Festivalverslag: Bospop 2024

Bospop Weert
12-14 juli 2024

Verslag: Jos Verhagen | Fotografie: Gerry van Barneveld

(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Bospop kende een paar zware jaren met last minute afzeggingen van headliners, totaal verloren dag door code rood, en ook dit jaar bleef het festival niets gespaard, de overvloedige regenval gedurende het grootste deel van de vrijdag had het terrein en de parkeerplaatsen in een modderpoel veranderd. Maar de organisatie van Bospop schakelde meteen door, alternatief parkeerterrein en pendelbussen werden gevonden, 22 lokale boeren stelden hun tractoren beschikbaar om alle bezoekers op de vrijdag weg te slepen, en tientallen kubieke meters houtsnippers hadden het terrein voor de zaterdag en zondag weer grotendeels beloopbaar gemaakt. Echt een hulde aan de organisatie die de muziekfans zo ter wille kan zijn.

Dat publiek kon genieten van vele bands met een lang verleden maar die allemaal nog relevant zijn, Toto, The Waterboys, John Fogerty, Alice Cooper Zucchero, zij lieten zien dat de sterren van toen nog volop kunnen stralen. Neemt niet weg dat Bospop veel meer te bieden heeft, Nederlandse topacts, verrassingen uit bet buitenland, voor elke muziekliefhebber was er wel wat wils.

Robert Jon and The Wreck

Na een parkeerplaats gevonden te hebben en door de modderige ingang de weg naar de tent gevonden te hebben vielen we midden in het optreden van Robert Jon and the Wreck, met net een nieuw album uit was het een aangename vernieuwde kennismaking met dit southern rock gezelschap uit California. Veelvuldig toerden zij als door Europa en het leverden hun een grote schare fans op. Van het nieuw album werden tal van nummers gespeeld zoals Stone cold killer, dragging me down en de nieuwe instant klassieker Ballad of a broken hearted man wat zich live met gemak kan meten met Cold night, waarvan we weer een schitterende uitvoering kregen voorgeschoteld en waarbij Heny Henry James Schneekluth ons weer versteld deed staan van zijn gitaarkunsten.

Alice Cooper

76 jaar maar nog geen spoor van ouderdom, net als de tijd ook op Mick Jagger geen vat lijkt te krijgen, blijft Alice Cooper de oude rocker. Met een uitgelezen visueel spektakel inclusief onthoofding, mega Frankenstein, zijn slangen, schotelde hij het publiek een gelikte rock show voor. Ondersteunt door drie gitaristen, Nita Strauss, Ryan Roxie en Tommy Henriksen, die continu van plaats verwisselden de ene na de andere solo het publiek in slingerden bleef het fascinerend te zien hoe alles op zijn plaats viel. De Alice Cooper krakers, No More Mr. Nice Guy, Billion Dollar Babies, Feed My Frankenstein, Only Woman Bleed, I’m Eigtheen en School’s Out waarin verrassend een stukje van Pink Floyd’s Another Brick in the Wall was verwerkt, alles kwam voorbij.

Helmut Lotti goes metal

Na een mislukt optreden bij Vandaag inside, waar Helmut vocaal niet goed uit de verf kwam was ik zeer benieuwd hoe hij het bij Bospop het ervan af zou brengen. Het werd een feest van herkenning, zeker voor een metalhead zoals ik vroeger was. Helmut en zijn band brachten een sprankelende show met klassiekers van Iron Maiden, Judas Priest, AC/DC, Motorhead, en een prachtige uitvoering van Still loving you van The Scorpions. Zingen is Helmut wel gegeven met zijn achtergrond als operazanger. Goed is ook het feit dat hij er zijn eigen draai aan geeft en niet probeert grootheden als Bruce Dickinson, Ronnie James Dio, Ozzy Osbourne of David Coverdale te imiteren.

John Fogerty

De Show van John Fogerty begon met een video interview waarin hij blij was de de rechten van de Creedence Clearwater Revival, CCR, weer in zijn bezit zijn en dat hij zijn favoriete gitaar, die hij ooit had weggegeven, weer terug had. Dit alles was de opmaak voor de The Celibration tour met in zijn begeleidingsband zijn twee zonen op gitaar, John zelf speelde als herboren, er zit nog geen sleet op zijn stem en gitaarspel. Een scala aan CCR hits kwam voorbij, al moet ik zeggen dat mijn favoriet Suzy Q niet gespeeld werd. Hij putte zelfs uit een nog verder verleden toen CCR nog geen CCR heette maar de The Golliwogs met de song Fight Fire. In een show waarbij elk nummer voorzien was van spectaculaire visuals was het een groot meezing feest, dat je de modder en de regen deed vergeten, Who stopped the rain kan niet toepasselijker zijn geweest dan deze avond. Naast dat John Fogerty de grote man is natuurlijk wil ik saxofonist Rob Stone voor het voetlicht halen, zijn bijdrage aan het optreden waren weergaloos, zelden zo iemand zijn saxofoon uit elkaar zien trekken.

The Damn Truth

The Damn truth zat vorig jaar al in het taxibusje dat ze van het hotel naar het festival zou brengen toen ze te horen kregen dat de festival zondag was afgelast. Ze vonden het jammer dat ze hun optreden bij Bospop een jaar moesten uitstellen, en het was dan ook goed dat een grote schare fans zich zo vroeg al voor het tentpodium hadden verzameld. Op de klanken van Jefferson Airplane betrad het kwartet het podium en in hun flower power kledij brachten zij een moderne variant van wat Woodstock ooit was. Zangeres Lee-la Baum (zang/gitaar), Tom Shemer gitaar, PY Letellier bass en drummer Dave Traina brachten een energieke show wat hun veel fans opleverde. Zo sprak ik na afloop van het optreden veel bezoekers die genoten hadden. Zangeres Lee-la Baum heeft veel in huis, van gloedvolle power tot ingetogen ballads in alles had ze haar stem onder controle. Tegelijkertijd is ze ook de frontvrouw die het publiek opzweepte om het nummer Lonely uitbundig mee te laten zingen. Dat lukte wat nog meer enthousiasme bij The Damn truth teweeg bracht. Geen betere band om een festival mee te openen.

Leif de Leeuw band

De overgang van de rock van The Damn Truth naar Leif de Leeuw was groot en het duurde even voordat zijn southern rock goed viel. Voor de gelegenheid was zijn band aangevuld met een extra toetsenist, in een set die openende met Rosalie, een veilige keuze, het is ook een van de beste nummers van zijn nieuwe album waarvan vele nummers voorbijkwamen. Het instrumentale Gumbo man is een nummer met een fijne groove, alleen zo’n bassolo is dat nu nodig, gelukkig was hij kort en ging het nummer over in Were I am Heading, met een monsterlijke solo van Leif en dat gitaarwerk kan me niet lang genoeg duren. Met specials guest Berget Lewis, weten de fans dat Old man van Neil Young wordt ingezet, het stuwde het optreden naar grootte hoogte, en toch bleef het gevoel hangen dat de Leif de Leeuw band in een poppodium beter uit de verf komt dan op zo’n mainstage.

The Scratch

De Scratch leek mij een onbekende band en achterin de tent de boel afkijkend bekroop me het gevoel dat ik de intensiteit waarmee dit gezelschap te werk gaat al eens eerder had aanschouwd. Gravend in mijn geheugen kwam het busstation in Ballyshannon bij het Rory Gallagher tribute festival boven. Daar speelde deze akoestisch wervelwind uit Ierland ook al zo als door de duivel op de hielen gezeten. Bij Bospop hadden het akoestisch materiaal elektrisch versterkt met een dubbele beatbox, en met een element op de gitaar geplakt walste The Scratch over het publiek heen. Zij vermorzelde iedereen met hun opgevoerde Ierse Folk metal. Wat een duivels optreden wat ik nog lang zal heugen.

Southside Johnny and the Ashbury Dukes

Gepresenteerd als de voorloper van de E-street band van Bruce Springsteen, zat ik op wat werk van Springsteen te wachten maar dat werd het hem niet. Het werd een optreden dat niet beklijfde overdonderd nog door The Scratch was het tempo te laag en had John Lyon niet zijn beste dag, zijn zang was bij vlagen out of tune, maar dat deerde de fans niet, zij deden uitbundig mee. Ik heb het gelaten voor wat het was en al vroeg de tent opgezocht voor het optreden van King King.

King King

King King, de Schotse blues band van de broers Nimmo, was vers uit Ohio USA overgevlogen, waar zij waren voor hun eerste USA tour. Met de jetlag nog in de benen openden ze met Dance together, wat al luidkeels werd meegezongen. De populariteit van de band in Nederland is dan ook immens. De set vervolgend met krakers als Rushhour, Heed the warning, Waking up en het aan Matt Long opgedragen nummer ‘Whatever it takes to survive’ werd het een groot feest. Zelfs zo dat geheel tegen de traditie in King King een toegift werd toegestaan. De vakmanschap van de broers Nimmo, heeft ook ingang gevonden in de USA, laten we hopen dat ze ons land niet vergeten en elk jaar een keer terug komen.

<h3The Cinelli brothers

Er zaten best was keuze momenten in het programma, zo was het kiezen tussen Julian Sas en Robert Jon and the Wreck op vrijdag en The Cinelli Brothers en the Rival sons op zondag. Na drie liedjes van The Rival sons te hebben aangehoord kon de hyper zang van Jay Buchanan me niet boeien, te heftig te druk, gelukkig waren er the Cinelli brothers om naar uit te wijken. De brothers hebben een uitgebreide tour door Nederland achter de rug waar ze geen plek overgeslagen hebben. Hun mix van soul blues gospel, de meerstemmige zang, en met bassist/gitarist Stephen Giri in top vorm was het genieten. Je kunt de Cinelli Brothers niet vaak genoeg zien, het was mijn vierde keer dit jaar maar elk optreden is anders, het tekent deze topband.

The Waterboys

Ik ken van The Waterboys eigenlijk maar een nummer, The Whole of the moon, en naar later bleek, a girl called johnny deed ook een belletje rinkelen. Verder was ook verrassend dat deze oude rockers een lekkere mix van rock met blues invloeden presenteerde. Oer Waterboy Mike Scott, en Hammond toetsenist Brother Paul Brown, met zijn wapperende blonde haren vermaakte het publiek uitstekend.

DeWolff

Tussen al het buitenlands muziek geweld zouden we bijna vergeten dat er ook in Nederland op hoog nivo muziek gemaakt wordt. DeWolff en later ook Direct zijn twee bands van internationale allure. DeWolff voor dit optreden uitgebreid met bassist en twee achtergrond zangeressen starten hun show met de Nighttrain, en dat nummer zit zo vol drive power, de ideale showopener om het publiek mee te krijgen.
De manier waarop zij hun show vormgeven met spectaculair gitaarwerk van showman bij uitstek Pablo van de Poel en zijn eveneens zingende broer Luka op drums en met Hammond beest Robin Piso in nummers als Hard kind of stopping show, tired of loving you is van internationaal nivo. Dat alles, dat komt samen in het hoogtepunt van bijna elke DeWolff show, Rosita. Hoe zij in de 20 minuten dat de uitvoering bij Bospop duurde het publiek weten te boeien blijft wonderbaarlijk en wordt internationaal steeds beter opgepikt. Het was genieten.

Christone “Kingfish” Ingram

Wat een baasje, deze afsluiter in de tent van Bospop. Ik moet zeggen ik had er erg naar uitgezien om dit muzikale blues wonderkind live te kunnen zien. Hij maakte de verwachting volledig waar. Zijn blues kent een funky inslag waarin hij zijn toetsenist Deshawn Alexander alle ruimte gaf. Het duurde naar mijn gevoel een nummer of drie voordat Kingfish zich thuis voelde op het podium maar vanaf Empty promises was het hek van de dam totdat hij tijdens Not gonna lie opeens verdween. Zijn band speelde gewoon door maar er was geen gitaar meer te horen tot opeens vanuit de tent een gejuich klonk en Kingfish zich in de menigte had begeven om dichtbij zijn fans te kunnen zijn. Dit vervolgde hij door Mississippi night in te zetten en gedurende dik 7 minuten in alle standen op de gitaar de tent in vervoering te brengen. Mochten er nog twijfelaars zijn dat hij de nieuwe bluesheld wordt dan was iedereen daar nu echt van overtuigd.

Nagenietend onder de klanken van de hits van Toto de weg na huis aanvaard met de conclusie: Bospop 2024 was muzikaal gezien een erg fijne editie, met top acts, die voor elk wat wils boden, de ongemakken veroorzaakt door het weer werden daarmee voor lief genomen.

Ook op Blues Magazine ...