Festivalverslag: Utrecht Blues Festival - 17 maart 2024 TivoliVredenburg

Het Utrecht Blues Festival is fijn van opzet, geen overladen programma maar vier top acts met twee pauze acts, Roel Spanjers en The Ozdemirs, die beide tweemaal optraden. Dit jaar waren verrassende acts uitgenodigd als Tad Robinson en Toronzo Cannon, twee Amerikaanse blues artiesten die niet zo vaak in Nederland te zien waren, aangevuld met het Oostenrijkse duo Chris Fillmore en Meena Cryle, en de inmiddels overbekende Cinelli Brothers. Samen met fotograaf Johan Breij, die geweldige foto’s heeft geschoten, beleefde we een fijn relaxt festival.

Tekst: Jos Verhagen | Foto’s (c) Johan Breij

Bij binnenkomst kwamen de klanken van Roel Spanjers ons al tegemoet, in zijn kenmerkende swingende piano boogie stijl trok hij gelijk de aandacht. Op deze vrolijke tonen togen de aanwezige bezoekers naar de Rondo zaal. Deze was goed maar zodanig gevuld dat er voldoende ruimte was om flink te kunnen swingen. En swingen dat deed het zeker bij drie van de vier acts. Degene die Chris Filmore en Meena Cryle kennen weten dat de bluesballads een wezenlijk deel uitmaken van hun repertoire maar ook zij verraste met een afwisselende set.

De middag opende met Tad Robinson die voor deze gelegenheid werd bijgestaan door de Belgische formatie the Ozdemirs, die zelf ook tweemaal zouden optreden in de pauzes van de programmering. Op aangeven van Tad Robinson bleek dat the Ozdemirs vaker met het bijltje van begeleidingsband hebben gehakt en daar waar ze van Tad de ruimte kregen om te soleren en die werd volop benut. Tad Robinson zelf met zijn warme stemgeluid staat bekend als de Blues crooner die ook een fijn stukje mondharmonica in huis heeft. Zijn stijl van blues roept herinneringen op aan Robert Cray ten tijde van Strong Persuader. Na de opening kwamen na een drietal nummer ook twee blazers op het podium om het geheel te versterken. ‘Move on’, ‘Long way home’, ‘You got it’, allemaal heerlijke relaxte blues songs waarin vlammend gitaarspel en mondharmonica werden afgewisseld met stemmige Hammond en fijne sax solo’s. Volop genieten met als sterke afsluiter “Back to Chicago’ met mooie tenors sax solo en waarbij nog een keer alles uit de kast werd gehaald. Gezien de reacties uit het publiek, heeft Tad vele nieuwe fans gerekruteerd. Top zanger deze Tad Robinson.

Na een kleine pauze betrad een andere klasbak zanger het podium, Meena Cryle, als zij de slowblues inzet dan raakt ze mensen, al was ze dit keer niet helemaal goed bij stem was, maar dat kan aan mijn liggen. Haar partner Chris Fillmore was wel in vorm met zijn karakteristieke, veel op Stevie Ray Vaughn lijkende, gitaarspel liet hij ons versteld staan van magistrale stukjes gitaar beheersing. Door de slow blues af te wisselen met up tempo tracks wisten zij het publiek te boeien. Ze brachten zelfs een nieuw nummer ten gehore ‘Joy’, wat Meena omschreef als Voodoo blues, een fijn nummer, en goed te weten want misschien is het een voorbode van een nieuw album. Hun laatste volledige album was Elevations uit 2019. Het duo was in vorm en ondersteunt door de vet groovende bassist Angus Thomas en drummer Rainer Baumgartner toverde zij verrassend ‘I got feeling in my body’ van Elvis Presley uit de hoge hoed. Naast de onvermijdelijke blues ballad ‘It makes me scream’ was de uitvoering van Etta James ‘Take it to the limit’ van ongekende schoonheid.

Als derde act stond Toronzo Cannon geprogrammeerd en de verwachtingen bij het publiek waren hoog gespannen; wat zou hij gaan brengen, hoe zou het klinken. Als een van de vaandeldragers van de hedendaagse Chicago blues was het voor vele gissen. Zijn albums zijn goed maar hem live kunnen aanschouwen komt niet zo vaak voor. Ik kan zeggen de soundcheck was al goed wat mijn verwachting alleen maar verder opschroefde. Hij maakte die verwachting volledig waar, als een wervelwind storte Toronzo en zijn band de blues over de zaal uit waarbij naast Toronzo zijn geweldige bassist Brian Quinn opviel. Met Zijn vingervlugge manier van spelen vol groove en soul en zijn energieke podium presentatie droeg hij ontzettend bij aan de dynamiek van het optreden. Met nummers als ‘Tell him about me’, ‘Midlife crisis’, ‘The Chicago way’ en het geweldige ‘John the Cockeroo’ was het optreden zo voorbij en liet hij een verblufte zaal achter. Wie nu nog durft te beweren dat de Chicago blues dood is moet Toronzo Cannon maar eens tot zich nemen, zeker weten dat ze bij een volgend optreden vooraan staan.

Na deze Blues Orgie was het de vraag of de afsluitende The Cinelli Brothers dit zouden kunnen over treffen. Wie de Cinelli brothers vaker heeft zien optreden weet dat het altijd een verrassing is hoe een optreden uit pakt. Dit keer hadden zij het goed bekeken door rustig te beginnen om daarna gestaag het tempo op te voeren en hun muzikaliteit te tonen. Het duurde even voordat ze me te pakken maar ze wisten me uiteindelijk toch weer volledig om te krijgen. In dat aspect, het aanvoelen en meenemen van het publiek, daar in schuilt de kracht van The Cinelli brothers. Dit keer lieten ze het uitgebreide wisselen van de instrumenten achterwege maar lag de nadruk op de samenzang, wat nummers van hun nieuwe album Almost Exactly, de mondharmonica, de vlijmscherpe solo’s van Stephen Giri en het entertainment schap van Marco Cinelli. Drummer Alessandro Cinelli is een bijzondere drummer die het klaarspeelt om naast drummen ook nog de conga’s tegelijkertijd te bespelen daarbij niet bang om ook zijn handen te gebruiken als het hem uitkomt. Het hoogtepunt van de show geweldige versie van het nummer Choo ma gum op grappige wijze ingeleid door Marco Cinelli. De Cinelli Brothers zijn nog een tijdje aan het toeren in Nederland dus als je de kans hebt ga ze zien.

Conclusie:
Terugkijkend op het festival, vier topacts wisten alle van begin tot eind te boeien, de kwaliteit was hoog. Goed georganiseerd, prima licht en geluid, lekker eten, genoten. Volgend jaar krijgt het festival een vervolg kregen we te horen, ik kan niet wachten.

Sfeer beelden