Eric Clapton & Steve Winwood
29 Mei 2010
Gelredome XS, Arnhem
Tekst: Thomas de Ruiter ; Foto’s: Marco van Rooijen
Foto’s zijn naast de show in Arnhem genomen in Dusseldorf (28 mei) en Antwerpen (23 mei)
Met het Rotterdamse Ahoy in de steigers had concertorganisator Mojo geen andere keus dan elders huisvesting te zoeken. Deze keus is uiteindelijk op het Gelredome gevallen. Door dit stadion deels af te sluiten kon onder de naam Gelredome XS een leuk alternatief podium geboden worden. Maar, dat dit podium vervolgens zo perfect zou zijn voor een bezoek van Eric Clapton en Steve Winwood hadden ze hoogstwaarschijnlijk nooit durven dromen.
Ruim 12.000 man dwaalde deze zaterdag af naar het Arnhemse stadion om de mannen in levende lijven te aanschouwen. Een kans die niet vaak voorkom. Dat ze samen de Hollandse planken bestijgen kan dan ook als een waar unicum worden beschouwd.
Wel heeft het tweetal hun strepen in de internationale muziekwereld ruimschoots verdiend. Winwood bundelde zijn krachten met niemand minder dan Muddy Waters, John Lee Hooker en Jimi Hendrix om later in zijn carrière de internationale hitlijsten opnieuw te bestijgen met de formaties Spencer Davis Group en Traffic. Clapton bewandelde gelijktijdig een heel ander pad, maar schreef tevens geschiedenis door zijn diensten te verlenen aan The Yardbirds, de rol van één van Mayall’s Bluesbreakers op zich te nemen en de supergroep Cream op te richten.
‘Pas’ in 1968 troffen beide muzikalen elkaar in de formatie Blind Faith. Erg ver kwamen ze echter niet. Één album en een Amerikaanse tour verder was er al zoveel onstuimigheid dat het scheiden van de groep onontkoombaar was. Maar, de vriendschap tussen Clapton en Winwood was een feit en zou niet snel verloren gaan.
Een bevestiging hiervan vinden we dik veertig jaar later als we het tweetal, inmiddels hevig verouderd, op zien komen. Onder een luid en hevig applaus binden ze hun gitaren om om met Had to cry today de aftrap te geven. Dat ze er zin in hebben blijkt al snel door het standvastige spel van de hele band.
Wat volgt is een dynamische afwisseling van zowel Clapton, Winwood als Blind Faith nummers. Zo vertolken ze een zeer soulful, haast gospel-achtige versie van Well allright, een interpretatie van In the presence of the Lord die letterlijk en figuurlijk hemels was en een vertoning van Crossroads die de wereldklasse van Clapton perfect omvatte.
Afvragende waar de kracht van het duo nu inzit kom je al snel bij het onvermijdbare: ze vullen elkaar precies aan. Clapton staat te boek als een gitaargod en weet met het grootste gemak zijn venijnige blueslickjes en diepgravende solo’s af te vuren. Zijn stem is vaak verhalend met hier en daar een klassieke grom als spreekstal voor de pijnlijke blues. Winwood is daarentegen meer poppy en folky. Zijn kunsten op de toetsen omvatten pakkende akkoorden en lange, emotionele halen. Dit vult hij aan met zijn karakteristieke stem die gemakkelijk de hoogste hoogten bereikt en altijd een snik van een langvervlogen geluk en terugkerende hoop bevat.
De combinatie hiervan resulteert in een muzikaal schouwspel van een klasse apart. Herkenbare meezing momenten worden veelvuldig afgewisseld met uiteenlopende instrumentale stukken die de aandacht van het publiek grepen om het niet meer los te laten.
Dat zij echter in een goed gevuld stadion stonden is hen niet ontgaan. Strevende naar tóch een stukje intimiteit werd voorzien in een akoestisch intermezzo. De warme piano klanken van Georgia gaven Clapton de ruimte om er even goed voor te gaan zitten. Vervolgens pakte hij de draad op met het langzaam deinende Driftin’, om deze over te laten vloeien in een pakkend How Long. De bezoekersharten begonnen echter pas écht harder te kloppen bij, een overigens zeer ingetogen maar even herkenbare, Layla.
Hoewel het publiek de akoestische partijen zichtbaar kon waarderen was dit ook hét moment voor het concert om in te kakken. De aandacht voor het podium verslapte en werd meer op de buurman en/of –vrouw gericht. Met als gevolg dat de hoofdjes gingen hangen en de mondjes open gingen om een informeel babbeltje te maken.
Gelukkig werd deze ontwikkeling met harde hand een halt toegeroepen door het elektrische spel weer op te pakken in de vorm van Gimme some lovin’, dat het ingezakte publiek weer verend op de teentjes kreeg. Al snel bleek dit echter slechts een opstapje tussen de eerdere akoestische klanken en het wonderbaarlijke dat in de startblokken stond. Bij het verstommen van het applaus brak Clapton los met de eerste klanken van Hendrix’ Voodoo Chile. De uitvoering van dit lied was echter zo bijzonder dat zij op slag de muzikale lat op onbereikbare hoogte hebben gelegd. De harde, ingrijpende klanken van Winwood’s Hammondorgel legde een perfecte basis voor het virtuoze maar o zo pakkende spel van Clapton. De wisselwerking tussen beide muzikanten en instrument klonk hierbij zo terecht, dat je het gevoel kreeg dat het ‘zo had moeten zijn’. Ergens moet het gehele gezelschap van 12.000 man dan ook het gevoel hebben gehad dat deze heren opnieuw geschiedenis wisten te schrijven.
De rest van de afsluitende noten leken slechts warmhoudertjes. Het adrenalinepeil kende een nieuwe hoogte en het was zaak het publiek met dat gevoel naar huis te sturen. Het feest van herkenning dat Cocaine heet zorgde hier goed voor, evenals de encore Dear Mr. Fantasy.
Er kan dus gezegd worden dat het een indrukwekkende en ook onvergetelijke avond was. Zowel Winwood als Clapton hebben laten zien dat zij wereldklasse in de vingers hebben en terecht als grootheden binnen hun genre mogen worden gezien. Ruim twee uur lang hebben zij het publiek weten te trakteren en verwennen met uiteenlopende interpretaties van een breed scala aan bluesgeoriënteerde stromingen. Mochten ze opnieuw besluiten uit elkaar te gaan en pas over veertig jaar weer gezamenlijk ten tonele te verschijnen, dan sta ik klaar om ze te verwelkomen met open armen. En met mij waarschijnlijk nog 11.999 man.
Setlist 29 mei 2010 Arnhem
01. Had To Cry Today
02. Low Down
03. After Midnight
04. Presence Of The Lord
05. The Shape I’m In
06. Glad
07. Well Alright
08. Tuff Luck
09. While You See A Chance
10. Key To The Highway
11. Midland Maniac
12. Crossroads
13. Georgia
14. Driftin’
15. How Long
16. Layla
17. Can’t Find My Way Home
18. Gimme Some Lovin’
19. Voodoo Chile
20. Cocaine
21. Dear Mr. Fantasy (encore)
Meer foto’s in het album >> (30 foto’s)
Website Eric Clapton : www.ericclapton.com
Website Steve Winwood : www.stevewinwood.com
Ook Ger en ik hebben genoten van dit concert van twee mannen met een erorme staat van dienst en die ons al veel luisterplezier hebben gegeven in ons leven. Goed verslag en puike foto’s natuurlijk.
Heren, prachtig verslag en dito foto’s, ik heb echt heel wat gemist helaas. Ja die dvd cd set was natuurlijk ook al weergaloos nietwaar? De aanvulling naar elkaar van Clapton en Winwood is baanbrekend denk ik, en verdiend het vooral een vervolg te krijgen binnenkort. Dat moet toch gebeuren, want we hoeven toch niet wederom zo lang te wachten??? Ik denk dat ik niet de enige ben die dat zou willen. Thanx Frank
Jullie konden het niet beter onder woorden brengen, de vermelding voor The chape I´m in van de the Band is ook een vermelding waard, maar er waren meer kippevel momenten, heb dit concert samen als verrassing voor mijn vader ervaren als een van de mooiste (emotionele) concerten tot nu toe, Voodoo Chile is inderdaad van ongekende schoonheid en passie, wat mij opviel was dat Clapton heel erg ontspannen en relaxed en zo vol energie speelde, anders dan voorgaande keren in ieder geval.
Met jullie tekst en foto´s een waardig slot.
Bedankt Marco & Thomas
@ wat mij opviel was dat Clapton heel erg ontspannen en relaxed en zo vol energie speelde, anders dan voorgaande keren in ieder geval.
Beste Bouke, volgens mij heb je het optreden van Clapton een aantal jaren geleden in Ahoy gemist.
Hij speelde toen met Derek Trucks en Doylle Bramhall (beide top gitaristen).
Voor mij en mijn vrienden het beste Clapton optreden sinds jaren !!! Helaas is van die wereldtournee nooit een live cd/dvd verschenen. Doodzonde.
Neemt niet weg dat het optreden in Arnhem ook geweldig was, mijn 18 jarige zoon was zwaar onder de indruk.
Maar goed, ik denk nog vaak met weemoed terug aan het optreden in Ahoy (ik heb hem in die periode ook nog in Londen gezien, ook geweldig).
Laten we hopen dat Clapton nog een aantal jaren op top niveau blijft spelen (net als Jeff Beck al jaren doet) dan kunnen we er nog een hoop plezier aan Clapton beleven.
Gr uit Utrecht Stan
Waarom zou EC niet erg ontspannen zijn? Hij heeft tenslotte een paar jaar geleden al weer de heren Bruce en Baker overleefd :-)
EC presteert het beste als overige muzikanten op het podium hem “wakker houden” . Dan heeft ie toch een topgig met Trucks,Bramhall,Baker,Bruce,Winwood. Wat een mooie rij namen!
Marco, thank you so much for posting these fabulous pictures!!!
Peace & love
Sally
Eric Clapton 2010 was weer schitterend, als vanuit zijn begintijd weer fantastisch.
De muziek is Claptons uitlaatklep, volmaakte uitlaatklep.
Clapton geboren in Ripley op 30 maart 1945.
Van zijn grootmoeder kreeg hij op zijn 14e de eerste gitaar, een akoestische Hoya.
Maar om op het concert terug te komen, zijn muziek raakte mij ook op deze avond tot op mijn botmerg. Zijn muziek blijft voor mij optimaal psychedelisch.
Vooral het nummer Voodoo Chile (van Jimi Hendrix)
Ook wil ik dan even terug in de tijd van CREAM.
Ginger Baker (drums) Jack Bruce (bas) Eric Clapton één en al vonken van ambitie om steeds meer en steeds beter te gaan spelen.
Dat was ook tijdens het concert weer goed te beluisteren.
Ik ben een echte Eric Clapton fan en heb vanaf dat hij bij The Roosters 1963 en The Yardbirds speelde zijn gitaarspel nauwlettend op de voet gevolgd.
Ik luister naar de uitlaatklep Eric Clapton en dat raakt mij, ik heb dan te maken met een echt mens vol menselijkheid.
In één woord “WONDERBAARLIJK” A miracle