ROBERT CRAY BAND
Support-act: The Motives featuring Matt Taylor
Paradiso, Amsterdam: 16 Oktober 2012
Effenaar, Eindhoven: 17 oktober 2012
Verslag Paradiso: Jeroen Bakker / Tekst support-act: Hananja Verduyn
Foto’s Effenaar: Marco van Rooijen
Compleet fotoalbum (42 pix), zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157631811499759/
The Motives is een band rondom de uit Engeland afkomstige gitarist/singer-songwriter Matt Taylor.
Het is tevens de naam van het goed ontvangen debuutalbum.
Tijdens de korte tour van Robert Cray in Nederland zijn ze dus de openings act. De bassist is een bekende onder de Ian Siegal fans, Andy Graham. Ze lieten muziek horen die een mix is van verschillende stijlen. Er werd ingezet met “Never Tell a Lie”, lekkere blues en een stevige hammond. Nummers als “Leap of Faith”, “the Rules don’t Apply” en als afsluiter de meezinger “Walk On” maakte van het optreden één die in stijl was van het album, een afwisseling van blues,wat rock n’ roll, soul, en funk. Met een set list van acht nummers liet de band hier een prima diversiteit horen en we konden er niet bij stil blijven zitten.
We gaan vast meer van ze horen en dat zal ik geen straf vinden.
Robert Cray behoort al decennia lang tot de grootste gitaristen van zijn generatie.
Met collega’s als John Lee Hooker, Bonnie Raitt, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan, Chuck Berry en Keith Richards schreef hij muziek of stond hij op het podium maar op geheel eigen kracht werden miljoenen albums verkocht en vele awards verdiend.
“Nothin But Love”, zijn zestiende studio-album, dat eind augustus is uitgebracht bevat een toegankelijke verzameling van blues, soul, jazz en rock die op zijn welbekende wijze wordt uitgevoerd.
In de hitparade zul je hem tegenwoordig, in tegenstelling tot die van de jaren tachtig, niet meer tegenkomen maar met zijn warme, soulvolle stem in combinatie met een virtuose gitaarstijl blijkt de 59-jarige muzikant nog altijd een zaal van het kaliber Paradiso vol te kunnen laten lopen.
Foto @ Paradiso: (C) Roland Bakker
Opvallend is het aantal bezoekers dat nog geboren moest worden toen “Right Next Door” op de ‘high rotation’-lijst van de populaire radiozenders te vinden was. Mooi meegenomen voor deze ‘tweede generatie’ dat die grote hit uit 1986 vanavond gespeeld wordt. Bij een optreden van Cray en zijn band staat namelijk niets van te voren vast. Iedere keer herhaalt het ritueel zich dat Cray zijn bassist achter hem iets influistert die het op zijn beurt weer aan de drummer doorgeeft. De toetsenist wordt voor het gemak maar overgeslagen. Hij dient eenvoudigweg in te vallen en te volgen. Niets bijzonders eigenlijk want in de blues draait het nu eenmaal voor 99% op gevoel en deze band vormt hierop geen uitzondering.
Een veel gehoorde opmerking tijdens het afgelopen North Sea Jazzfestival in Rotterdam was de grote afstand tussen deze band en publiek en het daarmee gepaard gaande gebrek aan interactie. De bescheiden Cray is nu eenmaal geen volksmenner. Nooit geweest ook. De op dat moment nog onbekende nummers, er werden slechts twee gespeeld, kwamen maar nauwelijks uit de verf.
Vanavond is beduidend anders. Alle ogen zijn op het podium gericht waar duidelijk een relaxte sfeer heerst. Jim Pugh leunt met zijn handen ontspannen op het toetsenbord, Richard Cousins, de bassist, heeft zijn teenslippertjes aangetrokken en tijdens “Phonebooth” zet Tony Braunagel, de drummer, zijn bril nog maar eens recht op de neus.
Sporadisch wordt gereageerd op een opmerking uit de zaal. Cray voelt zich uitstekend op zijn gemak en speelt de solo’s met veel gevoel, meestal met de ogen gesloten en de lippen stevig op elkaar. Cray kijkt weer eens achterom en “I Shiver” wordt ingezet. Geen verrassing te bespeuren bij de band, gewoon spelen. De track is al weer bijna tien jaar oud en je beseft dat het oeuvre van waaruit gekozen kan worden inmiddels enorm groot is.
Het optreden kent geen enorm uitzinnige momenten of heel emotionele diepgang maar de nieuwe nummers hebben ‘a whole lotta soul’ en doen het live heel erg goed. De single “Won’t Be Coming Home”, een rockende “Side Dish”, de bloedstollend mooie ballad “I’m Done Cryin”, waarmee hij Paradiso muisstil krijgt, en het wonderschone, ingetogen “Sadder Days” dat samen met “Smoking Gun”, die andere grote hit uit de eighties, het optreden op prachtige wijze afsluit.
Nu de categorie vaandeldragers van de blues door natuurlijk verloop wel heel snel begint uit te dunnen en zelfs een icoon als BB King lichte vormen van slijtage begint te vertonen, is het goed om te kunnen constateren dat Robert Cray in 2012 nog niets aan kwaliteit heeft ingeboet en aantoont klaar te zijn om het stokje over te nemen.
//
//
Compleet fotoalbum (42 pix), zie : http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157631811499759/
Hi Guys, thanks for the review but can I point out that I wrote our song ‘Leap of Faith’ not Lionel Cartwright, whoever he may be! And I can’t quite translate what you said about Springsteen but none of our tunes are by him either. We did in fact only play one cover which was ‘Walk On’ by Sonny Terry and Brownie McGhee. Great pics Marco, I shall be spreading them around Facebook. All the best, Matt T.
Hi Matt, Apologies for the fact that the information was wrong. With this, the text is corrected.
Ook het concert een dag later in de Effenaar te Eindhoven is er een om door een ringetje te halen, Robert Cray met zijn band liet een verpletterende indruk achter. Misschien zonder daadwerkelijke hoogtepunten, waarbij ik persoonlijk bij ” I’m done Cryin’ ” echt wel iets voelde prikken achter mijn ogen, overall was het een geweldig concert van een waar icoon in de blueswereld. Ook nog aardig te vermelden dat onze “eigen” toptoetsenist Govert van der Kolm ( oa. Dede Priest) deze toer met de Motives meespeelde. En dat deed hij super! Een heerlijke avond was het….