20e Grolsch Blues Festival Schoppingen (Duitsland)
11 & 12 Juni 2011
Line-Up:
Otis Taylor, Sonny Landreth, Meena Cryle & The Chris Fillmore Band, DeWolff, Nina Attal, Lil’ Ed & The Blues Imperials, Ana Popovic, Mike Zito, John Nemeth, Ryan McGarvey, Roland Tchakounte
Tekst: Andre Wittebroek ; Foto’s: Marco van Rooijen
Compleet fotoalbum (346 foto’s), zie http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=5C2591C031128072
Net als alle jaren hiervoor kan ik weer beginnen met alleen maar lovende woorden voor alles. Organisatie, stemming, muziek, het weer ; helemaal perfect! Het waren weer 2 topdagen!! Richard Hoelscher en de mannen van MC Friends Of The Road hadden weer een geweldig programma samengesteld, zeker gezien de beperkte financiële middelen die voorhanden zijn bij dit festival. Werkelijk een topprestatie. Wie van de lezers kent Roland Tschakounte, Nina Attal, Ryan McGarvey, Lil Ed’ en Meena Cryle bijvoorbeeld, maar Richard vindt ze voordat ze bekender worden en dat elk jaar weer.
Zaterdagmorgen met Marco en vriend George in de auto op weg naar het festival om ons weer te laten verrassen. Om 15.30 precies begon het met Roland Tschakounte uit Frankrijk en al direct een van de hoogtepunten. Hij komt oorspronkelijk uit Kameroen en zingt hoofdzakelijk in de taal van zijn volk: Bamileke, zijn stem is vol, warm, donker en hij speelt ook akoestisch gitaar. De stijl is erg relaxt, vloeiend en je wordt er heerlijk ontspannen van. Het is sterk ritmisch en lijkt op J.J.Cale maar dan met een mix van Afrikaanse en Amerikaanse blues. Deband bestaat verder uit een geweldige gitarist Mick Ravassat, die schitterend gevoelig en soms ook pittig tegengas aan Roland geeft. Matthias Bernheim op percussie maakte het plaatje compleet. Een echte ontdekking! Het was hun eerste show in Duitsland en ze willen ook graag naar Nederland en verder naar Noord Europa en zoeken hier nog een promotor (interesse? neem dan contact op met BluesMagazine). Ze zijn het absoluut waard!
De volgende artiest is de nog jonge Amerikaanse zanger/ gitarist Ryan McGarvey die hier zijn Europese primeur heeft. Hij maakt er een geweldig optreden van. Wat een kanjer. Er zijn veel overeenkomsten met Joe Bonamassa te zien, hij is er ook een vriend van. Zeer gevarieerd spel, technisch out of order, jong, op zijn vierde begonnen, hij schrijft bijna alle nummers zelf en de stijl is melodisch, vloeiend en gevarieerd. Verder valt zijn goede stem op. De ritme sectie bestaande uit Justin J. McLauchlin op bas en Michael Chavez op drums spelen strak maar volledig in dienst van Ryan. Deze jongen komt er wel! M.b.t. mijzelf: niet veel gitaristen laten mij met de mond vol tanden staan de eerste keer dat ik ze live zie : Joe Bonamassa, Frank Zappa, Jan Akkerman, Michael Burks, die wel, en dus nu aangevuld met Ryan McGarvey. Zegt genoeg!
Helaas heb ik van John Nemeth niet veel gezien ( wel gehoord ) vanwege een interview met Roland(volgt later). Ik kende hem niet maar zijn stem is erg goed, beetje rauw en hij bespeelt de mondharmonica geweldig. De muziek zit met vol blues-, soul-, en funkinvloeden en ging erin als de bekende zoete koek, erg dansbaar en er werd dan ook volop op geswingd. Een prima keuze.
Na Nemeth was het de beurt aan iets speciaals Ana Popovic met band in combinatie met Mike Zito nog aangevuld met een blazerssectie. Vorig jaar Ana nog voor BM geïnterviewd en diverse keren gerecenseerd dus details laten we maar even achterwege. Ze begint het optreden alleen en opent met het bekende stevige Hope You Don’t Mind en de stemming zit er meteen en verdwijnt ook niet meer. Als na enkele songs Mike Zito het podium betreedt begint het helemaal te knallen; de rauwe, “vuile”stem van Mike combineert uitstekend met die van Ana. Gitaarduels worden uitgevochten en in het midden van de show wordt veel gejamd, soms wat te lang naar mijn bescheiden mening. De muziek staat verder als een huis en wat opvalt is het spelplezier van allemaal. De blazerssectie , bas en trompet, geven het geheel nog een extra dimensie. Het publiek reageert zeer enthousiast en daar reageert dan de band weer op; prima communicatie tussen beiden, zo ontstaat er een heerlijk bluesfeestje! ( P.S: Manni findet die Band gut! Hij weet wat ik bedoel!)
Als laatste van de dag is het de beurt aan Lil Ed’ & The Blues Imperials. Pas geleden speelde hij op het Highlands festival in Amersfoort en daar was men er ook erg enthousiast over. Gitarist, zanger en songwriter Lil Ed’Williams formeerde de band 20 jaar geleden en het is een geoliede partybluesband van de eerste orde geworden. In 2009 ontving men de Blues Music Award als band van het jaar. Lil zal waarschijnlijk een afkorting zijn van little omdat het een kleine man is ,maar met een groot blueshart. Hij danst, springt, lacht, grijnst maar speelt ook nog eens prima. Vrolijke blues!!
Zondag beginnen we met de Franse Nina Attal Band. Nina is een kleine vrolijke opdonder van nog maar 18 jaar maar ze beweegt zich over het podium als een doorgewinterde muzikante. Het heeft in haar presentatie veel weg van Lil Ed’. Nina heeft een goede uitstraling, erg spontaan en ongedwongen .De muziek is hier meer funky, zeg maar funkyblues met een heerlijke groove. Stl staan is niet mogelijk! De band bestaat uit 7 personen inclusief orgel en 2 blazers die een extra dimensie en swing aan de muziek geven. Het heeft veel invloeden van Stevie Wonder, vooral door het orgel.Nina heeft een mooie stem die met de leeftijd alleen maar kan groeien.Net als Tchakounte is het hun eerste optreden in Duitsland , maar ze zijn ook zeer geschikt voor Nederland. (Ik vroeg haar bna de CDverkoop om een interview en dat vond ze prima. Begin ik in het Engels : i don’t speak English! Dan maar in het Duits: I don’t speak Doets! Only French!! Dus toen maar in het Frans gedaan! Lang geleden op de HBS gehad, kom nog regelmatig in Frankrijk (wijn) maar een interview onvoorbereid in het Frans is wel andere koek. Ze vond dat het erg goed ging en het verslag ervan volgt later. Ik was best wel een beetje trots op Bluesmagazine met al die talenkennis in huis…
Dan volgt De Wolff. Hierover waren de meningen nogal verschillend en dat is ook wel logisch. Enkele oudere mensen die van rustige , akoestische blues houden vonden het veel te wild, rauw en hard. Dat laatste klopte in het begin zeker;de luidprekers aan de linkerkant van het podium vervormden flink , niveau moest lager en toen dat geregeld was klonk het veel beter. Na het Rockpalast optreden in oktober (zie verslag BM) gaat het erg goed in Duitsland. Op die enkeling na, ging het publiek helemaal uit zijn dak. Een Duitse man zei me: Ik deed de ogen dicht en was weer terug in mijn jeugd, ik hoorde The Doors, Soft Machine, Pink Floyd Cream, Exception, Focus en dat alles door 1 band!! Wahnsinn!! Het gevolg: Ze verkochten de meeste CD’s ooit na een optreden, men had niet eens genoeg bij zich, zoveel!!
De Oostenrijkse Meena Cryle & The Chris Fillmore Band overtuigden met hun Jazz/Funk/Blues. Meena zingt en speelt ook gitaar. Haar stem is ontzettend krachtig en soulful. Ze is een gepassioneerde artieste die helemaal opbloeit op het podium, haar act heeft wel wat weg van Dana Fuchs. (niet zo knap, wel zo geïnspireerd). Chris Fillmore viel op door zijn geweldige gitaarsolo’s die naadloos bij de muziek pasten: niet te lang maar zeer functioneel. Ook de kleine bassiste gaf door het swingende spel een funky touch aan het gehele plaatje.
Dan komen we bij Sonny Landreth, de meester van de slidegitaar. Een fan vertelde mij dat er maar 2 slidegitaristen zijn aan de absolute top: Derek Trucks en inderdaad deze Sonny. Persoonlijk niet mijn muziek, ik ben meer van de stevigere blues, maar wat een kunstenaar op de slide. Aangezien ik vooraan stond (pers) waren zijn technieken schitterend te zien en je moet het zien om het te geloven. Verder veel meer power dan ik verwachtte. Op het podium komt hij wat stijf en ongeïnspireerd over omdat hij bijna geen contact zoekt met het publiek. Ook vond ik het oeverloze stemmen van de gitaar tussen de nummers erg storend. De liefhebbers, en dat waren er velen, kwamen wel volledig aan hun trekken door het virtuoze spel en daar gaat het tenslotte ook om! Na afloop in de bus nog kort gebabbeld en hij vertelde moe te zijn aan het eind van de tour en daardoor ook niet naar zijn fans ging voor handtekeningen en CD verkoop.
Als uitsmijter en knaller van het festival dan Otis Taylor en Band met zijn Tranceblues en Punkblues.. Ik had nog nooit van Tranceblues gehoord maar nu weet ik wat het is. Krachtige beat en groove, bijna monotoon, zeer ritmisch, stevig, swingend, dansbaar, funky. Daartussenin is er veel ruimte voor geweldig gitaarwerk, drumsolo, bassolo, tubasolo, mondharp. Otis, een man van begin 60, heeft zich omringd met jonge mensen en dat weerspiegelt zich in zijn podiumpresentatie. Hij heeft veel contact met zijn band, lacht veel, maakt grappen, bespeelt het publiek magistraal. Hij doet een rondje publiek als hij mondharmonica speelt en betrekt iedereen in zijn eigen bluestranceparty! Een werkelijk fantastische afsluiting van het festival. Graag had ik hem geïnterviewd maar helaas moesten we direct na afloop weer richting Nederland. Otis komt dit jaar op net North Sea Jazz festival dus als je er bent zou ik zeker naar hem gaan kijken. Je ziet echt een anders stijl dan je gewend bent. Aanrader!!
Conclusie:
Blijkt duidelijk uit het bovenstaande: weer supergezellig, weer uitstekende muziek, weer nieuwe bands ontdekt, weer een perfecte organisatie en weer mooi weer! Dat het Grolsch Schoeppingen Bluesfestival vorig jaar is verkozen tot het beste Duitse Bluesfestival is niet meer dan terecht, dat is nu weer overduidelijk bewezen!
BluesMagazine wil iedereen hartelijk bedanken voor de zeer prettige ontvangst en hulp bij alles!
Compleet fotoalbum (346 foto’s), zie http://www.oypo.nl/pixxer.asp?id=5C2591C031128072
Hey Andre….wat een heerlijk verslag. Je schrijft zoals je praat. Ik heb met jullie zondag een geweldige dag gehad op het festival. Helaas kon ik er zoals je weet zaterdag niet bij zijn. Veel moois gemist, maar zondag heb ik dubbel en dwars genoten. Ik ben er trots op dat ik BluesMagazine mocht vertegenwoordigen. Het publiek was enthousiast over de foto’s die we hadden meegenomen op briefkaart formaat.
Maar goed, ik kwam natuurlijk ook voor de muziek!!!!
Ja, ik kan er niets aan doen, maar ik wil al zolang Meena live zien en horen dat ik erg verwachtingsvol uitkeek naar dit optreden.
Meena draait al een aardig poosje mee in de muziek wereld, maar heeft nog maar 1 maar ijzersterk album gemaakt.
Het was aardig dringen vooraan bij het hek. Meena is hier in Duitsland een graag geziene gast, dat blijkt wel.
Als Meena begint te praten wordt je geraakt door de lieve stem van deze charmante vrouw.
Maar tijdens het optreden blijkt dat er een passievolle hartverscheurende blues zangeres in deze kleine vrouw zit. Ze speelt gitaar, danst vol passie over het podium, en als ze I Rather Go Blind zingt grijpt ze in haar haren van emotie. Haar stem komt uit haar diepe binnenste blues hart.
Nummers als “Stay Away From me Baby” en “You Can Have My Husband” werd passievol gezongen, soms met gebalde vuisten. Geweldig ondersteund door inderdaad de zeer frêle bass gitariste, en natuurlijk met geweldige gitaarsolo’s van Chris Fillmore. Al moet ik zeggen dat er veel meer in deze gitarist zit dan hij op Schoeppingen liet horen.
Meena maakt makkelijk contact met publiek, is zeer vriendelijk en was dan ook bereid om een verzoekje te spelen toen daar om werd gevraagd, “This Song is for You”. Geweldig!!!
Ik kijk uit naar een optreden van deze Meena in ons eigen landje. Misschien volgend jaar. We zullen zien!
Thanks man, genieten weer voor jullie en ook een beetje voor mij toen ik dit gelezen had. Frank
Andre, bedankt dat je mij laat meegenieten, doordat ik moest werken, lukte het toch niet te komen helaas, je baalt als je moet werken met dit soort optredens, ook al besef ik dat er ook graag mensen in mijn schoenen hadden gestaan, en liever werk hadden gehad.
Heb jij al iets van Ryan McGarvey bij Johan neergelegd?
Ja inderdaad een geweldig festival waar en en niemand aan kan tippen denk ik . Ben alléén op de zaterdag geweest ivm de Ribs & Blues in Raalte op naar de volgende editie van shöppingen maar weer.
Sluit me helemaal bij het schrijven aan van Andre Wittebroek dat er weer top artiesten stonden in Schöppingen.
zelf ook wat foto’s gemaakt en zijn te zien op http://www.fotosbluesrock.nl
PS Marco prachtige foto’s
Genieten van zo’n verslag met prachtige foto’s. Bedankt!
It was an geweldig festival and so is the review and the fotos.
I’m still full of emotions of a magic weekend.
Bluesfestival Schoeppingen Prachtige Foto + Verslag vd ‘BM Krewe’!Moet zeggen..wat ik(weer)lees en Zie(YouTube):inderdaad een festival van zeer, zeer hoog niveau en lijkt me uiterst sfeervol!
Vwb Mr Sonny Landreth yep: quotes van Duitse fans:
“Was soll man lange sagen, die Championgs-League war im Deutschland , somit war der Gig einfach grandios. Landreth gehört zu den ganz grossen dieser Zunft und somit wurde wieder ein Highlight geliefert.”
“Ohne grossen Kommentar und keine Frage – Sonny Landreth gehörte zu den Highlights des Festivals.”
Zelf heb ik genoten van zijn Club optreden(DE KADE Zaandam & @ Ribs & Bbues Festival.
Maar..volgend jaar ipv Ribs and Blues ga ik nu eens echt richting Schoeppingen Duitsland! Had met name Otis Taylor waar ik een heel grote fan van ben willen zien & uiteraard aanstormende Ryan McGarvey!
Tenslotte @ Marco.Bedankt voor de sublieme foto’s (Met name de fraaie “actie foto’s” van Mijn Slide Held! :-)
GOT SLIDE
~William
Ja, weer een geslaagd festival, wat uit het verslag van Andre ook duidelijk wordt. Richard heeft weer een goede hand gehad van Bands de line-up van bands was erg goed uitgekozen.
Het verslag geeft zowel een impressie van de bands als ook van het publiek, wat in Schoeppingen altijd enthousiast is.
Bovendien krijgt iedere band waardering vanuit het publiek, waardoor je ook soms bandleden de volgende dag nog rond ziet lopen.
Het weer was ons ook weer goed gezind, dus op naar 2012
groet