Foto Verslag Concert Watermelon Slim – 26 April 2009, ’t Vermaeck, Rijen

Watermelon Slim & The Workers
‘t Vermaeck, Rijen
Zondag 26 april 2009

Hij heet eigenlijk Bill Homans en is afkomstig uit Oklahoma. Naast Vietnamveteraan is hij ook dertig jaar lang trucker geweest. Een hartaanval in 2002 blijkt voor hem het signaal te zijn om voortaan alleen nog maar dingen te doen waar hij echt zin in heeft. Voor hem is dat bluesmuziek maken. Sindsdien heeft Watermelon Slim, want dat is zijn artiestennaam, bepaald niet stilgezeten. In zes jaar maakte hij 6 albums. In december 2006 won hij met zijn album “Watermelon Slim” zes Awards. Deze waren voor beste Artiest, Entertainer, Album, Band, Song en Traditioneel Album. In april 2007 bracht de band het album “Wheel man” uit. Ook dit album kreeg lovende kritieken. Zijn nieuwste album heet ‘No Paid Holidays’. Het mag een zeldzaamheid heten vandaag de dag dat er nog mensen zijn die weten dat echte bluesmuziek vanuit het hart gespeeld moet worden; die de thema’s voor hun muziek uit hun directe omgeving weten te halen en ook nog eens weten hoe dat moet klinken. Watermelon Slim is zo iemand en hij verdient het daardoor om gekoesterd te worden.
Slim speelt bluesharp en slidegitaar. Hij wordt ondersteund door Ronnie McMullen Jr op gitaar; Cliff Belcher op bas en Christopher Brown op drums.

Website Watermelon Slim : www.watermelonslim.com

Blues, anekdotes, interactie en emotie

Tekst : Ed Henkens en Nel Schets / Stichting The Blues Connection | Foto’s : Marco van Rooijen

Klokslag 16:30 was de aftrap van het optreden. Slim begon gelijk met zijn slidegitaar. Dit is een dobro die hij met tape op een kist plakt. Deze kist staat op een statief voor hem en zo speelt hij als het ware een lapsteel gitaar. In het volgende nummer ging hij zijn verjaarscadeautje uit pakken. Hij was zaterdag 60 geworden. Wij wisten dat hij graag een Nederlandse vlag wilde hebben en we hadden er een voor hem gevonden. Hij wist alleen niet goed hoe hij onze driekleur moest houden en had de strepen verticaal.

Slim bleek niet alleen muzikaal maar ook vocaal erg sterk te zijn. Daarbij vertelde hij ook nog allerlei anekdotes. Hij zette zijn teksten ook nog eens bij met allerlei attributen. Zo gooide hij, bij de woorden “trowing money”, daadwerkelijk een muntstuk in de zaal. Bij “drinking bourbon” stak hij een miniflesje omhoog en speelde er ook nog slide mee. “Looking through de keyhole” deed hij door het pijpje waarmee hij zijn slidegitaar bewerkte. Bij het nummer “scratch my back”, werd Nel op het podium uitgenodigd om zijn rug te krabben. En zoals een goede gastvrouw betaamd deed ze dat ook.

In zijn teksten, zijn verhalen uit zijn eigen leven verwerkt. Hij zong over de Vietnamoorlog, zijn werk als vrachtwagenchauffeur en andere beroepen die hij gehad heeft. Natuurlijk waren er zoals het hoort in de blues, songs over relaties. Heel indrukwekkend was de song “dad in the distance”, over een gescheiden vader die zijn kinderen niet meer ziet. Dit nummer werd begeleid door de slidegitaar van Slim en een roffelende drum van Christopher Brown. Ook RonnyMcMullen, bleek een uitstekende gitarist. Hij nam zelfs in een nummer de zang voor zijn rekening en bleek over een prima stem te beschikken. Daarbij speelde Slim mondharmonica, waarbij hij voor een gedeelte van het publiek niet te zien was omdat hij op zijn hurken zat.

Ook op de mondharmonica bleek slim meesterlijk. Hij wisselde tijdens de nummers ook regelmatig van mondharmonica’s. Ook gooide hij die dingen omhoog, waarbij ze meestal op de grond terecht kwamen. Deze werden dan door de toeschouwers, die zich vooraan stonden te vergapen, weer terug gelegd op de kist van zijn gitaar. Bassist Clif Belcher ondersteunde niet alleen maar gaf regelmatig hele subtiele loopjes weg op zijn basgitaar. Volgens de anderen was drummer Christopher de beste muzikant van allemaal. Hij kon meerdere instrumenten bespelen en is de producer van Slims meeste albums.

Het repertoire bestond uit eigen nummers en een paar covers. Vanaf het begin stond het publiek vooraan bij het podium. Degene die helemaal vooraan stonden hadden niet allen goed zicht, op wat er op het podium gebeurde, maar konden het ook echt meemaken. Gelet op de reacties heeft dit optreden op alle aanwezigen een hele goede indruk achter gelaten. We hebben alleen positieve geluiden gehoord. Ook de band was lovend en vroegen of zij ons publiek niet mee konden nemen naar alle optredens.

Foto album

Klik op een foto om de grotere versie te bekijken. Popup scherm verschijnt dan waarna u ook verder kunt ‘bladeren’ door de foto’s via de pijltjes toetsen …

Ook op Blues Magazine ...

Watermelon Slim – Traveling Man

Recensie: Ghalia – Mississippi Blend

Recensie: Watermelon Slim – Church Of The Blues