Verslag + Foto’s : Highlands Festival – 27 & 28 Mei 2011 Amersfoort

HIGHLANDS FESTIVAL 2011
27 & 28 Mei 2011
Amersfoort, Stadspark Schothorst

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Compleet fotoalbum (296 foto’s!), zie http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=4DA544B025D24125

Het begon indertijd met vier vrienden die er onder het genot van een biertje lekker op los fantaseerden hoe het er uit moest zien wanneer zij een festival mochten organiseren.

Het vriendenclubje werd de Stichting Highlands en in het nog prille bestaan hebben grote namen als Buddy Guy en Jimmie Vaughan het Stadspark al doen schudden op zijn grondvesten. Behalve muziek valt er op het festivalterrein onder comfortabele omstandigheden te genieten van een cross-over van theater, beeldende kunst en een foto- of schilderijenexpositie. De derde editie van het Highlands Festival in Amersoort moest en zou een onvergetelijke worden ware het niet dat de absolute headliner van het festival, Gary Moore kwam te overlijden nog voor de inkt van de getekende contrakten was opgedroogd. Het podium van Highlands werd ingeruild voor een Stairway To Heaven.

Het zijn SONNY HUNT & DIRTY WHITE BOYS & EELKE MASTEBROEK die de aftrap mogen verrichten van deze derde Highlands-editie. Sonny bevindt zich in goed Nederlands gezelschap want de Dirty White Boys zijn niemand minder dan zanger/bassist Dick Stam, Drummer Han Neijenhuis en de talentvolle gitaristen Leif de Leeuw en Rory de Kievit. Met een paar klassiekers als ‘Goin’ Down’ of ‘Spanish Castle Magic’ komen de liefhebbers van het betere snarenwerk natuurlijk ruimschoots aan hun trekken. Het is nog vroeg als samen met Mastebroek, die ook met het populaire Rigby op diverse festivals te vinden is, een machtige ‘Cause We’ve Ended As Lovers’ over de nog dunbevolkte festivalweide klinkt. De Nederlandse variant van G3 (een gitaartrio met o.a. Steve Vai) heet G4 en is een zeer geslaagde opener van het festival. Met Hendrix’ ‘Voodoo Chile’ als afsluiter lijkt de toon voor twee fijne dagen te zijn gezet.

HENRIK FREISCHLADER gaat verder waar Sonny Hunt mee eindigde. Iets van Jimi Hendrix is als opener natuurlijk ook niet te versmaden mits deze op de juiste wijze wordt vertolkt maar ‘Crosstown Traffic’ wordt steengoed uitgevoerd. Freischlader is van het bouwjaar ’82, moet nog dertig worden! en heeft al vijf albums op zijn naam staan waarvan ‘Still Frame Replay’ de laatste is. Uiteraard dient hier enige aandacht aan besteed te worden maar helaas is er vanavond geen bijdrage van een zekere Joe B. die andere verplichtingen had.  Desondanks mag Freischlader een ander vroeg Highlands-hoogtepunt achter zijn naam noteren middels een majestueuze uitvoering van Roy Buchanan’s ‘The Messiah Will Come Again’ die door velen als een eerbetoon aan Gary Moore wordt gezien. Henrik heeft op Highlands een zeer goede indruk achtergelaten die best eens positieve gevolgen zou kunnen krijgen.

SAINT JUDE presteert het iedere keer weer om ondanks enkele personeelswisselingen met een sterke bezetting te verschijnen. Lynne Jackaman beschikt over een sterke, rauwe stem en weet ook als podiumpersoonlijkheid de aandacht, voornamelijk van de mannen, vast te houden. Na diverse optredens in Nederland met overwegend positieve reacties als gevolg lijkt het tijd te worden voor iets nieuws. Met drie of vier nieuwe sterke nummers erbij zou de band zomaar kunnen overtuigen en het bescheiden succes uitbouwen. De uitvoering van ‘(I Know) I’m Losing You’ kan wedijveren met die van The Faces, mede door het sterke toetsenwerk van Joe Glossop die we vervolgens zullen terugzien in het volgende optreden.

IAN SIEGAL heeft weer zijn vertrouwde ritmetandem Nikolaj en en Andy meegenomen en lijkt over een uitstekend humeur te beschikken. Logisch, het publiek eet uit zijn handje, het geluid is goed en ja, de performer bij uitstek verzaakt eigenlijk nooit. Voor de gelegenheid wordt een harde (festival-)set gespeeld. Er staat tenslotte toch duizend man voor zijn neus.

Er is een nieuw album uit en het titelnummer ‘The Skinny’ klinkt ook zonder The Youngest Sons/North Mississippi Allstars prima. Die laatste zullen er overigens in Peer wel bij zijn en daar zal zeer waarschijnlijk nog meer van bovengenoemde album gespeeld worden.

Het optreden op Highlands klimt naar een climax als Bob Dylan’s ‘Like A Rolling Stone’ wordt gespeeld. Bob is afgelopen week zeventig geworden en dat is ook Ian niet ontgaan. Als geen ander weet Siegal zo iets op een subtiele wijze aan te pakken, hoewel… ‘Hij speelde ook niet op mijn verjaardag’.

Het feest krijgt een vervolg met de afsluiter van de eerste dag.

BERNARD ALLISON is iemand die evenals Kofi Baker, zoon van de legendarische drummer Ginger Baker en toevallig morgen ook op Highlands aanwezig, nooit moeite heeft gehad om iets moois met de muzikale nalatenschap van zijn vader te doen. Bernard’s uitvoering van ‘Serious’ zal bij de Luther Allison-fans altijd bijzondere gevoelens blijven losmaken en hetzelfde geldt voor ‘Let’s Try Again’ zoals zijn vader het regelmatig zong. Nu, jaren later op een mooie lente-avond in Amersfoort probeert Bernard het inderdaad nogmaals wanneer het optreden even heeft stil gelegen vanwege, zo zou Bernard een dag later verklaren, een teken van vader Allison die dus wel degelijk aanwezig was op deze avond. Heel even staat het hele podium zonder licht en geluid. Slechts de doffe meppen op de bass- drum en hi-hat zijn hoorbaar. Wanneer na enkele minuten het euvel is verholpen vervolgt de band onverstoorbaar de ingeslagen weg. Of er hier ook bluesliefhebbers aanwezig zijn vraagt Bernard. Het antwoord laat zich raden, Allison heeft sinds de laatste keer in het nabijgelegen Café De Noot veel vrienden gemaakt waar ook toen enig materiaal van zijn laatste album ‘The Other Side’, dat veel soul en funk bevat, werd gespeeld. Het beste voorbeeld hiervan is het swingende ‘I Wouldn’t Treat A Dog’ met de mooie saxophoonklanken van Ned. Het is overigens niet alleen het gitaarspel van Allison dat alle aandacht trekt maar ook de toetsenpartij van Toby Marshall laat de stoere bluesmannen en -vrouwen niet onberoerd. Wanneer de kleine Lil’ Ed het podium beklimt om alvast een voorproefje te geven van wat er morgenavond verwacht kan worden kan het festival eigenlijk nu al niet meer stuk.

De tweede en laatste dag van Highlands kent met de ON THE MOVE BIGBAND een bijzondere opening. Na een eerder afbericht van Barry Hay die in het verleden (Paradiso  en Night of the Proms) ook eens met een orkest of bigband speelde, blijkt dit orkest met gitarist en lokale held Eef Aalbers en Julia Loko, onbetwist nog altijd een van Nederlands beste zangeressen, allesbehalve een vervangend alternatiefje. De Hooglandse bigband heeft tijdens het instrumentale ‘Bluesmachine’ als extra gast saxofonist Peter Lieberom in de gelederen, een muzikant met behalve een behoorlijke staat van dienst, een enorme longinhoud. Julia Loko wordt aangekondigd als The Lady In Red, met een sjawl om want het is niet te warm. ‘Goin’ To The City’ Is een klassieker die het met deze zangeres in de hoofdrol uitstekend doet aan het begin van deze dag. Een hoofdrol is er ook weggelegd voor Aalbers wanneer net als tijdens de opening van de eerste festivaldag ‘Cause We’ve Ended As Lovers’ over Highlands klinkt. Het is al vele malen eerder gespeeld en er waren zeker mindere versies bij. Het swingende bigband orkest knalt het laatste beetje slaap uit de oogjes en kan vervolgens terugkijken op een geslaagde performance.

De festivalpresentator maakt het publiek wijs dat de prijs van het zojuist uitgebrachte nieuwe album van RALPH DE JONGH & CRAZY HEARTS, ‘More Than Words’, volgende week het dubbele waard is. Eerst zien, dan geloven moeten ze in Amersfoort gedacht hebben. Maar de kenners weten al dat Ralph De Jongh een overtuigende performer is die zich vol overgave laat gaan op ieder podium van kelders tot grote festivals. Sinds kort dus ook met band te bewonderen en wie er onlangs bij was in De Oosterpoort of in Paradiso kon al vermoeden dat dit stel ook op een festival goed tot zijn recht komt.  Het album staat vol met ijzersterke, zelfgeschreven tracks.‘Why Is It All So Sweet In Here’, zingt Ralph. Het weer werkt niet bepaald mee en het publiek moet er even in komen. De afstand tussen beiden wordt weggenomen met de fraaie meezinger ‘Where Did You Stay Last Night’. De persoonlijke benadering werpt zijn vruchten af en het aandeel RdJ & CH blijkt tegen het einde van de show inderdaad met 200% te zijn gestegen. The Black Crowes zijn gewaarschuwd als Ralph & Co. binnenkort de Zwarte Cross gaan warm maken.

Van een geheel ander orde is het optreden van KOFI BAKER’S TRIBUTE TO CREAM. Het beste uit het oeuvre van de legendarische drummer Ginger Baker komt voorbij. Voor de degenen bij wie er nog geen bel gaat rinkelen: de drummer die meestal achter Eric Clapton te vinden was tijdens de optredens van Cream of Blind Faith. De rol van ‘Slowhand’ wordt hier ingevuld door Tony Spinner en zelfs ‘special guest’ Jan Akkerman. Niet de minsten dus en het moet gezegd worden; Kofi gaat verder waar zijn vader na de Cream-reunie van 2005 stopte. Mooi zijn de gitaarduels van Spinner en Akkerman tijdens ‘Politician’ of het nog altijd indrukwekkende ‘Presence of the Lord’ van Blind Faith. Met Kofi, die een dag later in Heerhugowaard zal optreden, wordt binnenkort even teruggeblikt op dit weekend.

Voor KING MO komt het optreden op Highlands wel heel gunstig uit. Nadat nog maar kort geleden de award voor het beste blues-album van 2010 in ontvangst is genomen wordt door Rien Wisse op het podium de eerste cd uitgereikt van de opvolger. Highlands heeft daarmee exclusief de ‘King Of The Town’ in huis. Het gloednieuwe ‘200 Miles’ blijkt al naadloos te passen in de set. Hoewel er voorzichtig buiten onze landsgrenzen wordt gekeken, King Mo is nog maar net terug van een trip in Amerika waar onder meer in BB King’s Club te Memphis werd gespeeld, blijft het een genoegen om het gezelschap op de Nederlandse podia te kunnen aanschouwen.

Tussen alle bedrijven door is er zich in de vip-tent een sfeervol bluesfeest aan het ontwikkelen met THE BACKFIELD BLUESBAND. De jonge honden uit Achterveld met een passie voor de blues hebben voor de zekerheid wat fans meegenomen om de stemming te optimaliseren. Het blijkt al snel dat dat niet nodig is want de tent loopt, een ietsje geholpen door het ongezellige weer buiten, lekker vol en Stevie Ray Vaughan’s ‘Tightrope’ wordt overtuigend gespeeld door deze bluesbrothers die de hand ook niet omdraaien voor een portie melodieuze blues van Robben Ford.

Wanneer iedereen met volle mond ‘Stormy Monday’ staat mee te lallen kiezen wij voor WILD ROMANCE op het grote podium want het is tenslotte ‘Saturday Night’. ‘De ex-begeleidingsband van’ is een soort superband van muzikanten die indertijd zo af en toe Herman in toom dienden te houden of op het juiste muzikale spoor moesten helpen tijdens zijn legendarische optredens. De band bewijst nog steeds een ontzettend sterk collectief te zijn. Er staat dan ook voor ongeveer, naar ruime schatting, tweehonderd jaar ervaring op het podium. Marcel Brood profileert zich met een goed uitgevoerde ‘Sleeping Bird’ op bescheiden wijze als een belangrijk onderdeel van dit gezelschap zonder op een geforceerde manier zijn vader te imiteren. Met Boris van der Lek in de band is ook nog eens een geweldige saxpartij gegarandeerd. Uiteraard is de naam van gitarist Danny Lademacher al voldoende om de nodige aandacht te trekken maar aan de andere kant van het podium staat ook nog Jan Willem van Holland die ooit nog eens met Dick Stam een rol als Dirty White Boy speelde. Het stevige drumwerk is in vertrouwde handen van Ramon Rambeaux. Voor de tweede keer vandaag horen we ‘Going To The City’ maar deze keer wordt de begeleiding niet door een bigband verzorgd maar door ‘big names’. Bassist Ruud Englebert neemt voor even de vocalen voor zijn rekening en zo wordt het een gevarieerde tribute, gespeeld door muzikale vakmannen die nog dondersgoed in de gaten hebben hoe er met het werk van Herman moet worden omgegaan. ‘The Sky Is Crying’, het regent even maar ‘Laten we er ondanks het kutweer maar een feestje van maken’ aldus ‘Herman’ en frontman Stick. Het is tenslotte ‘Saturday Night’.

In de persoon van SHEMEKIA COPELAND is er wederom een nazaat te bewonderen van een overleden grootheid. De dochter van Johnny Copeland zou de temperatuur tijdens het festival laten stijgen stond er in de Highlands Backstage, het regionale dagblad waarin wordt verwezen naar haar debuutalbum ‘Turn The Heat Up’. Ze speelt ‘Ghetto Child’ van haar vader waarover ze zegt het van hem te hebben gestolen en ‘now it’s mine’. Vader Copeland zou er vast geen moeite mee hebben gehad als hij het vanavond hoorde. Indrukwekkend zijn ook haar eigen nummers van het album ‘Never Going Back’. Mrs. Copeland heeft nogal een eigen mening over bepaalde zaken en iedereen mag het weten. De vrouwen in het publiek worden getrakteerd op een portie ego-boosting van deze sister. ‘Salt In My Wounds’ krijgt een ijzersterke uitvoering waarbij Copeland zich kan beroepen op een stel geweldige begeleiders achter zich. Ze beperkt zich niet alleen tot de blues maar laat ook een fijne gospel horen met een flinke scheut soul er in. Het is een prachtige zaterdagavondmis en geworden en bij de laatste tonen van Shemekia is de temperatuur gestegen en heeft Highlands al weer een hoogtepunt bereikt.

Daar waar WAYLON gewend is om ieder podium al bij voorbaat in te pakken moet hij vanavond dus echt aan de bak. Highlands is zojuist al aardig voorverwarmd maar de 31-jarige popster heeft een grote groep kritische toehoorders voor hem staan. Hier en daar doemt de vraag op wat dit ‘broekkie’ op een bluesfestival te zoeken heeft. Vergis je niet; Deze jongen heeft in 31 jaar net zoveel meegemaakt als de gemiddelde bluesmuzikant van zeventig jaar. Bovendien blijkt Highlands weer eens een supereigenwijs festival te zijn dat het aandurft om de programmering een aanzienlijk Nederlands tintje te geven. De organisatie toont lef door een act uit ‘populaire sector’ te programmeren en ziet daarmee de gemiddelde leeftijd op het veld meteen een stuk lager liggen dan de dag ervoor. Waylon heeft enkele dikke hits achter zijn naam staan. Vanzelfsprekend staat het werk van de met goud bekroonde ‘Wicked Ways’ centraal. Onlangs zijn in Amerika de opnamen voor de opvolger nagenoeg afgerond. Met een strak geregisseerde show vol Rock & Soul betaalt hij het vertrouwen dubbel en dwars terug en sluit af met het door Otis bekend gemaakte ‘I’ve Got Dreams To Remember’.

Over slim programmeren gesproken: Het is natuurlijk een sterke zet om een act als LIL’ED & BLUES-IMPERIALS te laten afsluiten. Als de sympathieke muzikant er zin in heeft gaat hij samen met zijn Bluesimperialisten door tot de stekker er uitgetrokken wordt of tot de zon weer opkomt. ‘I Wanna Hear Saxophone!’ roept Ed en plotseling verschijnt Jose Ned James uit de band van Bernard Allison op het podium. En Bernard…? Die was ’s middags al op het festivalterrein gesignaleerd dus is het geen verrassing wanneer ook hij een bijdrage levert aan het feestje van Ed.  Met een glimlach van oor tot oor en optimaal genietend rent en springt de hyperactieve bluesdwerg over het podium om vervolgens even rustig de tijd te nemen voor een goed gitaargesprek met Bernard. Waar het precies over ging is niet helemaal duidelijk maar beiden hebben er zichtbaar plezier in. Vermoedelijk heeft Bernard aan Ed gevraagd of er nog een plaatsje in zijn tourbus is want hij maakt nog geen enkele aanstalten om het podium te verlaten dus zal op deze manier de laatste trein hoogstwaarschijnlijk missen.Wanneer Bernard nog eens om een applaus voor Lil’ Ed vraagt, duikt de kleine man met gitaar en al het publiek in. ‘Shake Your Moneymaker’ wordt uit volle borst meegezongen.

Het is dat er een vergunning tot twaalf uur is afgegeven want anders…

Meer foto’s (totaal 296!) in het fotoalbum, zie http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=4DA544B025D24125.

Hier kunt u tevens foto’s bestellen, U steunt er de vele activiteiten van BluesMagazine.nl mee. U kunt ons ook helpen door donateur / vriend te worden. Meer informatie hierover leest u hier: https://bluesmagazine.nl/friends-partners

Indien u foto’s voor commerciele doeleinden wilt gebruiken dient u contact met ons op te nemen middels het contact formulier.

Ook op Blues Magazine ...