Foto Verslag Blues Peer 2010

BLUES PEER 2010
16,17 en 18 Juli 2010
www.brbf.be

Bekijk hier het complete Foto Album >> (174 foto’s)

tekst: Jeroen Bakker ; foto’s: Marco van Rooijen

Na de De Luxe editie van vorig jaar zou de organisatie van Blues Peer de 26e editie een beetje gas terugnemen. Uiteindelijk kon ook de aflevering van dit jaar rekenen op, behalve ruim 20.000 bezoekers, de komst van grote namen op het gebied van bluesmuziek maar vooral van aanverwante muzieksoorten.

De eerste (vrijdag-)avond is gewoontegetrouw een warming-up met enkele nationale helden.

De Hombres Amplificados uit Antwerpen zijn de eer gegund om te openen. Wie de band goed kent zal beamen dat deze keuze een meer dan terechte is aangezien het voortbestaan aan een zijden draad heeft gehangen (eerder dit jaar kwam gitarist Karel Keustermans plotseling te overlijden).

Grote verrassing is wellicht de samenwerking tussen Guido Belcanto & Willy Willy, een samenwerking die in Nederland ongeveer gelijk staat aan De Fles dat André Hazes ooit eens opnam met Herman Brood. Uiteraard bijten deze uiteenlopende karakters elkaar niet want eigenlijk is blues vol Liefde, Lust en Leed.

The Domestic Bumblebees doen met een mix van rock ’n roll en blues de fifties herleven. Het trio was er indertijd niet bij maar neemt zijn taak zeer serieus. Zelfs in Zweden gaat men zorgvuldig om met de tradities van het rockabilly-idioom. Vermengd met een flinke scheut blues wordt een breed publiek verblijd. De titel van het album Crying For More slaat in dit geval op een groot gedeelte van het publiek dat er inderdaad geen genoeg van krijgt.

Gene Taylor & CC Jerome’s Jetsetters hebben besloten om het niet alleen bij een samenwerking in de studio te laten zitten. Voor Gene is het een thuiswedstrijd. Afgezien van het feit dat hij hier woont is hij diverse malen op het podium te zien geweest met niet de minsten. Vandaag valt die eer aan CC Jerome’s Jetsetters ten deel waarmee de gemoedelijkste personality van het festival zich prima op zijn gemak voelt. Down The Road Apiece op 78 toeren klinkt best lekker en ook het eerbetoon aan Jerry Lee Lewis is mooi. Ze zijn blijkbaar ook On Fire.

De eerste grote dag mag door de ‘Beloftevolle Belgen’ van Ganashake worden geopend. Het trio ziet de tent langzaam vol lopen maar speelt de spanning snel van zich af. We kunnen kritisch zijn over de presentatie en over de vaart in het optreden maar dat er potentie zit in deze jonge honden is overduidelijk. De band is precies een jaar geleden opgericht! Give Me Back My Wig en Graveyard Blues worden overtuigend neergezet.

Van Graveyard Blues naar One Foot In The Grave is een ‘kleine stap’. Philip Sayce moet zich ook nog steeds bewijzen maar daar staat een rijkgevuld cv tegenover. De zanger/gitarist is echter niet voor één gat te vangen en laat zich al helemaal niet in de blueshoek parkeren. De keuze om Next To You van The Police van stal te halen en er vervolgens een eigen draai aan te geven is voor Sayce de normaalste zaak van de wereld. De drukte na afloop bij de merchandise zegt genoeg en ‘wij waren er weer bij’.

De bluespuristen namen maanden geleden met een zuur gezicht kennis van de programmering maar met Magic Slim & The Teardrops worden zij toch maar op hun wenken bediend. Slim heeft jaren geleden op Peer gespeeld en niemand had toen durven dromen dat dit zich nog eens zou herhalen. Er is met Raising The Bar zelfs een nieuw album verschenen waarop de Mississippiblues nog eens prima uit de verf komt. Dat geldt ook voor het optreden maar dat mag weinig verrassend genoemd worden. De band doet nog steeds 3 tot 4 optredens per week en blijft zodoende lekker warmgedraaid. Met een aankondiging waar menig zwaargewicht topboxer van droomt loopt de 73-jarige Slim naar zijn stoel om er, net als een groot gedeelte van het publiek, eens goed voor te gaan zitten. I’ve Got The Blues klinkt de donkere stem waarna Going Back To Mississippi een naderend afscheid lijkt te vormen. John Primer is er niet meer bij maar The Teardrops begeleiden het zaakje op uitstekende wijze.

Na twintig jaar wordt Peer nogmaals geconfronteerd met de New Orleansklanken van Dr. John & The Lower 911. Big Gap? zoals op het recente Tribal te horen valt? Right Place, Wrong Time lijkt meer dan ooit van toepassing. Het is nog te vroeg voor de Dr. die zich ongemakkelijk lijkt te voelen bij dit daglicht. De rituelen komen nu eenmaal beter tot zijn recht in een donkere atmosfeer. De rook, het rookverbod blijkt bij de Zuiderburen niet van toepassing, biedt ook geen uitkomst.

Qualified en Tipitina van Professor Longhair klinken desondanks erg prettig en naarmate het optreden vordert kunnen we zowaar spreken van een energieke set van de Medicineman die in november zeventig jaar hoopt te worden.

The Hoax is om een of andere reden nog nooit op Peer geweest. Beter laat dan ooit, de band is weer alive & kicking en in bloedvorm. Humdinger is tien jaar geleden uitgebracht en het lijkt even of de tijd heeft stilgestaan. Gelukkig is er nog geen nieuw materiaal en krijgen we een voorspelbare set met alle standaard grappen en grollen op het podium. Nog nooit was voorspelbaarheid zo prettig. Voor verslag van dit optreden, zie reviews van de afgelopen optredens.

Eigenlijk zou dit laatste ook voor de Fun Lovin’ Criminals gelden maar vorig jaar is er toch begonnen met het opnemen van nieuw plaatwerk waarmee het excuus voor een tournee gerechtvaardigd lijkt. De echte reden voor het optreden in Peer is de trieste afmelding van Jerry Lee Lewis een paar dagen voor het festival. Met Whole Lotta Shakin’ Going On wordt gepoogd de sceptici te overtuigen maar dat zal niet zo makkelijk blijken. Er is tenslotte maar één Killer. Hoewel de band nooit enige associaties met blues heeft opgeroepen past het optreden prima in de brede programmering en wordt tijdens Scooby Snacks of The Fun Lovin’ Criminal wel degelijk overtuigd.

Admiral Freebee is bezig met een enorme opmars in de Lage Landen en ver daarbuiten.
In Nederland waren zij recentelijk op Parkpop te zien als ‘grote’ onbekende hoewel de clubshows van deze Belgen gemakkelijk uitverkopen. In het thuisland is men maar wat trots op deze band en wordt de tweede dag als headliner afgesloten. Met blues heeft het weinig te maken al worden de grote bluesnamen wel genoemd. Na een prima start lijkt het heilige vuur snel gedoofd en slaat de verveling toe bij publiek en band (het stoeltje op het podium moet er zelfs aan geloven) waardoor de gospel in John The Revelator niet het gewenste effect krijgt.

De derde dag krijgt met Ben Prestage de bluesopener die men zo graag wenst. I’m Ready klinkt het vroeg op de dag en de Hipshake brengt het overwegend statische publiek zowaar in beweging. Het kraakt, knort en piept maar de retestrakke, rauwe Mississippiblues kan op veel bijval rekenen en de tent is aanzienlijk drukker gevuld dan de vorige dag. Met op drums….Ben Prestage!, op slidegitaar…Ben Prestage! en op vocals… Ben Prestage! kondigt Ben zijn eigen onemanband aan. Hij doet het allemaal zelf en blijkt uiteindelijk ook nog eens zijn eigen roadie te zijn.

Met het optreden van Moulin Blues nog vers in het geheugen kon ook Imelda May al op een groot enthousiasme rekenen. Go Tell The Devil I Don’t Want To Go Hell aldus de oogverblindende Ierse schone die het duidelijk goed naar haar zin heeft maar nog al eens vervaarlijk uit de hoek kan komen. I’m Cool With A Shotgun en Johnny Got A Boom Boom doet zelfs de stoere hillbillies achterover deinzen. Tainted Love wordt herkend en meegezongen. Het belooft een feestelijke dag te worden. Train Kept A Rolling’ is al vaker gedaan maar May en haar band weten met swingende rock ’n roll de boel goed los te krijgen.

Met dat ‘loskrijgen’ hebben Dwayne Dopsie & The Hellraisers ook geen enkele moeite. Een uurtje zydeco vermengd met funk, hiphop en r&b is garantie voor succes. Het is wonderbaarlijk hoe eigentijds deze traditionele muzieksoort een eigentijdse uitvoering krijgt en overeind blijft. Alex McDonald weet met spectaculair washboardspel uitzinnige reacties los te krijgen maar ook Dwayne, die zijn accordeon bijna uit zijn voegen doet scheuren, en zijn swingende begeleiders blijven niet onbetuigd. Met Kool & The Gang’s Ooh La La La Let’s Go Dancing in een zydeco-jasje worden ook de achterste zitplaatsen bereikt.

De strakke dienstregeling geeft aan dat het tijd is voor de soultrain en er is geen tijd te verliezen. Ook Eli ‘Paperboy’ Reed speelde in Ospel tijdens Moulin Blues en ook nu klonk tijdens het intro van zijn toetsenist het luide Come And Get It! gelijk aan de titel van zijn laatste album. Met The Satisfier introduceert Reed zichzelf nogmaals maar ondanks de enorme inzet en energieke performance loopt het volk nog niet warm voor de rasperformer. De verwijzing naar Sam Cooke komt niet uit de lucht vallen wanneer Twistin’ The Night Away door de festivaltent galmt waar de vonk langzamerhand lijkt over te slaan.

Hiermee vormt het optreden van Paperboy de perfecte opwarmer voor de volgende act.

Booker T. heeft zijn MG’s ingeruild voor een stel nieuwe muzikanten maar de zwarte muzikale erfenis is bij hem nog steeds in veilige handen. Uiteraard ontbreekt zijn eigen Green Onions niet maar behalve zijn laatste, zeer succesvolle album Potato Hole wordt een bloemlezing gegeven uit de talrijke samenwerkingen waaraan Booker T. zijn naam verbond. Ain’t No Sunshine? De tent staat bijna in brand vanwege de hete zon die de gehele dag op het dak schijnt. Sittin’ On The Dock Of A Bay en Take Me To The River worden massaal meegezongen. Het is maar goed ook want Booker T. zelf is nauwelijks verstaanbaar.

Tijdens Hold On I’m Coming landt tweehonderd meter verderop een helicopter met een bijzondere man, voorzien van hoed en zonnebril, aan boord. Vermoedelijk is het volume op last van deze persoon ietsje teruggedraaid. Het zou ons niets verbazen.

Zou Van Morrison wellicht niet geweten hebben dat hij op een festival speelde? Vreemd, aangezien hij hier negentien jaar geleden ook al eens stond.

Het besluit om tijdens zijn optreden de bar dicht te houden lijkt met deze warmte te gek voor woorden en brengt vanzelfsprekend grote consternatie teweeg. Sterker nog, het voornamelijk Belgische publiek ontvangt het ‘fuifnummer bij uitstek’ op een dusdanig striemend fluitconcert dat na Brown Eyed Girl, het tweede nummer van de set, wordt teruggekomen op de eis van de 64 jarige Noord-Ier. Inmiddels is dan het videoscherm weer aangezet zodat men achterin de tent nog iets kan meekrijgen van het podiumgebeuren.

Tot groot genoegen van velen wordt de nadruk gelegd op veel werk uit de jaren zeventig en de verzoening lijkt bijna compleet tijdens Have I Told You Lately That I Love You? Fraaie meneer die Van Morrison, het moet natuurlijk wel van twee kanten komen.

Toegiften blijven uit, misschien dat er ergens anders nog een fuif is.

Na de afsluiter Gloria en een keurig (gemeend?) Thanks For Letting Us Play vliegt Van met zijn helicopter weg om zeer waarschijnlijk nooit meer terug te keren.

Het contrast met Morrison die Peer probeert droog te leggen en de afsluitende act is groot.

Canned Heat heeft ooit zijn naam ontleend aan een song over een alcoholist die zich probeerde te verwarmen met ‘canned heat’, een alcoholprodukt in blik gebruikt voor verwarming. Meteen wordt de grote troef On The Road Again uitgespeeld. Terwijl menig bezoeker daad bij het gezongen woord voegt valt nog na te genieten van de zingende drummer Adolfo ‘Fito’ de la Parra en de legendarische muzikanten waarvan er slechts enkelen bij waren tijdens het Woodstock festival. De intense levenswijze van de band heeft grote gevolgen gehad. Tijdens Goin Up The Country blikken wij elders terug op een intens weekend in Peer.

Bekijk hier het complete Foto Album >> (174 foto’s)

Ook op Blues Magazine ...