Beth Hart
Support: Stefan Schill
Tivoli, Utrecht
6 December 2011
Tekst : Jeroen Bakker / Foto’s : Marco van Rooijen
Stefan Schill presenteert zich met zijn band als support-act van Beth Hart in een uitverkochte Tivoli te Utrecht. Stefan ‘nieuwe stijl’ is een zeer getalenteerde gitarist die steeds meer uit de blueshoek is gekropen om zich als pop-artiest verder te ontwikkelen. Wie de zanger/gitarist zo’n twee jaar geleden bezig zag moet concluderen dat er een stormachtige ontwikkeling heeft plaatsgevonden. Er is een duidelijke John Mayer connectie en ook de Prince-invloeden zijn nog steeds onmiskenbaar aanwezig. Er komt zelfs een uitdagend stukje Sexy Motherfucker voorbij. Don’t Say A Word heette het debuut-album uit 2010 waarmee Schill eigenlijk een dikke vinger opstak naar iedereen die hem ‘adviseerde’.De middelvinger heeft plaatsgemaakt voor een voldane glimlach en Tivoli maakt kennis met een zelfverzekerde muzikant die met een eveneens getalenteerd stel muzikanten nog wel eens hoge ogen kan gooien in de komende tijd. “Het is nog vroeg maar geef mij het idee dat dit jouw meest legendarische avond is die je ooit hebt meegemaakt, volg mij!”.
Het is bijna half tien wanneer Beth Hart achter haar keyboard plaatsneemt om verrassend te openen met het prachtige I’ll Take Care of You van het onlangs verschenen sterke album Don’t Explain. Het is het begin van het zoveelste charme-offensief in Nederland dat deze keer in totaal negen (nagenoeg uitverkochte) optredens telt. Ze lijkt zich gezien de vele lofuitingen steeds meer thuis te voelen in Nederland waar ze al vele jaren kan rekenen op een hondstrouwe fanschare. Joe Bonamassa is er zoals verwacht niet bij maar met de minder opvallende Jon Nichols heeft Beth al lange tijd een uitstekende gitarist naast zich die een eventueel gemis probleemloos compenseert. Tom Waits’ Chocolate Jesussss, zoals Beth het bijna op Waitsiaanse wijze uitspreekt, wordt voorzien van een accordeon en krijgt een geheel eigen interpretatie met een intensiteit die niet veel onderdoet voor die van de originele uitvoerende artiest. “Ik was 27 toen ik deze voor de eerste keer hoorde. Hebben jullie het album Mule Variations?”, vraagt ze.
Behalve de waardering zoals Beth die hier al jarenlang ervaart wordt nogmaals op het ‘oranjegevoel’ ingespeeld door de aankondiging van een Nederlands bandlid. Het is Hammond-/Keyboard-speler Will Maas, een muzikant die zo ongeveer alle ‘grote’ Nederlandse artiesten muzikaal heeft begeleid.
Met Well Well vestigt de zangeres nog eens de aandacht op de laatste release en bekent ze verliefd te zijn geworden op de stem van Etta James. Het met gospel overgoten Something’s Got A Hold On Me blijkt live een ware crowdpleaser waarin Hart gretig van de gelegenheid gebruikt maakt om zich helemaal te laten gaan op het podium. “Do You Feel Alright?”, vraagt ze zich hardop af. Het is duidelijk, ze voelt zich zeer op haar gemak en lijkt met het uittrekken van haar sokken zelfs het intro van Stinky Feet in te luiden.
Met Waterfalls wordt even terug gegrepen op het album 37 Days uit 2007 en laten de begeleiders zich van een stevig rockende kant zien. Uit hetzelfde jaar is Good As It Gets afkomstig, inmiddels uitgegroeid tot een vaste waarde in de setlist en zelfs het nog oudere Monkey Back wordt niet overgeslagen.
Een akoestische gitaar wordt te laat aangereikt door Scott. “Dat is mijn echtgenoot en ik houd van hem dus het geeft niet”, grapt ze. De stemming is uitgelaten en werkt aanstekelijk op zowel publiek als de collega’s op het podium.
De grimassen van ‘onze’ toetsenist tijdens zijn voorname Hammond-partijen in For My Friends spreken boekdelen. Een volgende intro gaat compleet de mist maar het maakt niet uit volgens Beth: “Jullie komen toch wel naar mijn show grapt ze”. Er is zelfs tijd voor een feestje op het podium want Bianca, crew-lid, is jarig. Na een luidkeels gezongen Happy Birthday wordt het weer tijd voor serieuze zaken.
Zittend op de rand van het podium wordt voor intimiteit gekozen met de titeltrack van Don’t Explain, een emotionele ballad afkomstig uit de pen van Billie Holiday, gevolgd door het eveneens gevoelige Your Heart Is As Black As Night van Melody Gardot.
Begeleid door prachtig toetsenwerk verandert Tivoli gedurende vijf minuten lang in een zwoele latenight jazztent.
Met groot gemak wordt de knop weer omgezet en gaat Beth rockend, kronkelend over het podium, verleidelijk poserend en flirtend met band en publiek tijdens Lay You Down om er vervolgens weer in te slagen Tivoli muisstil te krijgen met een ingetogen maar beladen My California. Met groot gemak slaagt ze er in alle aandacht op zich gevestigd te krijgen en te behouden. Een toegift in het kolkende Tivoli kan ook niet uitblijven.
Sinner’s Prayer komt met het brute slide-geweld van gitarist Jon keihard door. Hart vertoont duidelijk sporen van vermoeidheid maar neemt op weergaloze afscheid met I’d Rather Go Blind, een uitsmijter die haar op het lijf geschreven lijkt en waarin ze nog even alle registers opentrekt. Nog niet eerder zal de zangeres zo weinig eigen materiaal tijdens haar show hebben laten horen maar de doorleefde vertolkingen zoals die door een in deze vorm verkerende Hart gezongen worden, krijgen hierdoor een absolute meerwaarde die menig zaal laat overkoken van enthousiasme. Beth Hart is met dit repertoire een zaal van het kaliber Paradiso of Tivoli welhaast ontgroeid.
Prachtig! ;-)
Ik sluit me aan Hananja! bij dat ene woord !
En Anton Corbijn krijgt , of heeft al ! concurrentie!!