Moulin Blues 2009
met Joe Bonamassa, Dana Fuchs Band, Teresa James & The Rhythm Tramps, James Hunter, Shiner Twins, Watermelon Slim Band, Cadillac Angels, Peter Nande Band, Roomful of Blues, The Veldman Brothers, Twelve Bar Blues Band, DeWolff, Skinner, Driving South, Chris Bergson Band, en The Rhythm Bombs
Meijelsedijk 62, Ospel
Vrijdag 1 mei 2009 + zaterdag 2 mei 2009
Tekst : Jeroen Bakker | Foto’s : Marco van Rooijen & Leo Gabriëls
Vrijdag 1 Mei
Vrijdag 1 mei werd om 16.30 uur de aftrap gegeven voor de 24e editie van Nederlands grootste internationale bluesfestival in Ospeldijk. Normaal gesproken bevinden zich ruim zeshonderd inwoners in dit dorpje maar deze dagen krijgt het ongeveer vijfduizend bluesliefhebbers op bezoek. Anders dan andere jaren is er deze keer een extra podium, ‘Studentstage’ genaamd, dat naar verluidt, slechts éénmalig wordt neergezet en mogelijk is gemaakt door een groep studenten uit Eindhoven. Bovengenoemde aftrap werd daar gegeven door de jonge gasten van DeWolff die met hun rockende psychedelische sixties-geluid en -presentatie iedere keer indruk maken en de fanschare met elk optreden zien groeien.
In de tent moet dan het Britse vijftal van Hokie Joint de verwachtingen na het prima debuut-album ‘The Way It Goes …Sometimes’ live zien waar te maken. Was het op de KoninginneNach slechts een handvol mensen dat de band welkom heette, tijdens Moulin Blues is de tent al goed gevuld als de bandleden onder de begintonen van ‘Apologise’ het podium betreden. Na een aftastend begin komt de sfeer er goed in na een heftige harmonica-spot van Giles King, die we ook kennen van zijn werk met Ian Siegal op ‘Meat & Potatoes’, en raakt het publiek voor de eerste keer vandaag in extase. De band is een goede mix van ervaring en jong talent. Zo hebben drummer Stephen Cutmore en bassist Fergie Fulton de afgelopen vijfendertig jaar de Britse blues-scene op het podium bijgestaan als The Bottom Brothers en blijkt gitarist Joel Fisk in 1986 geboren te zijn. De eveneens jonge maar charismatische JoJo Burgess zou op de lange termijn een flinke bedreiging kunnen betekenen voor Tom Waits. ‘Bang Bang’ is een sterk voorbeeld van een track die we niet op het album vinden maar goed aangeeft uit welk vaatje er getapt wordt. Uit zowel de reacties van het publiek als de band is af te leiden dat er deze week een basis is gelegd voor een langdurige, innige relatie.
Setlist Hokie Joint:
Apologise
Ghost
Chocolate Cake
Back Where We Are Going
Crying Song
Mrs Jones
Bang Bang
Franklin
The Way It Goes
toegiften:
Lost In The City
Chain Me
Moulin Blues kenmerkt zich ieder jaar door een brede opzet. Het is niet allemaal blues wat de klok slaat. Zo kunnen we buiten genieten van Skinner uit Rotterdam dat, gehinderd door een stroomstoring, een sterke Lynyrd Skynyrd-tribute laat zien en even later wanen we ons, mede geholpen door het warme voorjaarszonnetje dat de tent behoorlijk verwarmt, in carribische sferen tijdens het optreden van James Hunter. Van Morrison was indertijd dusdanig onder de indruk van deze bijzondere soul-stem dat hij Hunter direkt aanbood de backing-vocals te verzorgen tijdens de huidige tournee. Inmiddels doet de 46-jarige Engelsman (net als Hokie Joint afkomstig uit Colchester) het al een poosje op eigen kracht en ondersteund door een vakkundige ritmesectie (incl. blazers) blijken de lome ska- en callypsoritme’s in combinatie met fifties-soul behoorlijk sfeerbevorderend te werken. Daarnaast is de uiterst vriendelijke Hunter niet vies van een geintje en verstaat hij de kunst om in een grote festival-tent een haast intieme sfeer te creëren.
Met The Chris Bergson Band staat een eveneens veelzijdig gezelschap op het podium. De uit Brooklyn afkomstige Bergson is geen uitbundige frontman, zanger of gitarist maar samen met zijn band blijkt hij moeiteloos te kunnen switchen van funk- en soulvolle blues naar stevige bluesrockers. Met het recent uitgebrachte vierde album ‘Fall Changes’ en een sterk optreden op de Haagse Koninginnenach maakt Bergson ook vanavond indruk.
Indruk maken doet ook Watermelon Slim met zijn Band. De laatbloeier, want zo kun je de ex-trucker uit Oklahoma toch wel noemen geniet met volle teugen van zijn ‘No Paid Holidays’ (tevens titel van zijn laatste album) en zet de tent in vuur en vlam met opzwepende, ruige delta-blues. De wijze waarop Slim zijn begeleiders introduceert is hartverwarmend en oprecht. De uitstekende jonge gitarist Ronnie McCullen weet zich even geen raad met deze aandacht en voelt zich zichtbaar ongemakkelijk tot het moment dat de bijna tandloze Slim met een luide ‘Here We Go!’ een Elmore James inzet. Watermelon Slim vertolkt vanavond het ware bluesgevoel: no nonsense en alles recht uit het hart.
Iemand die wel goed raad weet met veel aandacht is Joe Bonamassa met wie de organisatie een headliner van formaat heeft binnengehaald. De populariteit van Bonamassa is nog steeds groeiende en als de eerste loeiharde akkoorden van ‘The Ballad of John Henry’ bulderen is het nog maar een paar dagen voordat de uitverkochte Royal Albert Hall er aan moet geloven. Joe is in tegenstelling tot zijn eerdere optreden op Moulin Blues, op volle sterkte naar Ospel gekomen, inclusief twee drummers en hoorn-sectie, en volgens insiders dient dit optreden als try-out voor het aanstaande optreden in London. Het magistrale ‘Sloe Gin’ vormt een welkome, subtiele slow-blues en ook de akoestische set is zeer goed te versmaden. ‘Further On Up The Road’ wordt vanavond zonder een zekere Clapton uitgevoerd maar aangezien er in Londen een dvd zal worden opgenomen en gezien het feit dat het toch een on-officiele try-out betreft zou het best eens kunnen zijn dat…. Op het moment van deze publicatie zal de Royal Albert Hall hoogstwaarschijnlijk worden voorzien van een nieuwe koepel.
Zaterdag 2 Mei
Met de Belgische Rhythm Bombs is het prettig wakker worden en na het in vele opzichten grootschalige Bonamassa-circus van de vorige avond een verademing een band in plat Vlaams ‘wij trekken ons geen kloten aan van alle blues-etiketten’ te horen zeggen. Waarmee de sympathieke frontman eigenlijk beweert zich niet aan een bepaalde stijl te willen vastpinnen en om dat kracht bij te zetten gooit de band er prompt een gospel tegenaan. De swing-jump-boogie-blues klinkt lekker strak en de fifties blijken een invloedrijke periode te zijn geweest. Na ‘Raising Up My Hand’ van The Bombs probeert Peter Nande met een flauw ‘Raise Your Hand, Don’t Be Shy!’ een even zo groot enthousiasme teweeg te brengen. De door James Harman (heeft ze soms als begeleiders mee op tournee) op sleeptouw genomen Denen slagen daar maar gedeeltelijk in. Muzikaal verschilt dit optreden niet heel veel met de vorige act maar de vonk naar het publiek slaat niet over. Op de ‘Studentstage’ laten The Veldman Brothers en Twelve Bar Blues Band zien meer te zijn dan een ‘ombouwpauze-act’ en krijgt de voornamelijk stevige blues goede respons. De grote vraag voor velen is waarom deze heren niet op het grote podium te zien zijn.
Teresa James & The Rhythm Tramps worden tijdens hun optreden bijgestaan door ‘special guest’ en Who-toetsenist John Bundrick. Ook in deze branche blijkt hij prima uit de voeten te kunnen zonder, en dat siert hem, te veel op de voorgrond te willen treden. Dit in tegenstelling tot de saxofonist die evenals de rest van The Tramps een enorm cv heeft. Zagen we bij Bonamassa twee drumkits op het podium, deze sax-player krijgt het voor elkaar twee saxofoons tegelijk te bespelen. Toch gaat alle aandacht uit naar Teresa die qua stem te vergelijken valt met Bonnie Raitt. Na een aarzelend begin met aflatende techniek vormt James’ ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’ van Al Kooper uiteindelijk een hoogtepunt van de dag.
The Shiner Twins hebben de roots- en americana-liefhebbers een fantastische middag bezorgd. Kan ook niet anders met deze muzikale vakmannen die met het tweede album ‘Southern Belles’ een bescheiden meesterwerk hebben afgeleverd. Wegens omstandigheden niet volledig kunnen bewonderen maar volgens de peilingen één van de hoogtepunten van het festival. Het weerzien met ex-Paladins-drummer Brian Fahey is hartelijk. Samen met gitarist/zanger Tony Balbinot en bassist Mario Barmosca vormt hij rockabilly-/roots-/surf-trio Cadillac Angels. Brian zit zoals altijd onverstoorbaar gefocussed achter de kit terwijl Mario Mr. Cool uithangt en zijn contrabas staande probeert te houden. Blikvanger is frontman Tony die met zijn mooie brede ‘sunny California-smile’ zelfs de vrouwen achter in de tent in katzwijm doet geraken. Zoals gebruikelijk in deze sector is Link Wray een belangrijk referentiekader maar we horen ook Bo Diddley voorbijkomen. Niets vernieuwends maar uiterst sympathiek optreden van deze fijne rock ‘n’ rollers.
Setlist Cadillac Angels:
Trains Long Gone
Shake & Move
Right Now
Hey Baby
63 Cadillac
Wray Gunn
She’s Wearin Black
Viva Zapata
49 Cadillac
Leena Marie
Saturday Night
Toegiften:
Sheila Shakes
Train Kept Rollin’
Jack the Ripper
Jason Ricci & New Blood is volgens veel bezoekers een verrassend hoogtepunt van het festival. Bekend van zijn optredens in de band van Walter Trout speelde de harmonica-speler zichzelf in de kijker door op een enerverende wijze, in een moordend tempo, te scheuren en te blazen. Tegenwoordig wordt de blues vermengd met hip-hop, punk en jazz. De jonge Ricci is als act een buitenstaander in de toch voornamelijk conservatieve blues-wereld maar mag toch als een vernieuwer in deze branche gekenmerkt worden. Het album ‘Done With The Devil’ maakte al indruk maar live is het nog vele malen heftiger. De eerste klap is een daalder waard dus wordt geopend met een knallend ‘Shake Your Hips’. Indruk maakt ook de gitarist Shawn Starski die minstens zo onnavolgbaar is maar in toom wordt gehouden door een solide ritme-tandem. De eigenzinnige Ricci is qua intensiteit de absolute held van de dag en weet van begin tot einde het publiek te fascineren met zijn bijzondere manier van spelen. Wordt dus vervolgd.
Met Roomful of Blues wordt een blues-instituut op het podium gehaald dat al 35 jaar onafgebroken speelt en albums uitbrengt. Chris Vachon is de gitarist en tevens orkestleider van dit acht-koppige gezelschap dat bekendstaat vanwege het enorme swingende gehalte aan soul, R&B en blues. Aan wie het heeft gelegen is onduidelijk maar het legendarische gezelschap leek bij vlagen weinig geïnspireerd (zanger Dave Howard keek wel heel verveeld om zich heen) hoewel Vachon daarop een positieve uitzondering vormde en met waanzinnig gitaarspel de kar leek te willen trekken. Zou de routine na 35 jaar toch de overhand krijgen?
Met afsluiter Dana Fuchs was niet iedere bluesliefhebber even gelukkig en is een groot gedeelte van het publiek al afgehaakt als zij, bij wijze van startsein aan het begin van de show, met haar krachtige stem een enorme oerbrul weet te produceren. Toch blijkt de Amerikaanse schone in Nederland mateloos populair te zijn en weet zij menig club-podium uit te verkopen (vergelijkbaar met Beth Hart). Kenmerkend voor Fuchs’ shows is de tomeloze inzet en haar eigen ontwikkelde stijl waarin soul, blues en rock samenkomen. De afhakers blijken door het missen van een bloedstollend intense uitvoering van ‘I’d Rather Go Blind’ de verkeerde beslissing te hebben genomen. Fuchs is binnenkort terug in Nederland voor een paar club-shows die ongetwijfeld zullen vollopen.
Volgend jaar viert Moulin Blues het 25-jarig jubileum. Wij zijn er zeker bij.
Foto Album
» KLIK HIER VOOR FOTO GALLERIE / DIASHOW VAN MOULIN BLUES 2009 !! «
We horen graag je mening! Voeg reactie toe