een band, die behalve erg enthousiast erg hecht was, en strak, en vooral kundig. Het geluid van Pimmy lijkt heel veel op Stevie Ray. Ik dacht dat het altijd wel kon, als je al dit soort effecten gebruik, maar echt je moet toch ook echt die riffs kunnen spelen, en dat kan deze man erg goed.

De drummer, is een beest, en erg strak, en heeft ook nog een een goede stem.
Theo, de frontman, weet precies wat er wordt verwacht van hem, nl. de sfeer bepalen met zijn hese strot, die een beetje aan Bryan Addams doet denken, mar vooral een erg goede bassist is. Hij houd de boel prima bij elkaar.
Ron houd het geluid in de smiezen, en speelt heftig bluesharp, die ronkt alle kanten op, en een aantal nummers een heftig aspekt geven.
Het kon alle kanten op, Nummers als Hey Joe, bracht deze band toch wel even ietsje anders, met Breaks er in, en verder een mengeling van Voocoo Child, #rd Stone From the Sun, Purple haze en Power of Soul zorgden voor een stukje danig vuurwerk.
De boys hebben 3 sets gespeeld met daarnaast nog een 2 toegiften, die gretig aftrek vonden. Eerlijk is eerlijk, ik had ze nog nooit gezien, maar weet zeker dat deze band zijn publiek heel gemakkelijk, en gewoon door goed spelen kan veroveren,en doet dat vooral met Verve. Dat het voor herhaling vatbaar is, blijkt uit het feit, dat ze wederom een optreden zullen verzorgen in het najaar met het Bluesfestival van jazz Of Zo, welk een grote naam heeft.
Ik heb genoten van een stevig stukje Blue en Rock, wat heel af en toe wel ietsje minder hard had gemogen, maar kwalitatief stond al een huis. Keep it strong Boys!


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.