Fotoverslag: Moulin Blues 2023 Dag 1

Moulin Blues Festival – Ospel
Dag 1: 5 mei 2023
Lees hier verslag Moulin Blues Dag 2

Met optredens van:
Ruf Records’ Blues Caravan 2023 ft. Ally Venable, Ashley Sherlock & Will Jacobs, Handsome Jack, Johnny Rawls, Pokey LaFarge, Rick Estrin & The Nightcats, Backyard Casanovas, Guy Davis, Jesper Lindell

Tekst: Edwin van der Linden / Fotografie Marco van Rooijen.
Alle foto’s staan in het album Moulin Blues 2023. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Zoals elk jaar is het eerste weekend van mei gereserveerd voor Moulin’ Blues. Dit oudste bluesfestival van Nederland wordt gezien als de aftrap van het bluesfestival seizoen met nog vele te volgen. Op het drassige terrein aangekomen begon de zon gelukkig te schijnen, maar helaas waren de weergoden ons verder vandaag niet goed gezind.

Het festival begon meteen met een topper, Blues caravan 2023. Blues Caravan is de jaarlijkse combinatie van 3 artiesten van RUF-records. Vaak is dit album de start van een grote carrière voor de artiesten. Dit jaar bestaat Blues Caravan uit Ally Venable, Ashley Sherlock & Will Jacobs. Het concert is zoals elk jaar op dezelfde manier opgebouwd. De gitaristen spelen zowel samen als nummers van hun eigen album. De start was met een rock versie van ‘With a little help from my friends’. Beetje gekke start voor een bluesfestival maar de afwisselende gitaarsolo’s maakte veel goed. Ashley Sherlock was de eerste die met zijn solo set begon gevolgd door Will Jacobs. Beide sets waren degelijk maar miste de kracht van Ally Venable, zij heeft echt indruk op mij gemaakt. Zij trok duidelijk de kar en gaat zeker een mooie toekomst tegemoet. Haar ‘Comfort in my sorrows’ was prachtig. De drie sloten de set af met covers van Albert Kings ‘I’ll play the blues for you’ en ZZ tops ‘Gimme al your lovin’’.

Op naar het altijd drukke kleine podium voor de eerste band, The Backyard Casanovas. Deze 4 jonge knullen uit Duitsland spelen een mooi mix van Blues en Rock and Roll, Alles was in de stijl van de jaren 50. Niet alleen hun kleding maar zelf hun microfoons, gitaren en versterkers waren oud of retro. Nummers als ‘Big fat mama’ en de Hound dog Taylers cover ‘Take 5’ kreeg het publiek flink aan het dansen en ondanks de overlap met de grote tent liep het publiek niet weg.

Nog bijkomend van de Backyards Casanovas was Handsom Jack een beetje een tegenvaller qua sfeer. Heeft een vleugje Black Crowes maar mist de dynamiek van de Crowes. Muziek klopte technisch maar kon me niet pakken.

Snel dus naar Guy Davis in de kleine tent Ik volg hem sinds zijn album uit 2012 ‘The adventures of Fishy Waters, in bed with the blues’ en keek erg uit naar zijn show. Hij hoort qua statuur eigenlijk op het hoofdpodium thuis, maar het kleine podium, vaak het podium voor de liefhebbers, past hem goed. Gewapend met twee gitaren, banjo en mondharmonica viel zijn set van af het begin in het water. Het publiek was zo rumoerig dat hij dacht dat zijn Banjo niet via de monitor te horen was. Hier moet de organisatie eigenlijk ingrijpen en de show tijdelijk stop leggen en het publiek tot stilte manen. Na 4 nummers maar weggegaan. Helaas is zijn show in Den Bosch deze week uitverkocht.

Johnny Rawls is voor mij de grote onbekende maar hoe blues kan de blues zijn. Deze uit Hattiesburg, Mississippi komende gitarist en zanger heeft een warme mooie stem. Dit was de eerste band die de tent volledig meekreeg. Rawls masseerde het publiek exact zoals hij het wilde, wiegend met zijn heupen kreeg hij de tent in vuur en vlam en vooral de dames op de eerste rij kregen het warm. Zijn begeleidingsband, leden van de Özdemirs, voelde de sfeer helemaal aan, tweetonige gitaarsolo’s met Rawls gevolgd door een Hammond solo, wat een geweldig feest.

Jesper Lindell was de afsluiter in een bomvolle kleine tent. Deze 6-koppige band van de uit Zweden afkomstige Lindell past net op het podium. Muziekstijl niet echt blues maar past erg goed op het festival. Ze zochten alle randen van de blues op, Soms een beetje Indie en dan weer easy slow. Zou deze band graag een keer in een kleinere zaal zien.

Pokey LaFarge was voor mij de grote onbekende maar wat een verassing. Zoveel verschillende stijlen oude muziek, het is mix van ragtime, countryblues, blues en swing. Daartussen duidelijk hoorbare Mexicaanse klanken wanneer de tweede gitarist de trompet of Cornet bespeelt. Zijn band komt het best tot zijn recht bij de uptempo nummer als ‘Central time’ en ‘The devil ain’t lazy’. Vanaf ‘Bluebird’ kwam zangeres Addie Hamilton de band versterken met achtergrondzang en zwoele jaren 20 dansjes. Hoogtepunten voor mij, ‘La la blues’ en ‘Something in the water’. Ogen dicht en je waant je bij Hank Williams, maar dat kan bij het volgende nummer zomaar Louis Armstrong zijn. Wat een fijne ontdekking.

De uitsmijters van de vrijdag zijn natuurlijk Rick Estrin & The Nightcats. Vorig jaar speciaal voor deze band kaartjes gekocht voor het festival maar helaas moest de band toen op het laatste moment afzeggen omdat bassist/toetsenist Lorenzo Farrell covid had. De band bestond verder uit de bekende gezichten als Kid Andersen op gitaar en de alsmaar gekke bekken trekkende drummer Derrick “D’mar. Met ‘I’m tired’ zat de sfeer er meteen goed in met gitaarsolo’s en een scheurende Hammond. Rick Estrin swingt met zijn 73 jaar er nog steeds op los. Zijn aparte manier van zingen in ‘Wrap it up’ en het fantastische mondharmonica spel bij ‘Off The Wall’ is toch wel de handtekening van de band.

Moe van een mooie dag Moulin Blues lekker naar mijn eigen bedje om morgen weer fris aanwezig te zijn voor een lange tweede dag. Verslag van dag 2 Moulin Blues volgt later deze week op BluesMagazine.nl

Alle foto’s staan in het album Moulin Blues 2023.

Ook op Blues Magazine ...