Mark Knopfler
Support: Ruth Moody
14 Mei 2013
Ziggo Dome, Amsterdam
Tot in de eeuwigheid zal Mark Knopfler zijn verleden als Dire Straits-boegbeeld met zich moeten meedragen. Toch zou je bijna vergeten dat het gehele oeuvre van de Schotse zanger en gitarist als solo-artiest bijna dubbel zo groot is en dan rekenen wij zijn filmsoundtracks en samenwerkingen gemakshalve maar even mee. Na beëindiging van die uiterst succesvolle band, verantwoordelijk voor ruim honderd miljoen geluidsdragers, heeft Knopfler er voor gekozen om zich binnen het territorium van de rootsmuziek te gaan begeven zonder de druk te hoeven voelen van de commerciële kant in de muziekindustrie. Desondanks is hij er de afgelopen jaren moeiteloos in geslaagd om in de Benelux alle grote evenementenhallen uit te verkopen. Na een eerdere tournee als opwarmer / ‘special guest’ van Bob Dylan was Knopfler afgelopen week in een ramvol Antwerps sportpaleis te zien en was ook de uitverkochte Amsterdamse Ziggo Dome het decor voor een optreden in het kader van zijn ‘Privateering Tour’.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen – zie ook fotoalbum Mark Knopfler
Op het moment dat de Australisch/Canadese zangeres Ruth Moody haar set aanvangt zijn nog veel mensen in het donker op zoek naar hun plaats. Voor deze avond, officieel ‘An Evening With Mark Knopfler’ genaamd, zijn of beter gezegd waren uitsluitend zitplaatsen beschikbaar. Diegenen die er nog niet zijn missen ‘de tweede stem’ zoals die op vier tracks van Knopfler’s laatste album te horen valt. Na een eerdere samenwerking met Emmylou Harris op ‘All The Roadrunning’, de meest succesvolle in zijn solo-carriere, leek het hem een goed idee om er nogmaals een vrouwenstem op het podium bij te hebben. Harris heeft momenteel geen tijd, zij is op dit moment ‘on the road’ met Rodney Crowell en zal pas vanaf het komende weekeinde hier te zien zijn. Een goed excuus dus om de talentvolle Moody tijdens het Europese gedeelte van de tour voor te stellen moet hij gedacht hebben.
Het is een ondankbare taak om op het schaarsverlichte podium met een geheel akoestische set een zaal van dit kaliber ‘plat te krijgen’. De stem van Moody is zoetgevooisd als ze zingt en wanneer zij contakt zoekt met het publiek is dat meestal op fluistertoon. De muziek van deze zangeres en haar band bevat country- en folkelementen, past dus prima op een avond als deze. Na een aarzelende start beginnen wij de keuze van Knopfler te begrijpen en het aanvankelijk ‘fatsoenlijke’ applaus maakt plaats voor enthousiasme. Aan de overigens geheel overbodige cover van Bruce Springsteen’s ‘Dancing In The Dark’ weet ze prima haar eigen draai te geven.
Na een korte ombouwpauze en een aankondiging door een heuse spreekstalmeester blijkt maar weer eens de bijzondere band die Mark Knopfler de afgelopen decennia heeft opgebouwd met het Nederlandse publiek. Hits zitten er niet meer in en zullen er niet komen ook maar Knopfler heeft door de jaren heen behoorlijk wat credits verdiend. De ontvangst is hartelijk, als een goede vriend die je lange tijd niet hebt gezien. ‘It’s good to be back in Amsterdam’, aldus Knopfler die direkt ‘What It Is’ inzet. Het is het begin van een set waarin de ‘nieuwe’ stijl gecombineerd wordt met de zo herkenbare ‘oude’ stijl. In zijn geval betekent dat een mix van bluesy, folky en country-invloeden waarin het zo bekende geluid van zijn Telecasters op subtiele wijze is verweven. De show vertoont veel overeenkomsten met de optredens tijdens Bob Dylan’s ‘Neverending Tour’ van 2011 maar vanavond is er meer tijd om de muzikanten iets meer speelruimte te geven. Met onder anderen ‘oude bekende’ Guy Fletcher als multi-instrumentalist maar bovenal muzikaal regisseur aan de zijlijn, staan er nog zes muzikanten achter Knopfler met wie het ogenschijnlijk heel prettig musiceren is. We horen en zien in de folk gebruikelijke instrumenten als mandoline, banjo, viool, fluit en kwast-tipper (soort trommel) waarmee in de enorm grote zaal heel af en toe het intieme karakter van een Ierse pub wordt gecreëerd. Opvallend is het volle geluid dat met deze instrumenten teweeg wordt gebracht. Uiteraard zijn het de gitaarsolo’s van de meester zelf die de meeste bewondering oogsten. ‘Let the music do the talking’ zou zo eens op een tegeltje in het toilet van Knopfler te lezen kunnen zijn. Voor showelementen als visuals en opblaaspoppen ben je vanavond toch echt aan het verkeerde adres. Is niet nodig ook, het vuurwerk wordt geregeld door de muzikanten zelf.
Ruth Moody krijgt nog even haar ‘moments of fame’ wanneer zij de rol van Emmylou Harris op zich neemt in ‘I Dug Up A Diamond’. De rol in een duet lijkt haar makkelijker af te gaan dan het solo-gebeuren eerder op de avond, al moet gezegd worden dat de zaal behoorlijk is opgewarmd. Desondanks lijkt de combinatie van deze twee stemmen een uitstekende ‘match’ en kunnen zowel ‘Seattle’ als ‘Kingdom of Gold’ op veel waardering rekenen.
Hoewel het ruim dertig jaar is geleden dat ‘Romeo and Juliet’ op het album ‘Making Movies’ verscheen, blijkt het nog altijd veel los te maken tijdens de optredens van Mark Knopfler. Hoewel het arrangement enigszins is aangepast blijf het ondanks het gebruik van die bijzondere instrumenten toch dicht bij het origineel. “Vernieuwing ok, maar je moet het niet te ver doordrijven”, moet hij gedacht hebben. Toch heeft Knopfler ook in het tweede deel van zijn carrière enkele ijzersterke tracks gecomponeerd die nog wel eens kunnen uitgroeien tot vaste waarden in de concertreeks.‘Marbletown’ met zijn prachtige opbouw is daar een goed voorbeeld van maar ook ‘Speedway at Nazareth’ dat gerekend mag worden tot zijn allerbeste werk ooit, kan haast niet meer gemist worden.
Weinig verrassend is de reactie wanneer het intro van ‘Telegraph Road’, wellicht de sterkste maar tegelijk meest onderschatte compositie van Dire Straits ooit, klinkt. Na afloop van het muzikale epos zien we al veel toeschouwers op zoek gaan naar de uitgang. Ze zijn meer dan tevreden met wat ze vanavond hebben gezien, hebben hun nostalgische hoogtepunt weer gehad en laten de toegiften, de flauwe uitsmijter ‘So Far Away’ en ‘Piper to the End’, voor wat het is.
Hoewel Mark Knopfler met de beste wil van de wereld niet meer van zijn muzikale verleden zal loskomen lijkt hij zich heel comfortabel te voelen met deze situatie waarin voldoende muzikale vrijheid geboden wordt maar waarin bovenal het speelplezier voorop staat. Iets wat hij na een lange zoektocht eindelijk weer heeft terug gevonden.
7 juni 2013 zal Mark Knopfler en zijn band te zien in de IJsselhallen te Zwolle.
Ticketactie !
BluesMagazine.nl mag namens Mojo Concerts 2×2 tickets verloten voor het concert van Mark Knopfler op 7 juni in Zwolle! Interesse? Mail snel naar [email protected] onder vermelding van Mark Knopfler Actie! – Vermeld naast je naam tevens de adresgegevens..
Actie loopt t/m 1 juni 2013, winnaars worden via de e-mail op de hoogte gebracht!
Voor meer foto’s, zie fotoalbum Mark Knopfler
website artiest: www.markknopfler.com
Kleine opmerking: Mark speelt hoofdzakelijk op "Stratocasters" al heeft hij bij een enkel nummer een "Telecaster" gebruikt en Ruth Moody heeft als lid van de "Wailin' Jennys" ook al de nodige succes-albums afgeleverd natuurlijk. Ik vond het één van de beste Support Acts die ik ooit heb gezien.