LUCINDA WILLIAMS
An Intimate Evening With Lucinda Williams
Featuring Doug Pettibone and David Sutton
Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven
De Lage Landen Zaal
31 Mei 2013
Support: Man From The South
Voor de liefhebbers van de betere Americana en singers/songwriters zijn het momenteel drukke tijden. Binnen een tijdsbestek van twee weken valt er te genieten van Emmylou Harris, die het tegenwoordig samen doet met Rodney Crowell, maar ook Steve Earle, Bruce Springsteen en zelfs Neil Young hebben de weg naar de Nederlandse podia gevonden. Voor één van de mooiste, doorleefde vrouwenstemmen ging BluesMagazine vrijdagavond naar de chique theaterzaal van het Eindhovense Muziekgebouw Frits Philips voor een bijzondere avond met Lucinda Williams.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen – zie ook fotoalbum Lucinda Williams
Met shows die schuil gaan onder de naam ‘An Intimate Evening With’ tourt de Amerikaanse zangeres dit voorjaar in Europa waarbij ze slechts ondersteund wordt door gitarist Doug Pettibone en basgitarist David Sutton. Het verhaal gaat dat het een financiële kwestie zou zijn om de rest van de band thuis te laten maar met deze twee mannen staat niet alleen een enorme schat aan ervaring op het podium maar heeft zij ook nog eens enkele van de meest begaafde muzikanten in deze muzieksoort naast zich staan.
Door te openen met Side of the Road gooit Williams al meteen haar eerste troef op tafel. Zonder twijfel behoort de track van het titelloze derde album tot het beste wat ze ooit geschreven heeft. Alleen gitarist Doug Pettibone vergezelt haar op het podium en doet met uitermate gevoelig gitaarwerk de adem verstokken. Het is hem wel toevertrouwd. Pettibone heeft ervaring met muzikanten als Keith Richards, Norah Jones, Joan Baez of Marianne Faithfull. Het publiek in de overigens lang niet uitverkochte zaal geniet ingetogen. Zelfs zodanig dat Williams het niet kan nalaten er een opmerking over te maken. Ze zal toch niet weer een paniekaanval krijgen zoals vorige week tijdens haar optreden in Zweden?
David Sutton zal weldra volgen om het geluid van lage bastonen te voorzien. Sutton blijkt bij nader onderzoek ook niet de eerste de beste. We herkennen zijn basspel van het laatste album dat Ben Harper met Charlie Musselwhite maakte. Ook Tracy Chapman en Tears for Fears behoren tot zijn muzikale vriendenkring. Car Wheels On A Gravel Road blijkt zelfs in deze intieme setting minstens zo krachtig wanner het live wordt uitgevoerd. In de States is het succes niet vergelijken met dat van hier. Het was voornamelijk het album met deze titel die een grote doorbraak tot gevolg had. Zowel Steve Earle, Buddy Miller als Emmylou Harris verleenden indertijd vocale ondersteuning tijdens deze opnamen. De uitvoering van Joy is er ook zonder de tweede stem van Harris niet minder indrukwekkend door. Bedenk eens hoe het zou zijn als Bruce Springsteen tijdens dit nummer zomaar het podium opspringt zoals in 2006 tjidens een optreden in Londen.
Stil is het eveneens wanneer Williams op indringende wijze een avond in Kopenhagen beschrijft na het telefoontje waarin zij te horen kreeg dat een goede vriend, tevens manager, was overleden. Wie zijn ogen sluit kan zich een goede voorstelling maken van de sfeer en gemoedstoestand waarin de zangeres zich die bewuste avond bevond.
Het zijn zomaar enkele voorbeelden van sferische toestanden die Lucinda Williams als geen ander weet te beschrijven. En dan te bedenken dat ruim driekwart van het geschreven materiaal voortkomt uit eigen ervaringen. Van recente datum is behalve bovengenoemde Copenhagen, de titeltrack van het laatste album Blessed dat alweer van twee jaar geleden dateert en waarop opvallend veel rockelementen zijn waar te nemen. Hetzelfde geldt voor de set van vanavond waarin ook aan de bluesliefhebbers wordt gedacht. Hard Time Killing Floor Blues van Skip James is bijzonder rauw en oprecht gespeeld.
Het hartverscheurende Drunken Angel behoort zoals zo vaak tot één van de hoogtepunten in het optreden. Diverse malen is de voor Blaze Foley geschreven ballade opgedragen aan Kurt Cobain of Townes van Zandt. Vanavond mogen wij zelf bepalen aan wie we denken tijdens de ontroerende vijf minuten die volgen. Wanneer het trio terugkomt voor de toegiften is er al anderhalf uur gespeeld. Wij zijn het benul van tijd vergeten als Nick Drake’s River Man klinkt. River Man zou handelen over een persoon die in het leven steeds maar op zoekt blijft naar de betekenis ervan maar de kansen aan zich voorbij ziet gaan. Waarom zou ze nu juist deze van Drake hebben uitgekozen zou je haar willen vragen.
Na Get Right With God is een einde gekomen aan een optreden dat van de eerste tot de laatste minuut imponeerde en het publiek diverse malen deed verstommen van genot.
Lees hier een recent interview van Peter Schong met Lucinda Williams.
Voor meer foto’s, zie fotoalbum Lucinda Williams
We horen graag je mening! Voeg reactie toe