Foto Verslag Highlands Festival : 5 juni 2010 Amersfoort

Highlands 2010
5 juni 2010
Stadspark Schothorst , Amersfoort
www.highlandsfestival.nl

“Blues With A Bite”
met Bas Paardekooper & Eric Steckel, DeWolff, Sugar Ray & Bluetones & Monster Mike Welch, Cuby & Blizzards, Jimmie Vaughan & Lou Ann Barton, Rockin’ Johynny, Dana Fuchs en Walter Trout

Tekst: Jeroen Bakker ; Foto’s: Marco van Rooijen

Na een geslaagde eerste editie in 2009 vormde Stadspark Schothorst in Amersfoort wederom het decor voor een dag-/avondvullend programma boordevol blues, verrassend theater en uitstekend eten. Dat de organisatie werkelijk helemaal niets aan toeval bleek te hebben overgelaten, bewezen de prachtige weersomstandigheden.

Zo konden om 12.00 uur ’s middags Bas Paardekooper & Eric Steckel al rekenen op een aardige opkomst terwijl de geur van zonnebrandolie die van bier deed overheersen. De combinatie van ‘onze’ Bas en de Amerikaan is niet helemaal nieuw maar pakt ontzettend goed uit. Eric maakte hier al vaker gebruik van de The Blew Crue, de begeleidingsband van Bas en beide gitaristen deden ‘het’ al eens samen tijdens een Guitar Heroes Tribute Tour. Hoewel Bas even zijn eigen dingetje mag doen speelt hij enigszins in dienst van Eric maar wordt menigmaal een robbertje gitaarduel uitgevochten waar beiden op punten scoren en de knock-out gelukkig uitblijft. Drummer Roel van Leeuwen en bassist René Mijnten moeten het geheel in goede banen leiden en voorkomen dat het zaakje uit de bocht vliegt. Het mag geen verbazing heten dat de heren daar prima in slagen. Er vallen zo vroeg op de dag al meerdere ‘bluesmomentjes’ waar te nemen. Zo laat Eric zijn gitaar huilen in Empty Promises terwijl hij en Bas elkaar halverwege helemaal tegenkomen en de beloften worden ingelost met prachtige dubbele gitaarharmonieën. Wanneer Steckel Feels Like Home zingt, naar zijn gelijknamige album, geloven wij hem onvoorwaardelijk. This Is The Blues heet het thema waaronder de gitaristen opereren en dat wordt op stevige maar verfijnde wijze onderstreept. Na de set moet er snel worden ingepakt want ook Zoetermeer zal er later op de dag aan moeten geloven.

Ben je een regelmatige festivalbezoeker dan is de kans zeer groot dat je daar drie jonge Limburgse honden tegenkomt die het geluid van de jaren zeventig in een eigentijds jasje steken. Hoewel honden? DeWolff laat precies één week later na Pinkpop, waar en passant Motörhead nog even werd weggespeeld, het altijd zo rustieke Amersfoortse recreatiepark op zijn grondvesten schudden met zwaar psychedelische maar uiterst toegankelijke bluesrock. Stijlvol gekleed en voorzien van de juiste vintage-apparatuur, zanger/gitarist Pablo heeft op bovengenoemd festival in een enthousiaste bui zijn gitaar in het publiek gegooid maar beschikt vandaag over een evenzo mooi nieuw exemplaar, zijn deze performers een lust voor oog en oor. DeWolff is typisch zo’n act die zich niet binnen één kader laat vangen en daardoor makkelijk op ieder festival geprogrammeerd kan worden. Trek je ook nog eens jong publiek mee. Een uur blijkt heel kort als het laatste nummer wordt aangekondigd. Gelukkig kan zoiets bij DeWolff behoorlijk uitlopen zodat er nog ruim vijftien minuten alles uit de kast wordt gehaald.

Speciaal voor Highlands zijn Sugar Ray & Bluetones featuring Monster Mike Welch ingevlogen. Naar verluidt zou de aanwezigheid van Jimmie Vaughan daar positief aan hebben bijgedragen maar daar heeft niemand in Amersfoort een boodschap aan. Sugar Ray Norcia heeft een grote staat van dienst en staat niet alleen bekend als zanger maar ook als specialist in het betere harmonica-werk. Het swingende Blues Stop Knockin’ At My Door doet de sfeer verhogen en leidt hier en daar tot vrolijke danspasjes op de festivalweide. Het gitaarspel van Monster Mike is om van te smullen waarbij alle invloeden van de grote Kings op subtiele wijze in elkaar vloeien. Say You Love Me Before I Hang Up zingt Sugar Ray. Waarschijnlijk is het niet goed afgelopen want hij heeft zijn meisje er blijkbaar toch uitgegooid zoals te horen valt in I Put My Baby Out, dat ook zonder Charlie Musselwhite tot een goed einde wordt gebracht. Er staan toch genoeg capabele medewerkers op het podium. Sugar Ray vertelt over de ondergaande zon en de sfeer die de nacht met zich meebrengt maar nog voor dat de avond zijn intrede doet mag dit optreden als een voorlopig highlight op Highlands worden bestempeld. Uit betrouwbare bron kan vermeld worden dat het gezelschap later dit jaar naar de Lowlands terugkeert.

Plotseling loopt er een man in zijn gewone kloffie het podium op. Hij zingt I’m a Stranger In This Town maar maakt geenszins een verwarde indruk. Het is een track van Cats Lost, een album met een gouden randje van Cuby & Blizzards. Aan de vooravond van Bospop of het North Sea Jazz Festival mag een optreden op Highlands niet ontbreken.

De eerste zes nummers van het nieuwe album schijnen, onder produktionele leiding van Daniel Lohues, al gereed te zijn maar voorlopig genieten we nog even van Low Country Blues op Highlands. Het gaat over de toegenomen hufterigheid in Nederland waar we vandaag helemaal niets van merken. De sfeer is namelijk voortreffelijk en de sociaal bewogen Harry Muskee zet nog even Rien van Bluesblock in het zonnetje. Een mooi moment voor degene die mede verantwoordelijk is voor het prachtige Highlands-magazine. Na Appleknockers Flophouse horen we het welbekende Goin’ Down waarvan een jonge bezoeker zich hardop afvraagt of dit afkomstig is van Cuby & The Blizzards.

Door veel bezoekers, waaronder onze vrienden van Big Blind, wordt verwachtingsvol uitgekeken naar het optreden van Jimmie Vaughan & the Tilt-A-Whirl Band feat. Lou Ann Barton. Schijnbaar jetlagged begroet Jimmie het publiek en begint met de instrumentale opwarmer, alsof dat nog nodig zou zijn, Comin’ And Goin’.

Opvallend zijn vandaag niet de opvallende gitaarkwaliteiten van Vaughan maar de technische problemen waarmee hij te kampen heeft. De problemen zullen het gehele optreden aanhouden en daar doen knallers als Boom Bapa Boom niets aan af.  Jimmie vraagt What Makes You So Tough maar dat zal toch niet aan ons gericht zijn? Het is vandaag niet zijn beste dag en The Pleasure’s All Mine komt daarom niet echt gemeend over al is het aan zijn broer opgedragen Six Strings Down, waarin hij er even alleen voor staat, een heel positieve uitzondering. Alle grote namen waarmee Stevie Ray zich momenteel omringd worden genoemd in deze prachtige tribute aan de gitaarhelden. Lou Ann Barton lijkt er weinig zin in the hebben en heeft zichtbaar last van de warmte. Jimmy Reed’s Come Love of het nieuwe I Miss You en Wheel of Fortune lijken het tij voor even te kunnen keren maar uiteindelijk kunnen we helaas concluderen dat Jimmie en zeker Lou Ann Barton de verwachtingen niet waarmaakten.

In verband met een later te verschijnen interview dat gelijktijdig met het optreden van The Rockin’ Johnny Band plaatsvond geen verslag van dit optreden maar foto’s.

In de VIP-tent laat Ian Parker zich slechts begeleiden door percussiewerk van zijn collega Wayne maar daar is men blijkbaar meer geïnteresseerd in elkaars verhalen dan de verrichtingen van de sympathieke Brit die daar toch echt een staalkaartje van verfijnde bluesverwante nummers ten gehore brengt. Ian heeft de rest van de band even rust gegund om zich meer op het singer/songwriterschap te richten zoals te horen is op de ep Demons and Doubters.  Het vroegere werk van Ian laat zich op deze ‘kale’ wijze prima smaken maar of dit de plaats is waar Ian thuishoort, zoals hij zingt in de titeltrack van Where I Belong, valt te bezien. De akoestische gitaren maken snel plaats voor een elektrische om de praatjesmakers de mond te snoeren maar het lijkt te laat als verder op het festivalterrein een mooie oldtimer verschijnt.

Plotseling verschijnt er uit het niets een waarschijnlijk van Jimmie Vaughan geleende auto met een bekende verschijning erin. Het is tijd voor The Dana Fuchs Band en Dana krijgt haar ererondje al voor het optreden. Het moge duidelijk zijn dat Nederland gek is op de Amerikaanse zangeres en de liefde blijkt wederzijds. Het optreden dat volgt is even zo goed als voorspelbaar behoudens een kleine preview van nieuw materiaal dat nog uitgebracht zal worden. Dana heeft voor zover bekend nog geen optreden verzaakt en stelt ook vandaag niet teleur. De band is wederom goed op dreef en de frontvrouw komt superlatieven tekort om haar waardering aan het Nederlandse volk te uiten.Voor de tweede maal vandaag komt Goin’ Down voorbij en voor de tweede maal klinkt ie lekker. Hoogtepunt is, zoals zo vaak, I’d Rather Go Blind.

Na heerlijk opgewarmd te zijn door Dana Fuchs met wie hij even daarvoor vriendjes is geworden is het tijd voor het grote vuurwerk. Wie zijn festival op waardige wijze wil afsluiten huurt daarvoor Walter Trout in en succes is gegarandeerd.

Trout was al vroeg aanwezig op het festivalterrein en had hier en daar te kennen gegeven enorm zin te hebben in de show van vanavond. Help Me gaat gretig van start en alles lijkt te kloppen. Sammy blijkt bereid te helpen en wisselt het gitaargeweld af met soepel en snel toetsenwerk. Tijd om bij te komen is er niet want met Two Sides Of Every Story wordt snel vervolgd. Nederland blijkt een warm plaatsje in Trout’s te hebben zoals blijkt uit de introductie van Life In The Jungle waarmee het hier allemaal begon. Say Goodbye To The Blues wordt tegenwoordig opgedragen aan Jeff Healey maar het kippenvel is er niet minder om. Wat is het geluid voortreffelijk en wat komt die lichtshow goed tot zijn recht.

Wanneer Walter Going Down, die we vandaag al eerder hebben gehoord, inzet en zijn haar losgooit zijn wij moe maar zeer voldaan al onderweg naar huis.

Het Highlands Festival heeft met behulp van al die vrijwilligers, de Vrienden van Highlands, laten zien de zaakjes prima voor elkaar te hebben en voor de tweede maal aangetoond een volwaardig festival te zijn voor de liefhebbers van blues en aanverwante muzieksoorten.

Het moet toch gek lopen wil dit festival niet over drie jaar zijn jubileum kunnen vieren.

Bekijk hier het gehele Highlands 2010 Foto Album >> (223 foto’s!)

Bekijk hier het gehele Highlands 2010 Foto Album >> (223 foto’s!)

Ook op Blues Magazine ...