“BLUES THAT MATTERS” – De ultieme speurtocht door de spelonken in de” krochten” van de Blues, om zo wat kennis op te doen, en het antwoord te vinden op: Waar haalt de hedendaagse Bluesscene de mosterd ?

Welkom, bij ons nieuwe item op de site, waarin we gaan kijken naar de invloed van bands en / of albums door de jaren heen in de Bluesmuziek. Wat waren de kenmerken toen, in deze opnames, en wat is er nu nog van over? Waarom waren die bands toen erg bekend, en in welk tijdsbestek vond dat plaats? Verder de invloed van de albums zelf op het stramien van de muziek, qua stijl, vorm, geluid en ga maar zo door. Een en ander heeft te maken, dat we een lans willen breken voor onze jonge lezers, om zo te kunnen ontdekken waar dingen eigenlijk vandaan komen, en wat de Originals dan zijn, van nummers die je nog heel veel hoort, door andere mensen. Er komt een klein stukje geschiedenis in, maar het is geen les, en het zijn ook niet altijd “Oude” platen en cd’s die we behandelen, maar puur geselecteerd op de invloed en succes van deze geluidsdragers, dus je kan net zo gemakkelijk Freddie King verwachten, als Barrelhouse of The Allman Brothers. Kortom een stuk gevarieerdheid wordt gewaarborgd, waarin U als lezer ook Uw steentje kunt bijdragen.

Ook kijken we aan het eind, wat er van deze bands geworden is en in hoeverre hun succes bepalend is geweest in hun leven. Het is vermakelijk om te ervaren, hoe bands zich na een zeer bekende periode, waarin het draaide om Fame and Glory zich anders hebben gesettled tegenwoordig, dus dat kan mooie stukjes opleveren, dus schroom vooral niet om eigen ideeen te spuien voor deze hopelijk leuke rubriek: Blues That Matters.

Ook een tip / suggestie voor deze rubriek?

Heeft u na het lezen hiervan ook een tip of suggestie voor deze nieuwe rubriek? BluesMagazine.nl vindt het altijd leuk om van u te horen wat u ervan vindt en indien u een album en/of band zeker in deze rubriek terug hoort te vinden laat het ons weten middels een email naar [email protected], of via ons contact formulier

Als eerste verplaatsen we ons naar het jaar 1966. Een tijd waarin het “Bruine Geluid” van de Blueszangers hoogtij vierden. Mensen als Howlin Wolf, John Lee Hooker, Buddy Guy, maar ook Robert Johnson spraken boekdelen toen in een tijd waarin de bevolking in de wereld wars was van allerlei begrippen als gezag, snobisme, en overal tegenaan schopten. In Nederland was dat niet anders en de communicatiekloof was erg groot tussen oudere en jongere mensen, wat regelmatig leidde tot allerlei opstootjes. Dat was het moment om het begrip “verwarring” te onderstrepen.

Welnu in die tijd waren er een paar jongens die het begrip nog eens flink op de kaart zouden zetten, en aan het begin van een zeer succesvolle loopbaan stonden.

We hebben het hier over de legendarische Cuby & The Blizzards met het album “Desolation”.

cuby-blizzards-desolationTracks “Desolation” album:
01. Things I Remember (1:55)
02 Hobo Blues (6:19)
03. Just for Fun (2:52)
04. I’m in Love (6:20)
05. Gin House Blues (7:35)
06. Desolation Blues (3:02)
07. Five Long Years (4:18)
08. Let’s Make It (2:16)

Deze band bestaande toen uit:
Harry Muskee – vocals-bluesharp
Eelco Gelling – solo-gitaar
Willy Middel – bas-gitaar
Hans Kinds – slag-gitaar
Hans Waterman – drums
Henk Hilbrandie – piano

Leverde hier hun eerste album af, waaruit de invloed van de door onrecht geplaagde Amerikaanse blueshelden duidelijk te horen valt in een door merg en been gaande soul van het Bluesgeluid.

In dit album klinken de nummers als kermend, smekend, rauw, wars, kwaad, ingetogen, eigenzinnig, en dat terwijl er toch hoofdzakelijk covers op staan.

Echter het legendarische album bevat ook al een aantal eigen nummers, waarin meteen al bleek met wat voor een talent we te maken hadden. Harry, een zeer charismatische zanger, met een stem geluid, die je schokt, en je terug brengt naar alle ellende die men maar kan bedenken, en meteen zijn voorliefde al betuigd voor mensen als Hooker , maar ook corifeen als Bessie Smith.

Zijn stem staat als een huis, en ook de rest van de band laat een staaltje zien, wat ons nog heel lang zou blijven heugen, Eelco gelling, bleek een soortement van nieuwe Clapton, die toen in die tijd de allerhoogste status had, en zelfs werd verheven als “Eric Clapton is God”. Wij in Nederland hadden dus met Eelco een enorme troef in huis, en dat liet zich regelmatig horen in latere nummers van deze formatie, want dit was pas het begin.

De rest van de band liet ook weldegelijk vakmanschap al horen, en dat werd naturlijk door de jaren heen alleen maar verbeterd.

Het album ”desolation” wat dus verwarring betekent ademt een sfeer uit, zoals we die van de grote luitjes uit The States kennen, maar dan wel in een heel eigen vorm. De heren vonden het prachtig om met ritmes te spelen, en jazzy invloeden erin te verwerken. Kijken we eens naar de tracks die er op deze lp staan. Het album opent met “Things I remember”-een soortement van Sixtie-song, die meteen al het rauwe element laat zien van deze groep. Dan een eigen nummer als “Just for Fun”, een uitstekend Bluesrock nummer met meteen al de hoogstaande gitaarrifjes van Eelco, maar ook prachtige piano riedeltjes van Hilbrandie. Kort maar krachtig noem ik dat dan, maar let op, want de track die nu volgt is erg lang, maar geen minuut teveel. We hebben het hier over de song waar heel veel over te doen is geweest, want wie heeft dat nou eigenlijk geschreven? Ik ga U daarmee ook niet vermoeien, want dat zou gewoon touwtrekken worden, maar neem van mij aan dat de dame met een enorme reputatie dit recht mag op eisen van mij, jawel Bessie Smith dus en het nummer “Gin House Blues”. Dit nummer is wat mij betreft de blues ronduit. Wat een depressie zit er in dit nummer, en zo verschrikkelijk goed vorm gegeven, in ingetogenheid, rauwheid, gevoeligheid, dat ik daar gewoon geen woorden voor heb, en tot aan de dag van vandaag mijn absolute lieveling is.
Mooie jazz-gitaarloopjes met een zeer dreigende achtergrond- koesteren zeg ik dan. Van een zelfde soort is Hobo Blues, een nummer wat een Homage is aan John Lee Hooker, en een slow-blues van jewelste is. Dan “Five long Years”van Eddie Boyd, is ook zo een klassieker, die elke band tegenwoordig speelt, maar Harry geeft er weer dat rauwe randje aan, met dat speciale stemgeluid, en verder ook die enorme exspressie en natuurlijk zijn fantastische Bluesharp.

Het titelnummer “Desolation Blues” is een acoustisch getinte song waarin de kwaliteiten van deze jongens nog eens onderstreept worden, en laten zien hoe goed ze ook ingetogen uit de voeten konden, wat later zou blijken in songs als “Somebody Will Know Someday” of “Window of my Eyes”, maar dat was veel later pas.

Dit album laat ons een band zien, die de bluesmuziek hoog in zijn vaandel draagt, maar een compleet eigen idee erover heeft, maar vooral zijn helden eert in songs en uitvoeringen die gewoon legendarisch zijn. Wat ook zeker een uniek gegeven was, is dat er regelmatig Amerikaanse grootheden op de Grollo-Farm verschenen, en ook de samenwerkingsverbanden tussen, Hooker, Boyd, en vele anderen zijn uniek. ”Desolation” is het begin van een band die een onuitwisbare indruk heeft nagelaten in de Bluesmuziek, en nog steeds opereert in het circuit, wel in een Andere bezetting, mqar nog steeds met de bevlogenheid voor de blues, maar altijd voorzien van uitstekende muzikanten als Erwin Java, en terecht ook eindelijk de beloning heeft gehad, waar ze naar mijn idee al veel eerder aanspraak op konden maken, maar het gaat Harry Muskee om de muziek.

Er is een nieuw album van Cuby And The Blizzards in aantocht, dus the Story Remains. Nederblues and beyond in Optima Forma! Het album werd trouwens geproduceerd door Tony Vos.

Eelco Gelling is ook nog steeds actief met zijn eigen Bluesband, en heeft naar veel omzwervingen zijn vorm weer een beetje gevonden gelukkig.
(Frank van Engelen)


Ook op Blues Magazine ...