Concertverslag: Wille And The Bandits – Dikke Stein, Elsloo, 27 Maart 2015

Wille And The Bandits – Dikke Stein, Elsloo, 27 Maart 2015

Tekst en foto’s: Walter Vanheuckelom. Meer foto’s

Als Wille And The Bandits eind jaren zestig, begin jaren zeventig ten tonele waren verschenen en net als nu hun bluesy geluid hadden kunnen omzetten naar nieuwe moderne interpretaties en vormen, dan waren ze misschien gegroeid naar een superformatie à la Led Zeppelin of Cream. In Engeland timmert het trio al een tijdje aan de weg en ze stonden al tweemaal op het Glastonbury Festival. Ze hebben al drie studioalbums op hun palmares en begin dit jaar verscheen het live-album, ‘Live In Gouvy’. Dit concert uit maart 2013 is een prima visitekaartje voor wie deze band nog niet kent.

Op het Europese vasteland moeten nog veel mensen deze energieke band leren kennen. Dus trokken wij naar het mooie Elsloo, net over de grens in Maasmechelen om in zaal Dikke Stein deze band aan het werk te zien. We werden vriendelijk ontvangen door uitbater Giel en organisator Lei. Voor het optreden hadden we ook nog een interview met het sympathieke trio van over het kanaal, maar dat lees je later wel op onze website.

Eerst was het tijd voor een jonge Nederlandse band uit Horst Aan De Maas. The Blackwater Experience werd in 2012 opgericht en ze hebben juist hun eerste full album ‘Peacemaker’ uit. Alle songs zijn door de jongens zelf geschreven en dat verdient al een applaus vind ik zelf. Om deze cd te promoten hadden de jongens zeven songs uit dat nieuwe album op hun setlist staan. Hun muziek definiëren is niet zo gemakkelijk maar het is een soort psychedelische bluesrock uit de jaren zeventig. De opvallendste momenten uit hun vijftig minuten durende optreden vat ik hier samen. De bas en de Hammond solo in Peacemaker. Bassist Luc Verdellen en toetsenist Ray Groothuis kregen hiervoor het eerste applaus van de avond.

Voor mij was het beste nummer Contraband. Deze swingende rocker stond op hun EP uit 2013 en Rens Coenen vergastte ons met een pittige en erg knappe drum solo. In Whiskey stak zanger gitarist Richard Kleuskens, de bottleneck rond zijn vinger en liet een aardig stukje slide horen en in het slotnummer Tenderfoot ging diezelfde Richard op gitaar een duel aan met Ray op de Hammond. Deze opwarmer kon me niet helemaal bekoren, daarvoor was hun muziek iets te vlak en de stem van de zanger iets te min. Ze zijn nog jong en door te spelen voor een publiek kunnen ze alleen beter worden.

Daarna was het wachten op het trio uit Engeland. De verwachtingen waren hooggespannen, want ondanks dat Wille And The Bandits nog geen grote naam is in de Benelux lagen de verwachtingen toch hoog. Na de aankondiging betraden de Wille, Matt en Andrew het podium met een brede glimlach en vol zelfvertrouwen. Wille nam plaats op een verhoging met voor zich zijn pedaalbord en rond hem zijn akoestische gitaren die wel elektrisch ingeplugd werden. Zijn elektrische Lap Steel gitaar lag netjes voor hem op een tafeltje. Wille Edwards viel dadelijk op met de hoge zwarte hoed, waarvan hij de bovenkant had afgesneden. Zijn weelderige dreadlocks verdwenen in die opening en hingen zo hangend naast de hoed. Matt Brooks met haarband had een zessnarige basgitaar bij en een elektrische contrabas Far West. Dit mooie smalle, lange instrument ziet men niet zoveel op een bluesrock podium. Drummer en percussionist Andrew Newmann hadden ze spijtig genoeg in een donkere hoek gestoken zodat we zijn werk op de djembé en de tong drum moeilijk konden bewonderen. Omdat het zo donker was aan het drumstel heb ik daar ook weinig goede foto’s van.

De jongens openden verrassend maar sterk met een nieuwe song. Miles Today is een krachtig nummer dat zeker op het volgende studio-album zal staan. De goede, aangename en sterke stem van Wille is een extra troef buiten zijn sublieme instrumentale vaardigheden. Vooraan begonnen dadelijk een aantal mensen te dansen en het overige publiek was dadelijk in de ban door de speciale sound die Wille And The Bandits brachten. Dromen mag en dat deed de band ook met Butterfly For One Day. Iets vlotter maar met onweerstaanbaar gitaarwerk van Wille. Drummer Andrew Naumann liet zich dadelijk opmerken door zijn puik en gevarieerd slagwerk. Er waren nog maar twee songs gespeeld en dit trio had me al van mijn stoel geblazen. Het speciale ritme en de unieke sound die een opzwepend gevoel overbrachten naar de zaal was enig. Dit heb ik zelden meegemaakt.

Voor Watch You Grow nam Wille voor de eerste keer zijn elektrische Lap Steel op zijn schoot. Matt Brooks had zes snaren op zijn basgitaar en gebruikte ze ook allemaal op een gedreven wijze, maar tevens met heel veel gevoel en klasse. Hier hoorden we drummer Andrew voor de eerste maal gebruik maken van zijn tong drum 8 note. Dit instrument werd afwisselend gebruikt met het slagwerk op het drumstel. Door deze afwisseling van klanken gaf het één mooi geheel. Dat de band ook bezig is met de problemen van deze wereld hoorden we in Mammon. Dit nummer met een Latijns ritme ging over het slechte beheer van de banken en hun honger en hebzucht naar nog meer geld. Andrew Naumann gebruikte hier de djembé om die Latijnse sound te accentueren. Het werd nog mooier wanneer Wille aan het zingen was met alleen de djembé als begeleiding.

Nu ze toch in deze Zuidelijke sferen zaten ging de band nog even door. Wille vroeg of er Peter Green fans in de zaal zaten en daarna of er Santana fans waren. Het antwoord kennen jullie natuurlijk. Daarna volgde de eigen versie van Wille And The Bandits van Black Magic Woman. Iedereen kent deze song en dadelijk was er nog meer sfeer in de zaal. De djembé was natuurlijk weer het meest gepaste instrument voor Andrew om die specifieke sfeer weer te geven. Samen met de erg knappe baslijnen van Matt Brooks zorgde hij voor dat enorm meeslepende zuiderse ritme. Wille liet horen dat men op een akoestische gitaar ook splijtende solo’s kan spelen. Het tempo werd daarna opgetrokken in het verschroeiende Galopping Horses uit het debuut album ‘New Breed’. De kenmerkende kreet Yeah die regelmatig uit de strot van Wille kwam gaf de song nog meer power. Andrew drumde retestrak en Matt zijn vingers beroerden energiek de dikke snaren van zijn bas in 1970. Wille nam zijn Anderwood gitaar en begon met splijtend slidewerk aan Virgin Eyes. Knappe sfeer en ritm wisselingen maakten dit nummer weergaloos. Voor mij één van de beste songs van de avond. Het slide spel van Wille was indrukwekkend. Samen met het opzwepende ritme van Matt en Andrew groeide deze song uit tot iets wonderlijks.

Een song die al honderden keren gecoverd is het Robert Johnson nummer Crossroads. Ook op deze cover drukte Wille And The Bandits duidelijk hun eigen stempel. Met een ietwat klagerige stem en met de Lap Steel weer op de schoot begon de frontman aan deze legendarische song, die gaat over je ziel aan de duivel verkopen. Bekijk het filmpje maar en dan weet je wat ik bedoel als ik zeg dat ze dit nummer ook weer met heel veel klasse en veel eigen inbreng brachten. Matt Brooks nam zijn strijkstok en nam plaats achter zijn elektrische contrabas voor Chill Out. Wille gaf deze korte song nog wat meer power door zijn strot erg ver open te zetten.

Matt bleef aan die speciale Far West contrabas om solo te beginnen aan Forgiveness. Het slagwerk van Andrew was van topkwaliteit en hij zorgde met erg gevarieerde slagen voor een extra positieve impuls. Forgiveness is trouwens de nieuwe sterke single van de band en komt uit het recentste studio album Grow. Voor Still Go Marching Inn riep Wille de hulp van het publiek in en hij hoopte dat ze het beter zouden doen dan het publiek van de dag er voor in Duitsland. Een optreden dat opgenomen werd door RockPalast en binnenkort wordt uitgezonden, dus iets om in het oog te houden. En de band kreeg veel respons van de aanwezigen in De Dikke Stein. De Lap Steel klonk weer erg aangenaam in deze blues gospel song.

We kregen geen tijd om op adem te komen want daar volgden Gipsy Woman, dat naadloos overging in Jack The Lad. Een mix van blues en psychedelische rock en beide hadden een sterk refrein. De keren dat Wille in deze twee nummers zijn kreet yeah liet horen was niet te tellen. Maar het verveelde niet, integendeel elke keer na die kreet kreeg het instrumentale weer een opzwepende injectie. Het rustige begin van Bad News liet niet vermoeden dat er even later zoveel power inzat. Erg sterke song waarin Andrew weer op geniale manier al zijn trommels en cimbalen gebruikte en bassist Matt op zijn six string bas zorgde voor de perfecte bas groove. De frontman switchte tussen zijn slide gitaar en de Lap steel.

Het laatste nummer Angel schreef Wille voor zijn moeder die zeven jaar geleden overleed. Andrew gaf een enorm tempo aan met snelle ritmische slagen op zijn toms. Deze instrumentale afsluiter is van het genre psychedelische rock uit de jaren zeventig en duurde maar liefst vijftien minuten. Het daverend applaus dat het trio kreeg was meer dan dik verdiend. De toegift was een oude hit van Dire Straits, namelijk Money For Nothing. Weer niet klakkeloos nagespeeld, want dat kunnen deze jongens niet. Er was weer een grote dosis Wille And The Bandits aanwezig. Matt gaf nog een enorm sterke bassolo ten beste, Andrew volgde zijn voorbeeld en als laatste trok de frontman alle ogen naar zich toe met een enorm sterk einde.

Dit is zonder twijfel het beste concert dat ik de laatste maanden zag. Hou deze band in de gaten, voor je het weet staan deze jongens op de grote festivals. Wie ze deze tour nog aan het werk wil zien moet naar Duitsland, daar staan nog een hele reeks concerten op het programma. Maar op 5 mei staan ze ook nog op het Liberation Day Festival in Den Bosch (NL) en op 14 mei zijn ze te gast in de Live Club te Luik en op 15 mei in L’Entrepot te Aarlen. Begin augustus staan ze ook op het festival van Gouvy.

Band
Wille Edwards : Zang, Akoestische gitaar, Elektrische Lap Steel gitaar
Matt Brooks : Bas (6 snaren), Elektrische contra bass
Andrew Naumann : Drums, Percussie

01. Miles today
02. Butterfly for a day
03. Watch you grow
04. Mammon
05. Black magic woman
06. Galopping horses
07. 1970
08. Virgin eyes
09. Crossroads
10. Chillout
11. Forgiveness
12. Still go marching in
13. Gipsy woman
14. Jackthe lad
15. Bad news
16. Angel
17. Money for nothing

Website: http://www.willeandthebandits.com/

Ook op Blues Magazine ...