Flirting With The Blues Interviews met Matt Schofield, Kid Ramos en Phil Bee
Hij is ‘an alien of extraordinary ability’. Althans voor de douane in de Verenigde Staten. Matt Schofield, bluesman extraordinaire, Mancunian van geboorte, woont alweer jaren aan de overkant van de oceaan, momenteel in Florida. Zaterdag is hij in Amersfoort, in het kader van Flirting With The Blues.
Door Dietmar Terpstra.
An alien of extraordinary ability geldt in de VS als een buitenlander, in principe ongewenst zoals dat gaat in deze barre tijden, die wegens zijn grote vaardigheden in een of ander vak, toch mag blijven. Bij Schofield is dat natuurlijk de gitaar. Al jong, hij was 13, besloot hij dat het vak van bluesgitarist te prefereren was boven de, ongetwijfeld veel lucratievere, universitaire studie die zijn ouders voor ogen stond. Hij had geluisterd naar B.B. King, Stevie Ray Vaughan en Albert Collins, en kon maar tot een conclusie komen: ik word rondreizend bluesmuzikant.
Dat bracht hem bij de Lee Sankey Group, bij Ian Siegal, en bij talloze Amerikaanse collega’s die in het Verenigd Koninkrijk behoefte hadden aan een gesmeerd opererende backing band. In 2005 bracht hij zijn studiodebuut uit, Siftin’ Thru Ashes, volgens Allmusic “an enjoyable demonstration of what can happen when blues-rock and blues-jazz are united”. Er volgden nog drie releases voor het Britse Nugene Records, waarna hij in 2014 overstapte naar Mascot/Provogue.
Inmiddels is ook die verbintenis weer beëindigd, wegens ‘verschil van muzikaal inzicht’ zoals dat dan wordt geformuleerd. Maar Schofield is geen man om bij de pakken neer te zitten, en komend voorjaar moet er een nieuwe plaat liggen, opnieuw met zijn beproefde trio bestaande uit toetsenist Jonny Henderson en drummer Evan Jenkins.
Schofield heeft in de loop der tijd een eigen plek in de blues weten te veroveren. Hij is allerminst eenkennig en mengt zijn muziek graag met funk en blues, en ook een beproefde poptune als de Box Tops-hit The Letter is bij hem in goede handen. Een belangrijk kenmerk van Schofields muziek is zijn uiterst verzorgde gitaarspel.
‘An up hill struggle’ noemde hij destijds het leven als muzikant in Engeland. ‘’Het interesseert de mensen geen reet.’’ En daarmee bedoelde hij de muziekindustrie, en het ontbreken van een functionerende infrastructuur voor beroepsmuzikanten, die het leven van de muziek tot een heikele zaak maakten. Dat was, naast de onontkoombare liefde, de reden dat hij verkaste naar Canada, waar zijn toenmalige geliefde vandaan kwam.
Is het daar inmiddels beter? ‘’Het is nog steeds niet eenvoudig om je brood te verdienen. Er is geen goed functionerende muziekindustrie voor muzikanten zoals ik. Ik word gedwongen ondernemer te zijn en me met de businesskant van de zaak bezig te houden. Maar ik ben geen entrepreneur, ik ben artiest. Ik heb tijd nodig om creatief te zijn. En mensen kopen geen platen meer, dat is ook een probleem. Van de royalties die ik per kwartaal voor downloads ontvang, kan ik een pint bier kopen.’’
‘’Ik loop al jaren rond met het plan om een B.B. King-style band samen te stellen, grote band, met veel blazers, grote band. Maar ik kan me dat gewoonweg niet permitteren. Daarom heb ik maar besloten om met Jonny en Evan een nieuwe plaat te maken. ’t Is zo’n vijftien jaar geleden dat ik met hen een live-plaat gemaakt heb, let’s go back to the beginning en laten we een recht-toe-recht-aan bluesplaat maken. Het heeft even geduurd, ik was een beetje klaar met het maken van platen, en ik kan ook niet ieder jaar een goeie plaat maken. Maar dit voelt goed. We hebben drie dagen in de studio doorgebracht en verwachten ‘m volgend jaar uit te brengen.’’
‘’Het zijn moeilijke tijden voor een muzikant als ik, je moet veel spelen om rond te komen, afgelopen jaar ben ik in vijftien verschillende landen geweest. Vroeger vond ik het niet erg om op de vloer bij vrienden te slapen, maar tegenwoordig betaal je $300 per nacht voor een crappy hotel. Maar ik wil niet negatief klinken. Op een podium staan en spelen is het mooiste dat er is, en ik geef altijd alles. I allways play my ass off. Het wordt er niet eenvoudiger op, en ik word ook ouder, maar ik ben altijd oprecht en eerlijk naar de fans. Ik ben ooit begonnen met luisteren naar B.B. King en Stevie Wonder, en nog steeds hou ik van bluesy jazz, New Orleans en soul. Alle bullshit er omheen, daar moet ik van af, zodat alleen de muziek overblijft.”
Matt kijkt reuze uit naar zijn tijd in Nederland: “I’ve loved playing in The Netherlands from my first tour there in 2002. It’s a country very dear to me, and I think after the U.K. and U.S.A, I’ve played there more than anywhere else. It’s always seemed like a live music loving country, and especially supportive of the blues. And a couple of my best friends are Dutch!”
Door fans en kenners wordt al maanden reikhalzend uitgekeken naar de komst van Kid Ramos naar het indoor bluesfestival Flirting With The Blues. De gitarist uit Californië komt speciaal voor een eenmalige Europese show naar Amersfoort.
Reden genoeg om even te bellen met de man die 59 jaar geleden als David Ramos werd ingeschreven bij de burgerlijke stand van zijn geboorteplaats Fullerton. Het muzikantenleven werd hem door zijn ouders met de paplepel ingegoten, en als tiener maakte hij kennis met de bluesgitaar. Hij luisterde goed naar The Allman Brothers en T-Bone Walker, en al snel deelde hij het podium met Willie Dixon, Mike Bloomfield en Big Joe Turner. Daarna werd hij door Jimmie Vaughan gevraagd om bij The Fabulous Thunderbirds te komen spelen, een band die in de jaren ’80 van de vorige eeuw garant stond voor een explosieve mix van blues, rock-‘n-roll en rhythm ’n blues.
Vier jaar geleden werd Ramos ernstig ziek, een zeldzame vorm van kanker, die normaal gesproken dodelijk zou zijn geweest, maar na anderhalf jaar chemotherapie toch bleek te zijn verholpen. ‘’Al weet je het natuurlijk nooit’’. Het heeft zijn kijk op het leven, en op het muzikantschap veranderd. ‘’Het heeft me geleerd dat er maar een paar dingen in het leven echt belangrijk zijn. Het menselijk leven is fragiel, en er is niet veel voor nodig om je op de knieën te krijgen. Het leerde me dat je dankbaar moet zijn voor God en je familie. Hoewel ik niet naar de kerk ga, beschouw ik mezelf als een godsdienstig man. Het leven is kostbaar. Ik ben kieskeuriger geworden in de dingen die ik doe. Vroeger greep ik iedere gelegenheid aan om met m’n gitaar op het podium te staan, nu doe ik alleen dingen die ik écht wil doen.‘’
Zoals dus even op en neer reizen naar Amersfoort, voor een show tijdens Flirting With The Blues. Een primeur, want niet eerder kwam Ramos met zijn huidige bandleden naar dit continent. ‘’Ik kom graag naar Europa. Ik heb het idee dat ze bij jullie beter begrijpen en waarderen wat blues als kunstvorm inhoudt. Het klinkt wat zwaar, maar een profeet wordt in zijn eigen stad niet gewaardeerd. Bij jullie kennen ze de geschiedenis van de muziek, er lopen enorm veel goede muzikanten rond, en we worden altijd zeer goed ontvangen.’’
Eerder dit jaar bracht Ramos een nieuwe plaat uit, Old School getiteld, slechts zijn vijfde soloplaat, ondanks zijn lange carrière. ‘’De plaat is gebaseerd op het geluid uit de jaren ’50, vandaar de naam. We hebben ‘m in twee dagen opgenomen, met een stel fantastische muzikanten. Er zit veel spontaniteit en gevoel in, en dat is de enige manier waarop ik nog platen op wil nemen.’’
Kid Ramos neemt Willie J. Campbell en Jimi Bott mee, met wie hij jaren in de Fabulous Thunderbirds speelde. Zanger is Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm, een renommee in de vaderlandse bluesscene.
Hoofdact van dag 2 van Flirting With The Blues is Phil Bee’s Freedom, een Belgisch/Nederlandse band die ruim vier jaar geleden debuteerde met een live-album opgenomen in De Noot te Hoogland. ‘’De Noot heeft een prominente plek in ons hart. Eigenaar Henk Hak is ons altijd zeer ter wille geweest, en het is een vriendelijke entourage.’’
Phil Bee, inmiddels een veteraan in de Nederlandse blues scene, hecht aan zijn muzikale vrijheid, reden waarom hij destijds voor deze bandnaam koos. ‘’Wij maken muziek, die een afgeleide is van de oorsprong van de blues. We spelen af en toe wel eens een shuffletje, maar eigenlijk is dat vrij saai. We hebben daarom allerlei invloeden meegenomen in onze muziek, zoals Steely Dan en de Tedeschi Trucks Band. Het wordt door de bluespolitie niet altijd geaccepteerd, maar wij willen gewoon muziek maken, en als je alleen maar voor de klassieke blues komt, ben je bij ons aan het verkeerde adres. Dat stadium zijn wij gepasseerd.’’
Phil Bee’s Freedom heeft zojuist de laatste hand gelegd aan een nieuw album, getiteld ‘Home’, waarmee wordt gerefereerd aan het eigen karakter van de band. Wie de band al eens live gezien heeft, weet dat de invloeden uiteenlopend zijn, van Jimi Hendrix via Eric Clapton tot Joe Cocker en Doyle Bramhall II. ‘’Ieder legt zijn eigen emotie in de muziek, en dat willen wij ook. Songs schrijven is voor ons een doorlopend proces, we repeteren niet vaak, maar soms willen we ons repertoire vernieuwen. Ik ben de enige niet-geschoolde muzikant in de band, dus nieuwe dingen worden door de anderen snel opgepikt. Voor de nieuwe plaat hebben we zeven dagen in de Wisseloord Studios gezeten, dat was wel een stapje of twee hoger dan we gewend waren. Je voelt je daar helemaal de rock-ster. Maar we waren blij verrast door de kundigheid van de mensen daar. We hebben bijvoorbeeld nog nooit zo’n goeie drumsounds gehad. Dat werkte erg inspirerend, want in zo’n omgeving moet je zelf natuurlijk ook ontiegelijk je best doen.‘’
Home wordt op 20 januari officieel gepresenteerd in De Noot.
Flirting With The Blues, Flint Amersfoort met op 30 november Kid Ramos. Op 1 december met onder meer The Delgado Brothers en de inmiddels fameuze 4G Sessies, waarin vier gitaristen, waaronder Matt Schofield, het tegen elkaar opnemen. Hoofdact die avond is Phil Bee’s Freedom.
Meer info en tickets op flirtingwiththeblues.com
Vrijdag 30 november en zaterdag 1 december 2018
Flirting With The Blues 2018
Theater Flint
Coninckstraat 60, Amersfoort
We horen graag je mening! Voeg reactie toe