Foto's + Verslag Highlands Festival 2012

Highlands Festival 2012
1 & 2 June 2012
Stadspark Schothorst – Amersfoort

Featuring
King Of The World, Oli Brown, Danny Bryant, Julian Sas, Ian Siegal, Uriah Heep, Flavium, Bluesmotel, Khalif Wailin Walter, Lefthand Freddy, Jon Amor, Vdelli, Zakiya Hooker, Veldman Brothers, Wishbone Ash, Ryan McGarvey, Aynsley Lister, Ian Parker, Mother’s Finest, Mason Rack !

Tekst: Jeroen Bakker & Hananja Verduyn
Foto’s : Marco van Rooijen // Fotoalbum @ Flickr :
http://www.flickr.com/photos/bluesmagazine/sets/72157630051537498/

Voor de vierde keer in successie heeft in het afgelopen weekend het Highlands Festival plaatsgevonden. Maar liefst twintig bands zouden verdeeld over twee dagen op twee podia te zien zijn terwijl op het festivalterrein grote zorg is besteed aan comfort, straattheater, geëxposeerde kunst en een gevarieerde keuken. ‘De toegevoegde waarde’ van het festival gaat zelfs zover dat bijvoorbeeld de ‘toilet-area’, behalve een noodzakelijk iets, een bezoek meer dan waard is. Met behulp van de Club van 1000, De Vrienden van Highlands en 250 enthousiaste vrijwilligers is de organisatie er in geslaagd een breed programma neer te zetten waar zowel jong talent als ‘oud-gedienden’ de kans wordt geboden om een onvergetelijke indruk achter te laten op ruim 4000 bezoekers die twee dagen lang op het festival te vinden waren.

Als winnares van de High School Music Competition werd DEMIRA JANSEN een plek binnen de programmering gegund. Als opener en tevens jongste (15-jarige) optredende artiest verwelkomde Jansen niet alleen met zelfgeschreven Engelstalige nummers de eerste bezoekers van het festival maar waren er ook Spaanse noten te horen op Highlands. Al eerder was de folkpop van deze zangeres op Zwarte Cross te horen en toeval of niet, de zon liet enkele felle stralen los op de ietwat wisselvallige, doorgaans regenachtige vrijdag. Een prettige opener dus maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het de gemiddelde Highlands-bezoeker toch echt om de stevige rock-, blues- en rootsmuziek te doen is.

Met KING OF THE WORLD is een heuse ‘superband’ in huis gehaald en worden bovengenoemde liefhebbers dan ook uitstekend tevreden gehouden. Op het kleine podium zien we bekende koppen als zanger/bassist Ruud Weber, ex-Normaal-drummer Fokke de Jong, Hammond-virtuoos Govert van der Kolm en topgitarist Erwin Java die de band onlangs heeft opgericht. De naar een songtitel van John Lee Hooker vernoemde band biedt een zeer gevarieerde set waarin iedere muzikant volledig tot zijn recht komt maar waar ondanks de enorme staat van dienst geen enkele ruimte voor ego-tripperij lijkt te zijn weggelegd. “Zijn er nog bluesliefhebbers hier”, stelt Weber een compleet overbodige vraag waarvan het antwoord zich laat raden. Het blijft een bijzonder gezicht om Java terug te zien in een geheel andere setting. Enkele jaren geleden stond hij samen met Harry Muskee hevig na te genieten van een show op het honderd meter verderop gelegen hoofdpodium. Cuby had zojuist een gouden album ontvangen voor de verkoop van Cats Lost. Muskee vertrouwde Bluesmagazine nog toe al aan een opvolger te werken. Hoe triest is het nu te moeten constateren dat Grolloo geen tweede editie van zijn prachtige festival gaat meemaken. Blues in Nederland? King Of The World zul je bedoelen! Niveau van internationaal kaliber.We zien de mannen zeker terug op een groter podium want dat is eenvoudigweg niet meer dan verdiend.

‘Here I Am’ klinkt er vervolgens als de OLI BROWN BAND op het grote podium staat. Ook in het trio van de nog betrekkelijk jonge Oli zien we een bekende terug. Het is Wayne Proctor, de drummer van King King die vorige week nog indruk maakte in Raalte en bovendien zeer regelmatig op de Nederlandse podia te zien is. Het is goed om te zien dat jonge gasten zoals Brown zich niet alleen vol overgave op de traditionele bluesrock storten maar ook een jonger publiek aanspreken met Next Girl, een cover van The Black Keys.

De bluesrockliefhebbers staan al geruime tijd voor aan bij het podium waar DANNY BRYANT zijn opwachting zal maken. Vanaf de eerste tonen is al duidelijk wat er zoal verwacht kan worden. Bryant is op oorlogspad en gaat, zoals van hem gewend is, op volle kracht vooruit. “Let Me Hear You Say Yeah”, klinkt het regelmatig over het Sportpark in Schothorst. Bryant is met zijn band een graag geziene gast op de Nederlands podia en een gebrek aan inzet kan hem nooit worden verweten. Echter wie hem meerdere malen heeft meegemaakt zal moeten erkennen dat er maar weinig verschil is met de shows die hij ruim drie jaar geleden deed.

Iemand die wel duidelijke stappen voorwaarts heeft gemaakt is JULIAN SAS. Met Bound To Roll is een persoonlijk en intens album afgeleverd dat vooral op het podium goed tot zijn recht komt. “We have to burn our bridges”, aldus Sas die het nodige heeft meegemaakt op het persoonlijke vlak en dat als geen ander in zijn muziek weet te verwerken. Pure blues dus en behalve zijn zelfgeschreven materiaal valt er ook te genieten van Dylan’s Highway 61 Revisited of Gallagher’s Shadowplay. Mooi is het eerbetoon dat Sas richt aan Steve Marriott, één van zijn favoriete artiesten en schrijver van 30 Days In The Hole.

Er zijn deze zomer maar weinig festivals waar we IAN SIEGAL niet tegenkomen. Deze keer geheel solo, zittend op een stoel en omringd door drie gitaren speelt Siegal een zeer interessante set die voornamelijk uit persoonlijke favorieten en enkele klassiekers bestaat. Voorzien van de nodige cynische anekdotes weet Siegal het publiek van eerste tot de laatste minuut te bekoren. Bryan Adams krijgt een behoorlijke veeg uit de pan maar Siegal laat het niet na zich voor heel even te wagen aan Run To You, een welgemeende ‘guilty pleasure’ zoals blijkt, die in zijn geheel niet misstaat in deze set van obscuur materiaal. Naast enkele ‘oudjes’ zoals Ain’t Nobody’s Business But My Own of Mary Don’t You Weep waagt Siegal zich ook aan recenter singer/songwriter materiaal van bijvoorbeeld Steve Earle, een artiest die bij Siegal op veel bewondering kan rekenen.

Om 22.30 uur zijn het de legendarische mannen van URIAH HEEP die de eerste dag gaan uitknallen. Er is al heel veel gezegd en geschreven over de band maar over één ding was iedereen het eens: deze band weet nog altijd hoe een ware rockshow in elkaar steekt. Een flinke portie enthousiasme en een tomeloze inzet is nog altijd het handelsmerk van de Britten en alsof er niets aan de hand is worden de fans op zeer recent materiaal getrakteerd van het vorig jaar verschenen album Into The Wild. Too Scared To Run maar vol van adrenaline laat de Canadese zanger/ras-entertainer Bernie Shaw zien over een machtig bereik te beschikken en ondanks de intensieve tour in zowel Europa als Amerika, vijftien optredens in één maand zijn geen uitzondering, lijkt de band in topfitte conditie te steken.

Dag twee van dit festival begon heerlijk zonnig. Dat hadden we ook wel nodig na een zeer frisse start op vrijdag.
FLAVIUM had vandaag de aftrap op het Main Stage. De bandleden zijn stuk voor stuk al jaren fans van BB King en zijn muziek. Ze vonden het tijd om de King of the Blues te eren, en dat doen ze door B.B. King geschreven en/of gespeelde nummers te brengen in de stijl van de meester, maar met een eigen touch die deze reeds jaren bestaande bluesband wel is toevertrouwd.  De band staat als een huis, en ze hebben een verrassing op het progamma staan. “Old Love” van Eric Clapton & Robert Cray. Altijd mooi, ook als het gecoverd wordt.
Aangezien er dit jaar twee podia waren was het wel heen en weer lopen tussen Main Stage en het Segafredo Podium. Maar de als altijd gezellige presentator gaf iedereen genoeg tijd om te verschuiven naar het volgende podium.

Voor onvervalste Chicago Blues van Nederlandse bodem, was op het Segafredo Podium BLUES MOTEL te vinden. Door hun geweldig tweede cd “Bound to Drive You Crazy” is deze band met een geweldige drive terecht gekomen op dit festival . Strak en zelfverzekerd werd er gespeeld door de hele band. Het plezier straalt er vanaf.
Inmiddels waren heel wat mensen naar het Schothorst park afgereisd, en was het gezellig druk geworden.

Een volgende Nederlandse Blues band waar we heel trots op kunnen zijn heeft inmiddels het podium betreden, LEFTHAND FREDDY. Door de nationale en internationale pers altijd bejubeld, konden we ons nu ook weer opmaken voor een optreden dat getuigt van een band die origineel en creatief wilt zijn.

Voor JW-Jones , die eigenlijk gepland stond maar heeft afgezegd, heeft de organisatie een waardige vervanger gevonden in een artiest die al eerder dit jaar op het Kwadendamme festival heeft gestaan, KHALIF WAILIN WALTER. Een set met lekkere funky blues werd ons deel. Zijn spel doet ons denken aan de grote Kings van weleer, Freddie King en Albert King, maar wel met een eigen stijl en een duidelijke knipoog gezien het “Big Booteyed Woman”.

Inmiddels heb ik vooraan plaats genomen bij het Main stage om vooral niets te missen van een band uit de UK. De JON AMOR BLUES GROUP. Stevige blues van een band met jonge bandleden onder leiding van de doorgewinterde en bescheiden Jon Amor . Met de JON AMOR BLUES GROUP is deze gitarist, die we natuurlijk ook kennen van de Hoax, teruggekeerd naar zijn blues roots. Het debuutalbum met deze band staat als een huis, en het nummer “Jaggernaut” is een heerlijk opzwepend nummer, die een mens goed doet als hij energie nodig heeft. “When the time comes” en “ She thought I was an eagle’ raken je in je blues hart.

VDELLI is een van oorsprong heavy rock band die ook stevige blues schijnt te spelen. VDELLI is de achternaam van de frontman, gitarist en zanger Michael Vdelli. Een wisselend repertoire van heavy rock, heavymetal en bluesrock kwam voorbij, eigen nummers maar ook een cover van Doyle Bramhall II “Green Light Girl’
Tijdens het optreden van VDELLI was het tijd worden voor een hapje eten en een rondje te lopen over het terein om te zien wat er zoal verder nog te beleven valt. Er waren natuurlijk kraampjes met sieraden, t-shirts e.d. Allerlei restauants uit de omgeving hadden hun stek voor dit weekend gevonden op het terrein van het Schothorst park.

ZAKIYA HOOKER zou hierna de Main stage beklimmen. Deze dame, met de legendarische achternaam, heeft een brede interpretatie van de blues. Funk, soul en jazz zijn de invloeden die te horen zijn.

Na een paar nummers, deed ik besluiten om naar de VIP tent te gaan voor een intiem optreden van IAN PARKER. Later zou hij het kleine podium van het festival nog betreden, maar ik wilde dubbel genieten van deze artiest. Wat kan die man toch spelen. En ook het publiek in de VIP tent hing aan zijn lippen. Een acoustische set, meeslepend, gevoelig, prachtige covers spelend van Bob Dylan laat zien dat de balans tussen singer songwriter en bluesgitarist, is doorgeslagen naar de singer songwriter kant. Wat absoluut geweldig is. IAN PARKER is een juweeltje.

Later werd het publiek in de VIP tent getrakteerd op een drietal dat bekend staat op hun geweldige live optredens.THE MASON RACK BAND uit Australie. De muziek zoals zij die brengen, slide gitaar, raspende zang, een schommelende bluesy bass, massieve percussie, geeft het resultaat van een spectaculaire kaleidoscoop van muzikale genres. Ze hebben opgetreden met o.a Xavier Rudd, en ook dat is een aparte vogel in muziek land. Alle bandleden betrekken het publiek bij hun optreden. Helaas was het zo druk dat ik er niet veel van heb kunnen zien, maar de band zorgde voor een prima sfeer en het publiek ging waanzinnig uit hun dak. Ze hadden helaas geen cd’s meer bij zich, vorig optreden helemaal uitverkocht.

De VELDMAN BROTHERS, Neerlands trots en net hun nieuwe cd uitgebracht, laten horen dat ze de terechte winnaars zijn van de Dutch Blues Awards. Vrienden die niet zo bekend zijn met de Nederlandse blues bands stonden verbaasd over het talent van deze jongens. Geweldige gitaar, meeslepende harp en hammond, dit was het moment waar ik naar had uitgekeken. Het is altijd een feest om de VELDMAN BROTHERS te zien spelen. Niet voor niets mogen ze optreden tijdens de afterparty van het optreden van de G3 in de HMH! Gefeliciteerd jongens.

Verder passeerden WISHBONE ASH, AYNSLEY LISTER , RYAN MCGARVEY, en de hekkensluiter MOTHERS FINEST de revue.

WISHBONE ASH uit de UK, altijd geplaagd door wisselende samenstellingen, zijn bekend om hun “twin lead guitar”. De band die al 40 jaar bestaat geeft nog steeds een geweldige act weg. Ook nu weer wisten ze het publiek ouderwets te boeien met een toonaangevende sound. Lekker ouderwetse rock, die niet misstaat op dit blues festival.

RYAN MACGARVEY werd aangekondigd als het aanstormende talent van dit festival, maar het nam niet weg dat hij een aantal mensen niet wist te bekoren gezien het feit dat ik aanzienlijk wat mensen zag weglopen. Gelukkig zijn er fans die heel gelukkig van zijn spel worden, en dat is het mooie van muziek.
Maar ik wil geen appels met peren vergelijken, en dat is het natuurlijk wel, als ik zeg dat RYAN (nog) niet kan tippen aan artiesten als IAN PARKER…

AYNSLEY LISTER was in 2009 al op het eerste Highland Festival, en was daar het succes van de dag. Vandaar dat hij dit weekend wederom uitgenodigd is. Geinspireerd door vele artiesten, zoals Freddie King, John Mayall ,Eric Clapton en Prince, is het een artiest met talent. Een zoetgevooisde stem waar je van moet houden, maar Purple Rain van Prince, wat heel gedurfd is van AYNSLEY om dit nummer te coveren, werd toch wel weer op een weergaloze wijze gespeeld.

MOTHERS FINEST was de headliner, en het publiek , waarvan de samenstelling nu totaal anders was dan eerder die dag, stroomde toe.
Koud geworden door de avondkilte kon ik niet warm worden door dit optreden en na het eerste nummer ben ik maar afgehaakt.

Het publiek en ondergetekenden kunnen terug kijken op een zeer geslaagd festival. We hadden geluk met het onverwachte prachtige weer. De organisatie heeft ontzettend zijn best gedaan, samen met de vriendelijke en gastvrije vrijwilligers om dit festival te doen onderscheiden van andere. Een ruime keuze uit heerlijk voedsel, van oesters, gamba’s, panini’s, aziatisch tot aan pannekoeken en wortelnoten taart toe, fruitdrank, lekkere koffie, goede wijn. Daar hangt wel een prijskaartje aan, maar dan heb je wel kwaliteit en variatie. Ontzettende goede sfeer, leuke mensen. Het was een fantastisch weekend.

De organisatie zou achteraf bekennen zeer tevreden te zijn over het bezoekersaantal en het verloop van het festival. Na vier edities lijkt het er sterk op dat Highlands een vaste waarde begint te worden in het drukke festivalseizoen.
Dank je wel Henk Hak en organisatie. Voor ons verliep het vlekkeloos.
Graag tot volgend jaar.