CHRIS REA
Paradiso, Amsterdam
11 Maart 2012
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Een veelgehoord bezwaar tijdens en na het optreden in de Amsterdamse Heineken Music Hall van, op een week na, precies één jaar geleden was het massale karakter van het optreden dat Chris Rea daar gaf. De grote hal was lang niet uitverkocht en bovendien zouden de ingetogenheid en intensiteit immers veel beter tot hun recht komen in een zaal als Paradiso.
Toegegeven, het optreden stond als een huis en de zestigjarige Britse zanger/gitarist oogde, ofschoon zijn gezondheid het de laatste jaren behoorlijk liet afweten, opmerkelijk energiek. Toch leek er iets te ontbreken.
Met het in het afgelopen najaar uitgebrachte album Santo Spirito Blues heeft Rea wederom laten zien over een enorme dosis creativiteit en ambitie te beschikken. Je moet er uit halen wat er in zit, moet hij gedacht hebben. Alsof er nog iets te bewijzen viel werd nogmaals aangetoond dat kwaliteit en kwantiteit heel goed met elkaar samen kunnen gaan. Toen vervolgens het optreden in de hoofdstedelijke poptempel werd aangekondigd bleek er maar weinig tijd nodig om alle kaarten te doen verkopen. Het optreden maakt deel uit van de Santo Spirito Tour 2012, een Europese tournee waarin Rea ruim veertig optredens in twee maanden geeft.
Het is klokslag 18.00 uur, het optreden is vanwege produktietechnische reden enkele uren vervroegd, als Chris Rea met zijn band The Last Open Road inslaat. De stevige bluesrocker die op bovengenoemde Santo Spirito Blues te vinden is, blijkt een uitstekende live-opener. Zijn doorleefde, ietwat lijzige stemgeluid in combinatie met het slide-gitaarwerk doen het nog steeds erg goed. Fraai zijn ook het van Beginnings, deel één van de overweldigende Blue Guitars, afkomstige Work Gang en Where The Blues Come From die soepel overgaat in Josephine dat nog altijd een fenomenale liefdesballad blijft.
Van die genoemde prachtige verzameling horen we verderop in de set ‘Till The Morning Sun Shines On My Love And Me waarin de Celtic & Irish Bluesroots te horen zijn.
Halverwege de set bekruipt sterk het gevoel dat Rea bezig is met een herhalingsoefening van zijn show in de Bijlmer bierhal van enige tijd geleden. Een gemiste kans aangezien juist de laatste jaren een enorme hoeveelheid prachtig materiaal is verschenen. Ook nu is de band op geen fout te betrappen en de fit ogende Rea lijkt helemaal in zijn nopjes getuige zijn soepele danspasjes maar het zou nog wat minder braaf kunnen. Uiteraard kan een Julia of Looking For The Summer niet ontbreken maar wat zou het mooi zijn wanneer de set vijftien minuten lang wordt ‘onderbroken’ door een akoestische set van deze gitaarvirtuoos met ietwat ‘minder gangbaar’ werk.
Het is overigens geen straf om nog maar weer eens van Stainsby Girls te genieten en de fans zijn toch echt in de ‘zevende hemel’ wanneer Rea de Road To Hell bezingt. “This Ain’t No Technological Breakdown” en het is ook geen “Upwardly Mobile Freeway”. Ruim vijf jaar geleden stonden de zaken er heel anders voor maar op een zondagavond in maart 2012 bewijst de bescheiden muzikant nog lang niet afgeschreven te zijn. Het enthousiaste publiek krijgt er eveneens geen genoeg van. On The Beach, het is tenslotte een prachtige zonnige dag, en het opzwepende Let’s Dance dat voorzien wordt van swingende zwart/wit- beelden op het grote doek, zijn de beloning. Na It’s All Gone en een buiging voor het publiek is Chris Rea met zijn band dan toch echt verdwenen. Om maar af te sluiten met een citaat van de meester:
‘Come So Far Yet Still So Far To Go’.
joh, ik wist het niet eens, leuk hoor.
Prachtig verslag en weer prachtige foto’s van deze sterke persoonlijkheid. Een duipe buiging voor hem is op zijn plaats.
Prachtig verslag en weer prachtige foto’s van deze sterke persoonlijkheid. Een duipe buiging voor hem is op zijn plaats.