Fotoverslag: Moulin Blues 2023 Dag 2

Moulin Blues Festival – Ospel
Dag 2: 6 mei 2023
Lees hier verslag Moulin Blues Dag 1

Met optredens van:
Chicago Capitals, Spencer MacKenzie, Bluesanovas, Elles Bailey, Bob Corritore & Friends ft. Tail Dragger, Blood Brothers ft. Mike Zito & Albert Castiglia, Sugar Ray & The Bluestones, Delta Generators, Jenny Don’t And The Spurs, The Ozdemirs, Greg Izor, Cat Lee King And His Cocks.

Tekst: Edwin van der Linden / Fotografie Marco van Rooijen.
Alle foto’s staan in het album Moulin Blues 2023. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Na een heerlijke nachtrust thuis waren vanaf de parkeerplaats de tonen van de Chicago Capitols al goed hoorbaar. In de tent was het al goed druk door alle campinggasten en door het lichte zonnetje was het zelf warm in vergelijking met vrijdag. De muziek was snoeihard maar zuiver. De sfeer zat er in tegenstelling tot vrijdag meteen goed in. Duidelijk dat deze band een publiekslieveling in Nederland is. Het publiek werd opgezweept met lekker lange versies van de juiste blues covers.

Het duurde even voor de kleine tent vol liep voor Jenny Don’t and The Spurs. Van deze uit Portland, Oregon afkomstige band waren Jenny en Kelly volledig gekleed in cowboykleren maar de rest van de band juist niet, jammer voor de algemene indruk. De band speelt country/america in de breedste zin. Na het positieve geweld van de Chicago Capitols een welkome afwisseling.

De show begon mij als blues liefhebber na een aantal nummers te vervelen, maar gelukkig begon in de grote tent de jongste artiest van het festival en een van de nieuwe beloftes van de blues, Spencer Mackenzie. Zoals als alle nieuwe jongens werd hij volgens het boekje geïnspireerd door Stevie Ray Vaughan, Jimi Hendrix, en BB King. Zelf vind ik hem veel weghebben van Laurence Jones in zijn jonge jaren. Ondanks zijn leeftijd kreeg hij publiek al goed op zijn hand en de nummers ‘Baptized by cold water’ en ‘Preach my soul’ van het album uit 2022 met dezelfde naam vielen goed. Blues Magazine schreef in 2016 al over Spencer Mackenzie: “Dat BB King een van de idolen is van Spencer MacKenzie blijkt uit Goodbye Lucille, een prachtige blues ballad met uitstekend gitaarwerk, met piano en Hammond. MacKenzie schreef dit nummer na de dood van BB King als een ode aan de grote gitaarmeester” Dit nummer geeft je live echt kippenvel. Wat opvalt is dat dit vandaag al de tweede band is met een vrouwelijk bassist. Erg leuk om steeds meer vrouwen in bluesbands te zien.

Gelukkig speelt elke band in de kleine tent twee keer, waardoor er tijd genoeg is om The Bluesanovas vanaf de start te zien. The Bluesanovas zijn echt groot in Duitsland en mochten al als voorprogramma van Eric Clapton spelen bij zijn laatste concertreeks in Duitsland in 2023. Het is blues zoals blues hoort te klinken. Afwisselende gitaar en Hammond solo’s, strakke ritmesectie en zanger Melvin Schulz met een uitstekende stem. Daarnaast wisselende stijlen zoals het tegen jump en jive aanliggende ‘Baby i’m gone’ van hun eerste album Bluesanova. Hoogtepunt voor mij de slow blues ‘Bottoms Up’ van hun in 2022 verschenen ‘The Moonshine Record’ en de BB King cover ‘Nightlife’. Ik ben blij dat er steeds meer BB King covers op festivals gespeeld worden.

The Özdemirs is de familieband van blues mastodont Erkan Özdemir en zijn zonen Kenan en Levent op gitaar en Hammond. Ze stonden al op grote podium als begeleidingsband van Johnny Rawls tijdens de eerste dag van Moulin Blues. Nu met hun eigen set in Moulin blues’ Juke joint, zoals de kleine tent eigenlijk heet. Verassende opener was een blues versie van ‘Daytripper’ van The Beatles. Voor iedereen was nu duidelijk wie de Özdemirs zijn. Er volgen veel nieuwe nummers van hun nog uit te komen eerste album. Een band om te volgen.

Elles Bailey zie ik voor de eerste keer met volledige band. Ik zag haar ooit akoestisch en als gastartiest bij Marc Broussard. Bailey begint met ‘The game’ van het album ‘Shining in the half-light’. Gelukkig werd het met ‘Stones’ iets steviger want anders neigt het een beetje saai te worden. Haar stem is echter van buitengewone klasse wat met name tot zijn recht komt in de rustige nummers als ‘What’s the matter with you’. Met ‘Medicine man’ brengt ze de boel echter weer snel tot leven. Het is een mooie afwissellende set met rustige en uptempo nummers.

Het festival werd een echt feest met Bob Corritore & Friends ft. Tail Dragger, eindelijk weer eens echte Chicago blues zoals die bedoeld is. Vanaf het eerste nummer zat de sfeer er goed in. Beide gitaristen deden eerst eigen nummers, Jimi “Primetime” Smith met ‘Voodoo woman’ en Johnny Burgin met ‘Blues falling’ en ‘When the blues man comes to town’ van zijn live album. Het feestje werd echter compleet met de opkomst van de 82-jarige Taildragger. Gewapend met stok werd hij door Robbert Fossen op het podium gebracht. Hij is niets veranderd in al jaren, hij blijft een womanizer. Zij stem is wel minder geworden maar dat deerde het publiek niet. In nummers als ‘Sitting here singing my blues’, ‘Stop lying’ en toegift ‘My head’s bold’ was de klasse van Taildragger nog goed te horen maar vooral Bob Corritore liet zien dat hij het beste tot zijn recht komt bij dit type muziek waarin hij de hoofdrol kan vertolken.

In de kleine tent was Greg Izor alweer begonnen. Deze van oorsprong Texaan leeft tegenwoordig in Madrid. Tot voor 2 maanden terug had ik nog nooit van hem gehoord, maar dit wordt voor mij de derde keer in 10 dagen en steeds in een andere setting. Was hij op koningsdag nog gastartiest bij de verschillende bandjes op het blues@the factory festival in Culemborg, afgelopen woensdag zag ik hem als duo met Harm van Essen in Eindhoven. Nu met een complete band. Opnieuw weet hij me te verassen met zijn fijne stem en mondharmonicaspel. Met de complete band is het werk lekker dirty. Hoe kunnen mondharmonica stijlen zo verschillen als je net van Bob Corritore afkomt. Dat maakt de blues zo speciaal.

Mike Zito staat erom bekend dat hij veel met andere artiesten samenwerkt. Op zijn laatste album ‘Blood Brothers’, dat is uitgebracht op zijn eigen Golf coast label, werkt hij samen met Albert Castiglia. Wat een fantastisch album is dit. Zowel het album als het concert begint met ‘Hey sweet mamma’. De sound is stevig wat voornamelijk komt door de twee drummers die zijn meegekomen. Gelukkig werd er na 15 minuten wat gas teruggenomen met nummers als ‘In My Soul’ en ‘You’re Gonna Burn’. Rest van de show power blues met een grote P waarbij het volledige nieuwe album werd gespeeld. Hoogtepunt voor mij ‘Trouble No More’ waarbij de drummers mochten uitvechten wie de beste was. Mooi gevecht, geen winnaar. Aan het einde speelde de band twee covers, van ‘Derek and the dominos ‘Tell the truth’ en ‘Rockin’ in the free world’ van Neil Young. In beide nummers heerlijke gitaarduels en ook hier geen winnaar.

Gelukkig konden de oren met de lazy blues van Sugar Ray & The Bluetones wat tot rust komen. Sugar Ray Norcia wisselt nogal eens van gitarist en deze tour zijn Rusty Zinn en Alex Schultz erbij. Het publiek moest duidelijk even wennen na het geweld van de Bloodbrothers, maar met nummers als ‘Rockin’ Sugar Daddy’ en het met Ronny Earl opgenomen ‘Some Day, Some Way’ nam de band de tent snel over. Mijn favoriet ‘Blues stop knockin’ at my door’ werd gelukkig ook gespeeld met een hoofdrol voor Alex Schultz. Beide gitaristen speelde ook eigen nummers waarbij Alex Schult herinneringen ophaalde aan zijn Moulin blues van 1993 met de Red Devils en het nummer opdroeg aan Lester Butler.

Duidelijk was dat de tent al leger begon te worden. De meeste mensen moe van twee dagen blues. De hoogtepunten waren dan al ook geweest. In de kleine tent stonden nog Cat Lee King & his Cocks. Dit zijn The Backyard Casanovas met een andere toetsenist en zanger en vond ik veel minder interessant als The Backyard Casanovas zelf.

In de grote tent sloten de Delta Generators het festival af. De band van slide gitarist Charlie O’Neal en zanger/mondharmonica speler Brian Templeton spelen degelijke bluesrock maar na het geweld van de Blood Brothers valt dit tegen. Misschien heeft het met de vermoeidheid te maken. Na 30 minuten begonnen de voetjes wel erg zeer toen. Tijd om naar huis te gaan na een fantastisch weekend.

Waar andere blues festivals steeds meer problemen hebben om een volledig blues programma neer te zetten en veel rock/pop bands programmeren is de organisatie van Moulin Blues er ook dit jaar weer in geslaagd om een volledig programma neer te zetten met blues een aanverwanten muziekstijlen. Op naar Moulin blues 2024. Het festival zal dan op 3 en 4 mei plaatsvinden.

Alle foto’s staan in het album Moulin Blues 2023.

Ook op Blues Magazine ...