Cuby + Blizzards
LuxorLive, Arnhem
9 oktober 2009

Door Thomas de Ruiter

Hoewel uit het oog vaak ook uit het hart betekent, gaat dit oeroude gezegde volledig langs Harry Muskee en zijn Blizzards heen. Het was elf jaar geleden dat zij eigen werk presenteerden voor de komst van het pasgeboren Cats Lost, maar toch lijkt de waardering voor dit Nederlandse blueskrachthonk nimmer gedaald.

Gewapend met een drietal blazers wist deze normaliter vijf koppen tellende formatie vanaf aanvang een muzikaal statement te maken. Meer dan veertig jaar geleden wisten zij de blues te introduceren in de lagen landen en vandaag de dag streven zij nog steeds naar pionierschap. En hoewel deze band rijp is voor de AOW toonden zij zich met een variërende mix van eigen klassiekers, nieuwe parels en het nodige ‘jatwerk’ nog topfit om voorop te gaan in de strijd.
Vooral tracks van het nieuwe album bleken goed tot hun recht te komen in het Arnhemse LuxorLive. Onder luid geschal van een saxofoon, trompet en schuiftrompet werd het swingvermogen van nieuwkomers als Blues is a bad habit en Stranger volledig benut. Met gecontroleerde kracht wisten de enerverende klanken het publiek te bereiken, met als gevolg dat vrijwel niemand stil kon blijven staan en er een muur van harmonieus knikkende koppen ontstond. Toen ook John Lee Hooker’s Sugar Mama op deze manier gebracht werd wist eenieder dat de avond garant stond voor zintuiglijk genot in hoge mate. Daarbovenop zorgden de heren met eigentijdse versies van het intieme Window of my eyes, het denderende Distant Smile en de werkelijk waar prachtige afsluiter Too blind to see voor een waar feest van herkenning overgoten met een overweldigende dosis jeugdsentiment.
Als kers op de taart kan echter niet anders dan Robert Johnson’s Ramblin on my mind aangewezen worden. Wat begon als een ingetogen gitaarballad veranderde langzaam maar zeker in een showcase schuiftrompet die zijn weerga vooralsnog niet gekend heeft. Zowel de opbouw van het nummer als de uiteindelijke bovennatuurlijke frasering was van dermate topkwaliteit dat het de hele avond naar een hoger niveau tilde.

Wel moet gezegd worden dat het de daadwerkelijke muziek is waar Cuby + Blizzards het van moeten hebben. Entertainmentsgewijs bleken de bezoekers namelijk nu en dan achter het net te vissen. Als een ingetogen versie van Joe Cocker trachtte Muskee een show weg te geven die op het publiek meer over leek te komen als chronische ongemakkelijkheid. Ook overige bandleden die regelmatig door middel van oogcontact en gebarentaal met elkaar grapten leken meer voor elkaar te spelen dan het publiek te willen vermaken. Met als gevolg dat het aan te raden was de ogen te sluiten en slechts je trommelvliezen op scherp te stellen.

Toch kan gesteld worden dat Cuby and the Blizzards terecht behoren tot Hollands glorie. Met hun oppeppende maar eerlijke muzikale partijen en Muskee’s kenmerkende rauwheid staan zij nog steeds garant voor het betere recht-voor-je-raap-werk dat je diep van binnen voelt denderen. Voor ieder die de kans heeft: laat je begroeten uit Grollo, dan kom je zeker niet van een koude kermis thuis.

Website Cuby + Blizzards : www.cubyandtheblizzards.nl


Ook op Blues Magazine ...