Moulin Blues
7 & 8 Mei 2010
Ospel

www.moulinblues.nl

Imelda May

Mike Zito & Friends

Eli 'Paperboy' Reed & The True Loves

Big Blind

Tekst : Jeroen Bakker ; Foto’s : Marco van Rooijen & Leo Gabriels

‘The Blues Is Dead… Long Live The Blues!’ is het thema waarmee het Moulin Blues Festival dit jaar zijn vijfde lustrum heeft aangekleed.

Gedurende twee dagen kan de liefhebber van blues en aanverwante muzieksoorten aan de Limburgse Ospeldijk in een ongedwongen sfeer genieten van zowel nieuwe als gevestigde namen uit binnen- en buitenland. Waar de kredietcrisis, vulkaan-as of ‘hooligans’ menig programmeur kopzorgen bezorgt, lijken deze geen vat te krijgen op de sterke organisatie van Moulin Blues dat nog wel op zoek moest naar vervangers voor Los Lonely Boys en The Reverend Peyton’s Big Damn Band. Het festival kan zich iedere keer beroepen op de steun van een enorm aantal vrijwilligers dat grotendeels afkomstig is uit het dorp of direkte omgeving en dat samen met de trouwe bezoekers garant staat voor het prettige verloop van deze dagen.

Woodbrain

Logisch dat de plaatselijke burgemeester de eer krijgt om vrijdagmiddag het startsein te geven voor het muziekfeest dat door Woodbrain wordt geopend. Met massieve, rauwe rootsmuziek worden de grenzen tussen blues, rock en americana opgezocht en ter plekke weggevaagd.

The California Honeydrops

Iets luchtiger gaat het er aan toe bij The California Honeydrops die zoals altijd een enorm plezier uitstralen en overbrengen. De Amerikaanse rasmuzikanten onder leiding van de energieke Lech Wierzynski spelen nieuw werk van het tweede album Spreadin’ Honey en laten met vertolkingen van Ray Charles horen waar de invloeden vandaan komen. All Aboard! roept Lech en neemt het Moulin Blues Café mee op een muzikale rondreis door de wereld van blues, gospel en jazz uit New Orleans.

Eric Lindell

Grote kans dat ze daar Eric Lindell zijn tegengekomen. Lindell heeft New Orleans als thuishaven en die invloed laat zich ‘vanzelfsprekend’ gelden in de muziek. Lindell speelt toegankelijke nummers waarin groove, funk en soul een belangrijke rol spelen. De tattoos van de charismatische muzikant vormen tevens een prachtig object voor de de vele fotografen.

Imelda May

Het record van meeste fotoklikjes per seconde gaat echter naar de Ierse schone Imelda May die haar album zelfs Love Tattoo heeft genoemd. Wegens ziekte kon het optreden in Groningen van vorige week niet doorgaan maar in Ospel staat ‘Dublin’s finest rockin’ diva’ die met brutale maar innemende blik het publiek uitdaagt en charmeert. De rockabilly klinkt eigentijds maar ook de klassiekers als My Babe of Train Kept A Rollin zullen niet ontbreken. Vreemd maar zeer geslaagd is het door Soft Cell bekend gemaakte synthesizer-hitje Tainted Love uit de jaren tachtig dat hier in een rockabilly-jasje wordt verpakt.

Mike Zito heeft de perfecte balans gevonden tussen het doorleefde ‘rauwe’ van de blues en het ietwat gelikte geluid waardoor het als geheel toegankelijk blijft.

Toegankelijk is ook de swingende jump, rock ’n roll en blues van The Insomniacs waar blikvanger/gitarist Vyasa Dodson alle aandacht opeist. Met dit optreden lijkt het feest van vandaag officieel te zijn begonnen.

Thomas Ford & The Dirty Harmonys spelen uit de klei getrokken Deltablues maar zijn afkomstig uit de UK. Met behulp van muziekvrienden The Wildcards maakt de jonge Ford indruk als entertainer. Het type humor waarmee de teksten gevuld zijn verraden veel en doen in de verte denken aan Ian Siegal.

Eli 'Paperboy' Reed & The True Loves

Eli ‘Paperboy’ Reed laat met zijn soulvolle strot de tijd van Wilson‘Wicked’ Pickett en Otis herleven. De show is identiek aan het optreden van vorige week in de Groningse Oosterpoort maar knalt wederom aan alle kanten. De fenomenale begeleiders van Reed begeleiden zoals dat indertijd de normaalste zaak van de wereld was: strak, opzwepend en sexy.

Big Blind

Vanwege bovengenoemde afzeggingen aan de line-up toegevoegd mocht ons ‘eigen’ Big Blind als pinch-hitter opdraven die daarmee een droom in vervulling zien gaan. De organisatie wordt met een, zoals verwacht, ijzersterk afsluitend optreden beloond voor dit vertrouwen en laat vervolgens het bluesvolk moe maar zeer voldaan het tentje opzoeken.

Waar de eerste dag veelvuldig openlijk aan het bluesgehalte van het festival werd getwijfeld komen de puristen de tweede dag ruimschoots aan hun trekken.

Dusty (The Rhythm Chiefs) & Wesley (Big Blind)

The Rhythm Chiefs blijken de juiste band op het juiste tijdstip te zijn. Hier en daar moeten katers worden verdreven maar Dusty & Co. gaan ’s middags twaalf uur messcherp van start met een overdonderende set waarin ‘partners in crime’ Wesley en JJ van Big Blind zich niet onbetuigd laten tijdens een ouderwetse jam. Met dit sterke optreden vol rockabilly en country- invloeden worden The Paladins, die later zullen aantreden, gewaarschuwd.

Richard van Bergen - Rootbag

Rootbag profiteert eveneens van de afzeggingen waardoor Moulin Blues vroeg op de dag wordt wakker geschud met, Right From The Start, opwindende rootsy muziek van dit trio waarin we enkele Shiner Twins waarnemen. Muzikaal gezien zakt Rootbag af naar de zuidelijke staten van Amerika. Iets wat we ook bij Dirty Sweet constateren maar die komen toch echt uit sunny California.

Dirty Sweet

Moest het publiek in Groningen, vorige week tijdens het R&B Festival, nog overwonnen worden. In Ospel speelt Dirty Sweet een op voorhand gewonnen wedstrijd. De band laat een enorme gedrevenheid zien en switcht moeiteloos van rockende stampers naar traditionele American Spirituals zoals die op het nieuwe gelijknamige album te vinden zijn. De show staat als een huis, een doorbraak kan niet lang uitblijven.

New Mannish Boys - Finish Tasby

The New Mannish Boys zijn ook geen onbekenden in Ospel. Het gezelschap onder leiding van Randy Chortkoff, vormt een bonte verzameling topmuzikanten waarbij de samenstelling nogal eens wisselt. New zijn ze al lang niet meer of het zou het gast-optreden van onze eigen Big Pete moeten zijn die zich moeiteloos in deze eredivisie van bluesmuzikanten vestigt.

De Deen Thorbjørn Risager is druk bezig om een geduchte livereputatie op te bouwen. Gezegend met een rauwe, krachtige stem en een uitstekende begeleidingsband worden blues en aanverwante stijlen onder handen genomen. De Chicago blues met een vleugje soul wordt afgewisseld met stevige Americana waarin Risager zonder zijn blazers sterk overeind blijft.

Rick Estrin & Kid Andersen

De prijs voor meest ‘supercoole’ persoonlijkheid is ontegenzeggelijk de harmonicagigant/  zanger Rick Estrin die een demonstratie handsfree-bluesharp laat zien. In The Nightcats, de begeleidingsband van Estrin, gaat alle aandacht uit naar de prettig gestoorde Noorse gitarist Chris ‘Kid’ Andersen die zijn studiowerk met Paul Oscher heeft onderbroken voor een tournee met dit fijne groepje muzikanten. De titel Big Time zegt genoeg over dit ronduit vermakelijke optreden.

Het rijtje illustere Scandinaviërs is met de Zweed Daniel Norgren pas echt compleet. Norgren heeft zijn éénmansband uitgebreid met een bassist en geeft in twee sets zijn visitekaartje af. De aanwezigen in het Bluescafé reageren dermate enthousiast dat het enige verlegenheid oplevert bij de boomlange Noor die met een (vermoedelijk) Russische polka het optreden afsluit.

Groot is de verrassing als Norgren zijn opwachting maakt tijdens het ronduit sensationele optreden van Cedric Burnside & Lightnin’ Malcolm. De nalatenschap van R.L. Burnside krijgt een waardig vervolg met deze ‘jonkies’ die het Bluescafé omtoveren in een heuse jukejoint en de Peelse klei doen beven met onvervalste Mississippi-blues in een modern jasje.

Burnside heeft zich een drumstijl aangeleerd vol hiphop- en funkelementen zoals je die zelden ziet. Samen met gitarist/zanger Malcolm wordt een opzwepende bluesvariant gebracht die voor velen een hoogtepunt van het festival vormt.

The Paladins

The Paladins zijn weer bij elkaar gekomen om het 30-jarig bestaan van de band te vieren. Uit betrouwbare bron is vernomen dat de basis voor deze hernieuwde samenwerking vorig jaar in datzelfde Ospel zou zijn gelegd toen drummer Brian Fahey met The Cadillac Angels het festival opsierde en voorafgaand aan het optreden de vraag of een hereniging tot de mogelijkheden behoorde, meerdere malen kreeg voorgelegd. Alsof de tijd heeft stilgestaan komen de ‘kleine klassiekers’ allemaal weer voorbij en wordt Goin Down To Big Mary’s massaal meegezongen. Tijdens 15 Days (Under The Hood) krijgt het trio gezelschap van bluesharpist Rick Estrin en New Mannish Boy-gitarist Kirk Fletcher. De meest geliefde act van het festival is zeer ingenomen met de ontvangst en geeft de bezoekers precies wat zij verlangen.

Johnny Mastro & Mama's Boys

Johnny Mastro & Mama’s Boys laat zien, na het indrukwekkende eerste concert op Moulin Blues 2006, een terechte uitsmijter te zijn van het festival. Met een harde, dampende en scheurende set worden de door drank uitgetelde festivalgangers nog even flink wakker geschud. De invloed van Lester Butler is nog altijd aanwezig maar Mastro blijkt wel degelijk een eigen smoel te hebben waarmee hij de bluesharp op imponerende wijze bespeeld. De nieuwe nummers van Beautiful Chaos passen prima tussen het bekendere werk van deze boeven uit LA die op het podium ‘heel even’ gezelschap krijgen van crowdsurfers.

Met de presentatie van Talk Of The Town, een rijk geïllustreerd Moulin Blues-jubileumboek heeft de 25e editie van het festival een speciaal karakter gekregen en lijkt niets een volgend verjaarsfeestje in de weg te staan.

Na ruim vierentwintig uur optimaal muzikaal vermaak mag worden geconcludeerd dat het thema in alle opzichten niet treffender verwoord kon worden: ‘Long Live The Blues!’.

Mike Zito & Friends

Eric Lindell

New Mannish Boys

The Insomniacs

Big Blind

Eli 'Paperboy' Reed & The True Loves

Imelda May

Bekijk gehele FOTOALBUM >> (124 foto’s!)


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.