Blues Peer 2023
26-28 mei 2023
Peer, België
Tekst Jos Verhagen, Foto’s Marco van Rooijen.
Alle foto’s van het festival zijn te vinden in het fotoalbum Blues Peer 2023. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het is dit Pinkersterweekend alle hens aan dek, met vier grote blues festivals in het pinksterweekend is het hard werken geblazen. Want naast zelf willen genieten van de blues is een sfeerschets van wat er te beleven valt op een festival mogelijk een motivator voor anderen om er ook een heen te gaan.
De redactie van Blues Magazine had zich opgesplitst en waar een het festival in Schoppingen bezocht was de ander neergestreken bij Ribs en Blues in Raalte. Ondergetekende was met fotograaf Marco naar Blues Peer in België getrokken. Hoewel nog herstellende van een beenbreuk kon ik de verleiding niet weerstaan om af te reizen. Het moet gezegd het viel niet mee. Het lange staan viel zwaar en daardoor was het veelvuldig zitten geblazen. Nu heeft Blues Peer een mooie tribune die uitzicht geeft op een van de twee podia, hoewel dat zeker een optie was, had ik toch het gevoel de intensiteit en vibe van tussen het publiek staan te missen. Het lukte met mijn klapstoeltje me wel tussen het publiek te begeven, maar ik heb nu zelf kunnen ervaren van kleine mensen onder ons van een concert mee maken en dat is visueel vrij weinig. Je kijkt constant tegen ruggen aan en kunt af en toe een glimp van de artiesten opvangen. Hulde aan die popzalen waar de vloer oploopt, zo kan iedereen veel beter genieten van een optreden.
Blues Peer was qua sfeer heerlijk, compact en kleinschalig opgezet, de twee podia vlak bij elkaar met de bar ertussen. Een gezellige VIP lounge en foodtrucks die de hongerige van het nodig voedsel konden voorzien. Het was daarbij prima festival weer wat de feestvreugde nog meer verhoogde. Het festival opende voor ons op het hoofdpodium met de nieuwkomer aan het Belgische muziekfront Isaac Roux. Deze publiekswinnaar bij Humo’s Rock Rally bracht met zijn band een fijn stukje Indie rock waar het plezier van af spatte. Het muzikale talent van Isaac Roux is ontegenzeggelijk, een prettige stem en zowel de piano als zijn gitaar gebruikend om vroeg op de festival het publiek voor zich te winnen. Publiek dat zich deed gelden, en deze jongen zijn moment of fame gunde. Met referenties naar The National en Balthazar een fijne verrassende opening van het festival hoewel geen blues toch een prima stukje muziek.
Op het tweede podium, Mississippi genaamd, trad Ghalia Volt one woman band, aan. Het was een gevalletje van ze kwam, ze zag en ze overwon. Wat een power en geestdrift gaat er schuil in deze vrouw. Haar gitaren geselend met haar vette slide riffs, haar drums letterlijk in elkaar trappend, had zij in no time het aanwezige publiek om in haar deinende set die het publiek geen ruimte gaf tot rust te komen. De sfeer die in de Mississippi ontstond, de sfeer van spontane uitbundigheid zou ik later op de dag nog vaker mee maken in deze tent. Het publiek was de winnaar. Met wat ze zelf Punk Gospel noemt, steeg het optreden naar een climax, in een spetterende uitvoering van “Loving me is a fulltime job”. Zelfs een gebroken drum pedal mocht de pret niet drukken, het ontlokte haar de quote “there is nothing you can’t fix with ducktape”, er vol gas er weer op. Top optreden en een openbaring deze powervrouw.
Een andere power vrouw, Erja Lyytinen stond op het hoofdpodium alweer klaar om vol van leer te gaan. Met een puik nieuw album uit, ging ik er eens goed voor zitten, letterlijk in dit geval. Met “Rocking chair” vloog ze gelijk uit de startblokken. Haar favoriete manier van spelen, de slide waarvan ze met de wahwah pedal het effect versterkte schudde de boel wakker. Hoewel het optreden door het publiek van lauwtjes werd beantwoord werd, was het wel een top show. Haar begeleidingsband, met in de hoofdrol drummer Iiro Laitinen, de drive in zijn drumwerk stuwde Erja op naar grote hoogte; “Waiting for the daylight” en “Wedding day”, kippenvel. De lange solo in dit laatste nummer was er een waarin ze met haar slides haar skills toonde. Zoals zij “La vie en rose” met de slide uit haar gitaar toverde werelds. Zoals gezegd wat de lauwe publiek reacties waren onterecht.
Terug naar de Mississippi om voor mij de onbekende Errol Linton te aanschouwen. Ik had mezelf een plekje op de tribune verworven, maar bij het horen van de eerste tonen van deze andere openbaring, gelijk de tent opgezocht. De Chicago blues stijl die hij hanteert is voor vele de enige echte blues, en dat bleek. De tent swingde van voor naar achter op de klanken van de drie solisten in zijn band. Naast dat Errol zingt en de mondharmonica bespeelt, zijn er de boogie piano van Petar Zivkovic en de springveer Ritchey Green op gitaar. Deze drie maakte er een waar bluesfeest van. Hoewel de afsluiter het bekende Train train (sixteen coaches long) het einde van het optreden was, wist Errol zijn tijdslot nog op te rekken met een uitstapje naar zijn roots Jamaica. De manier hoe hij de blues vermengde met Ska en reggae, was de kers op de taart.
Op het hoofdpodium, waar verrassender wijs niet eens zoveel blues geprogrammeerd stond, stortte het in België razend populaire Sons een lawine aan uptempo Belga rock over het publiek uit. De sound van deze geoliede rockmachine werd op hun laatste album Sweet Boy mede vormgegeven Australian producer/mixer Michael Badger-Taweel, bekend van zijn werk met King Gizzard & The Lizard Wizard. Niet echt voor de bluesliefhebber maar een fijn staaltje rock muziek zonder een moment om tot rust te komen. Ik kan dit wel hebben en het was zeker de moeite waard. Na de geweldsexplosie van Sons even een momentje van rust ingebouwd, niet alleen voor het been maar ook om de inwendige mens wat te versterken. Kitty, Daisy and Lewis Brigitte Lewis, Robert Cray, Walter trout en Trigger Finger stonden ons nog te wachten.
Het mooie van een festival als dit is dat er veel variatie zit in de bands en voor iedereen wat wils. Kitty, Daisy and Lewis bijvoorbeeld. Dit Engelse gezelschap blinkt uit in hun muzikaliteit, gedrieën beheersen zij tal van instrumenten zodat gedurende het optreden zij in verschillende bezettingen optreden. De Drumkit, de piano en gitaar worden continu verwisseld. Het komt de dynamiek van een optreden soms niet ten goede maar het is wel kunstig. Als je hen zo bezig ziet dan weet je waar de nu populaire Cinelli Brothers hun inspiratie vandaan gehaald hebben. Kitty Daisy and Lewis brengen Rhythm and blues met een vleugje rock’n roll en jaren twintig ragtime. Met referentie aan hun 15 jarig bestaan als recording artist brachten zijn naast nieuw werk ook enkele nummers van hun eerste album.
Zoals ik al eerder aangaf gebeurde de Magic in de Mississippi, waar al eerder Ghalia Volt en Errol Linton de tent in vuur en vlam zetten deed Michelle David en the True tones er nog een schepje boven op. Met Michelle David als een bezwerende hogepriesteres brak er een ware blues gospel orgie los. Waarbij elke aansporing om te klappen, te zwaaien, te waven met grote response werd beantwoord vanuit de tent, iets wat Michelle zichtbaar ontroerde. De opzwepende True tones, Onno Smit en Paul Willemsen op gitaar en Bas Bouma drums, zorgen voor een perfect omlijsting voor Michelle om te schitteren. De powerhouse van haar stem benutte ze ten volle, het bracht het publiek in extase. Met knallers als “Up above my head”, “Better days”, “Don’t give up”, “Second chance”, “He loves me” en zeker de meezinger “Yeah, Yeah, Yeah” zorgde Michelle David and the True tones ervoor dat het een groot feest werd.
Na deze wervelwind was het erg schakelen naar de kalme laid black blues van Robert Cray. De overgang kon niet groter zijn. Zeker het deel van het publiek die Michelle David had bezig gezien en gezien had wat het met enthousiasme en power kunt bereiken had moeite met de statische benadering van Robert Cray. Niet dat het slecht was of zo maar op een festival met een uitgelaten sfeer had je een andere aanpak verwacht. Robert Cray heeft zo’n beetje zijn eigen genre gecreëerd in de blues en die komt het best tot zijn recht in de zalen, het was nu net iets te klinisch. Toch viel er veel te genieten de uitvoering van het blues anthem “Sitting on Top of the World” bijvoorbeeld. Dover Weinberg die in dit nummer een dijk van een piano bijdrage neerlegde. De wisselwerking tussen Robert Cray en Dover Weinberg was, zo wie zo, mooi en kwam goed tot uiting in b.v “Shiver” en “I don’t Care”. Hoewel Robert Cray vele blues hits op zijn naam heeft kregen we alleen “Phone booth” te horen, andere grote hits als “Right next door” of “Don’t be afraid of the dark” bleven achterwege.
Voor vele was het optreden van Walter Trout iets waar ze naar uit hadden gekeken, de Mississippi stond dan ook al snel afgeladen vol. Walter beaamde dat hij de laatste tijd niet vaak in België was geweest maar maakte dat gemis in een klap goed met een erg energieke set. Als herboren jong god roste hij zijn setlist er door heen. Na de eerste stortvloed kwam er een rustpuntje waar hij in een spoken word het belang van BB King uitlegde voor zijn carrière, hij droeg het nummer “Say goodbye to the blues” aan BB op. Nummers van zijn 30ste album Ride complementeerde zijn set, de titel track “Ride”, “Ghost”,”Leave it all behind” en een verschroeiende uitvoering van “I am Worried”. Om de feestvreugde nog meer te verhogen sloot hij zijn set af met een ode aan een andere grote bluesheld Rory Gallagher, The Bullfrog Blues. Dit nummer is een ideale afsluiter want hoe vaak je maar wilt biedt dit nummer je de mogelijkheid om de zaak weer in gang te trekken en dat gebeurde ook. Twee en zeventig jaar is Walter maar daar was vanavond niets van te merken.
De afsluiter van de zaterdag van Blues Peer was weggelegd voor de terugkeer van Triggerfinger naar de grote podia. Niet meer met monsieur Paul, die zijn basgitaar definitief heeft opgeborgen maar wel met Ruben Plock, de altijd super gesoigneerde zanger/gitarist, en Mario Goosens, het drum beest. De nieuwe bassist Geoffrey Burton is ook geen onbekende in België, hij was jarenlang de rechterhand van de vorig jaar overleden Arno Hintjens. De klanken van “I am coming for you” opende het bal, om vervolgens door te stoten in tal van Triggerfinger klassiekers als “Let it ride”, “Short term memory loss” en “First taste”. Het is fijn dat deze Belgische rock machine weer terug is op de bühne, want het is altijd een feest om drummer Mario Goosens aan het werk te zien. Ben wel benieuwd hoe het nu verder moet met Sloper zijn project met Cesar Zuiderwijk. Sloper mocht ik al meerdere keren aan het werk zien en als je zag wat voor plezier Cesar aan dit project beleefde hoop ik voor hem van Triggerfinger en Sloper naast elkaar kunnen blijven bestaan.
Na een zware vermoeiende dag maar een vol muziek plezier en onwijs veel gezelligheid, het wijze besluit genomen dat de belasting van mijn been nog geen twee dagen festival aan kan is er van de zondag van Blues Peer alleen een Foto reportage. Het optreden van Devon Allman was het absolute hoogtepunt die zondag, volgens fotograaf Marco.
Heb je aanvullingen of wil je je eigen ervaringen over dit festival delen? Reageer dan onder dit artikel.
Alle foto’s van het festival zijn te vinden in het fotoalbum Blues Peer 2023.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe