ZZ TOP
Support-act: SLOPER
AFAS LIVE, Amsterdam
8 Juli 2024
De rust leek even te zijn teruggekeerd na de enorme heisa rondom de optredens van Taylor Swift, momenteel de meest populaire act ter wereld, die zich hier enkele dagen geleden afspeelden. Honderden ‘Swifties’ zoals de fans liefkozend worden genoemd, waren zelfs met volledige kampeeruitrusting gearriveerd om er een tentenkamp op te slaan. Sommigen waren zelfs bereid om voor een ‘meet & greet’ met het pop-icoon die hen door depressieve periodes heeft geholpen, de borstjes te ontbloten in bijzijn van een PowNed-camperaploeg. Wie zich maandagmiddag op het voorplein bevond van de Arena-Boulevard zag nu overal bierdrinkende mannen van voornamelijk middelbare leeftijd, gekleed in een t-shirt van hun favoriete band. ZZ TOP heeft het vijftigjarige jubileum al enkele jaren geleden gevierd maar is nog altijd actief en dat willen ze voor geen goud missen. De band die het in het verleden nooit zo nauw nam met hun voorkeur voor vrouwelijk schoon, veelal Texaans, blond haar en welgevormd, en dat graag liet blijken op een manier die we ons tegenwoordig niet meer kunnen voorstellen.Deze mannen hebben daar geen enkele boodschap aan, voor hen draait het vanavond om dampende boogieblues, rock, veel bier en het luid meebrullen van dubbelzinnige teksten zoals in het stoute ‘Legs’ of het ondeugende ‘Tubesnake Boogie’.
Tekst: Jeroen Bakker | Fotografie: Marco van Rooijen
Alle foto’s staan in het fotoalbum fotoalbum “ZZ Top 2024”.
Om het toch al opgewarmde publiek in de juiste stemming te brengen mochten de mannen van SLOPER als eerste aantreden en dus klinkt er om klokslag 20.00 uur de imposante logge rock van ‘Mind Melter’. Voor wie nog niet eerder van de band gehoord heeft, Sloper is een band rondom drummers Mario Goossens die bekend is van Triggerfinger en Cesar Zuiderwijk, de drummer die met Golden Earring zonder het te beseffen het allerlaatste concert al heeft gespeeld. Met gitarist Fabio Canini en de nieuwkomers zanger Jan Bas en Bas Soetens op bas erbij kun je dus gerust spreken van een divers gezelschap dat met een bonte mix van rauwe blues en heerlijk smerige rock altijd indruk weet te maken. Zoals The Black Keys in hun begindagen, zo klinkt ‘Painting Open Windows’ terwijl ‘Struck By Lightning’ niet zou misstaan in de set tijdens hun laatste optreden van twee maanden geleden in de naastgelegen Ziggo Dome. Of de bliksem daadwerkelijk is ingeslagen weten we niet maar er lijkt een probleem te zijn met de lichtshow. Zelfs bij de bar is nog meer licht dan op het podium. Merkwaardig en weinig respectvol maar daarentegen klinkt de band krachtig en overtuigend. Zeker wanneer Bas zijn stembanden stevig uitrekt, kreunt en steunt als Robert Plant in zijn beste tijden tijdens de titeltrack van het album ‘Pulverise’, de drummers nog eens volledig synchroon een loeistrakke beat neerzetten en het publiek zich voorzichtig laat gaan op de catchy rocker.
Gewaagd en daarnaast ronduit geslaagd is de vertolking van Tommy James’ ‘I’m Alive’ dat in de herkansing via een reclamespot alsnog enige bekendheid kreeg maar waaraan Sloper vanavond een interessante eigen draai heeft weten te geven. Sloper heeft hier een prima visitekaartje afgeleverd en maakt van de gelegenheid gebruik om te melden dat in oktober album nummer twee zal verschijnen.
Op het podium worden enige aanpassingen gedaan terwijl het publiek wordt vermaakt met klassiekers als ‘Boogie Chillin’ van John Lee Hooker en Bo Diddley’s ‘Bring It To Jerome’, een lied over de kameraadschap van twee vrienden en het respect voor elkaar. Van dat laatste is vanavond dus weinig gebleken als blijkt dat de lampen op het podium prima functioneren. De mannen van ZZ TOP zijn blijkbaar vergeten dat die Nederlandse drummer van het voorprogramma in de midjaren zeventig met ‘Radar Love’ een bizar grote hit scoorde in hun thuisland en vervolgens de kar trok tijdens een tournee in de VS waarin het Texaanse trio nog slechts een bijrol vervulde. Een beetje waardering was op zijn plaats geweest.
Als de vrolijke TexMex-klanken van ‘(Hey Baby) Que Paso’ van The Texas Tornadoes worden weggedraaid is het precies negen uur en weet iedereen in de uitverkochte hal precies wat er te wachten staat.
Al vier keer eerder speelde ZZ TOP hier maar dat was toen de AFAS nog Heineken Music Hall heette. Het grootste verschil met de laatste keer in 2016 is dat Dusty Hill niet langer de lage tonen op vier snaren verzorgt, de man van wie Billy Gibbons ooit vermoedde dat zijn rechterhand met een fuzzbox was vergroeid, maar vervangen is door Elwood Francis, gitaartechnicus van de band en sinds het overlijden van Dusty Hill in 2021 de vaste bas-bespeler van de band.
Waar Hill als geen ander een dominante Blues Shuffle in C op bas beheerste, zien we Francis in de gebruikelijke opener ‘Got Me Under Pressure’ op een 17-snarige Fender bassen, Minder subtiel maar oerdegelijk heeft hij zich snel en vrij gemakkelijk het bekende werk van de band eigen gemaakt en daar op zijn manier invulling aan gegeven, Het blijkt een prima oplossing te zijn gebleken voor de Texanen die al enkele jaren in de extra tijd van hun carrière zijn aanbeland.
Je kunt op voorhand al uittekenen hoe het drietal zich manifesteert op het podium en hoe het er ongeveer uitziet. Plichtmatig maar ook Texaans stijlvol dus over the top, mooie spulletjes, coole zonnebrillen en soepele maar kleine pasjes en bewegingen die soms zelfs gelijktijdig op de maat van de muziek worden uitgevoerd. Dit alles binnen slechts enkele vierkante meters. Frank Beard geconcentreerd en veelal voorovergebogen achter zijn enorme drumkit hangend terwijl Elwood goed in de gaten houdt waar Gibbons zich met zijn solide en massieve gitaargeluid muzikaal bevindt. Het van Sam & Dave bekende ‘I Thank You’ wordt er na lange tijd weer eens bij gepakt maar de fans van het eerste uur veren pas echt op bij ‘Waiting for the bus’ en ‘Jesus Just Left Chicago’. De meest recente track stamt uit 2012 en is ‘I Gotsta Get Paid’ dat zijn oorsprong kent in een hiphopliedje en waarin Gibbons zich opstelt als een op geldbeluste ‘hustler’ die grote bergen wilt binnen harken met zijn muziek, een gegeven dat niet heel ver afstaat van de werkelijkheid wanneer je de ticketprijzen ziet die voor deze avond zijn betaald. Echt veel nieuws heeft de band al lange tijd niet te melden en wie de vorige optredens vergelijkt met dat wat zich hier afspeelt, zal moeten erkennen dat het allemaal wel heel erg voorspelbaar wordt.
De kracht is echter de kwaliteit van de klassiekers die maar nooit lijken te vervelen. Wanneer het intro van ‘Gimme All Your Loving’ wordt ingezet zie je als het ware de Ford Coupé, die tevens de albumcover van ‘Eliminator’ siert, in de verte al rijden en we weten allemaal wat er zoal uit kan stappen. Heel veel interactie met het publiek is er, ook niet, met uitzondering van een “Yeah, it’s bluestime” en “Amsterdam!!! “My Head’s In Mississippi” dat altijd probleemloos leek aan te sluiten op het werk van bovengenoemd album. Hoewel het geluid, zelfs voor AFAS-begrippen vrij ongebruikelijk, behoorlijk resoneert is het iedere keer weer fascinerend te zien hoe soepel Gibbons groovend en gepassioneerd zijn solo’s eruit gooit waarbij gelukkig niet gelet wordt op een minuutje meer of minder. Naast het wegvallen van Dusty heeft ook het verlies van zijn vriend Jeff Beck er bij Gibbons behoorlijk ingehakt en vanavond wordt daarom ‘Sixteen Tons’ opgedragen aan de legendarische Britse gitaarheld. Gibbons lijkt zowaar een extra scheut emotie in zijn spel te leggen.
ZZ TOP geeft het publiek zoals altijd waarvoor het gekomen is en met sterke troeven als ‘Sharp Dressed Man’ en ‘Legs’ achter de hand kan de band zich beroepen op een ijzersterke set zonder zwakke momenten.
Na een korte onderbreking wordt vervolgens de finale ingezet met ‘Brown Sugar’, ‘Tube Snake Boogie’ en ‘La Grange’ en heeft de band ruim 5000 liefhebbers een prachtige avond bezorgd, Mocht dit de allerlaatste keer zijn geweest dan kan met genoegen en voldoening worden teruggeblikt op dit optreden.
Fotoalbum ZZ Top + Sloper
Fotografie (c) Marco van Rooijen.
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum “ZZ Top 2024”.
Mooi verslag. Ik krijg overigens niet de indruk dat ik veel gemist heb, zeker als ik de opmerking lees over de ticket prijzen. Misschien ben ik wel teveel verwend in het verleden en hebben dit soort optredens mij niks nieuws meer te bieden.