Concertverslag: Walter Trout – Koninklijk Theater Carré, Amsterdam 28 November 2015

Walter Trout
Support Act: SIMO
Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
28 November 2015

Hoewel iedereen op de hoogte was van de gezondheidsproblemen waarmee hij worstelde kwam het nieuws dat zijn vrouw Marie in maart 2014 wereldkundig maakte, toch nog keihard aan. Het optreden van Walter Trout in Carré op 16 november van hetzelfde jaar zou vanwege de dringende behoefte aan een levertransplantatie definitief geen doorgang vinden.
Precies één jaar later kan het optreden, mede mogelijk gemaakt door een anonieme donor, alsnog plaatsvinden en zien wij afgelopen zaterdagavond een intens gelukkige Walter Trout het ovationele applaus in ontvangst nemen. Zelden zal een applaus zo oprecht geklonken hebben…

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’’s: Marco van Rooijen, zie fotoalbum voor alle foto’s.

Blueskenners kijken vertwijfeld om zich heen wanneer drie ruim behaarde neo-hippies een enorm krachtig bluesrockintro inzetten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Die kennen we nog niet!”, zie je ze denken. “Realiseren die gasten zich wel dat ze in ‘ons’ Koninklijke Theater spelen en dat Amsterdam slechts op paaltjes gebouwd is?”.

Het drietal is afkomstig uit Nashville en heet SIMO, vernoemd naar J.D. Simo, de zanger/gitarist en aanjager van de band. Dat het daar niet alleen country is wat de klok slaat, weten we sinds een ‘nieuwe generatie’ liefhebbers onder leiding van Jack White en The Black Keys, er in zijn geslaagd om de blues, weliswaar met behulp van veteranen als RL Burnside en Junior Kimbrough, nogmaals op de kaart hebben weten te zetten. “Wij komen uit het bluesrock-deel van de stad”, aldus Simo die wel eens met de eerstgenoemden op het podium heeft gestaan en al jarenlang ervaring heeft opgedaan als sessiemuzikant voor, inderdaad, country-acts uit diezelfde stad.

Het drietal stelt zich na een eerste psychedelische bluesrockjam van maar liefst dertig minuten netjes voor. “We believe in hope, love and all the beautiful things on the planet””, om vervolgens af te sluiten met een ‘With A Little Help From My Friends’. In een tijd als deze kan dat natuurlijk helemaal geen kwaad en, zeker gespeeld in deze uitvoering die toch aardig in de buurt komt van de Joe Cocker-versie, zijn er uitsluitend blije gezichten om ons heen waar te nemen.
Terwijl het laatse powerchord nog nagalmt staan de eerste ‘nieuwe fans’ al bij de merchandise om ‘’Love Vol.1’’, de 4-track-cd, aan te schaffen en te laten ondertekenen. Voor het volgende volwaardige album, waarvan de titel ‘’Let Love Show The Way’’ zal zijn, zullen ze nog even geduld moeten hebben. Die komt pas in januari uit. De kans dat wij er nog op terug gaan komen is bijzonder groot.

Na een pauze van een klein half uur klinkt de chique gong in het theater-café. Marie Trout staat alleen op het podium en maakt indruk wanneer ze vertelt over de laatste twee jaren waarin haar grote geliefde langdurig op een flinterdun randje van leven en dood balanceerde. “We waren toch echt in de veronderstelling dat Walter zijn allerlaatste optreden had gegeven”, aldus de zichtbaar geëmotioneerde Marie. Theaterstoeltjes blijken een belemmerende factor voor een staande ovatie wanneer even na negen uur haar man op het podium verschijnt. Voor wie nauwelijks bekend is met de bluesheld wordt plotseling alles duidelijk. Er is nog geen noot gespeeld maar de wedstrijd lijkt nu al gewonnen. Walter Trout oogt fit en neemt het applaus dankbaar in ontvangst. Sinds het optreden tijdens het Lead Belly Fest afgelopen voorjaar in de Londense Royal Albert Hall, heeft Trout al een behoorlijk aantal shows achter de rug. Hij staat er zelf ook versteld van en voelt zich soms zelfs fitter dan ooit. Uiteraard speelt de stimulerende werking van zijn band hierin een belangrijke rol. In de begeleiding op het podium heeft bassist Johnny Griparic zijn intrede gedaan. Een charismatische persoonlijkheid die als muzikant een indrukwekkende cv kan overleggen. Diverse grote muzikanten, waaronder Carole King, Branford Marsalis, Steve Winwood en Slash, maakten al eens gebruik van zijn diensten. Trout is enorm ingenomen met zijn bijdragen en heeft al eens laten ontvallen dat hij niet eerder met zo een geweldige bassist mocht samenwerken.

Naast Griparic zien we bekenden als Michael Leasure op drums en de sympathieke toetsenist Sammy Avila die nog altijd ietwat verlegen reageert op aanmoedigingen uit de zaal. Al vanaf de opener ‘Help Me’ krijgt de zaal een band te zien die werkelijk in bloedvorm verkeert.

“Sammy wat denk jij er van?”, roept Trout zijn vriend toe alvorens die de toetsensolo inzet.
“I’m Back, I’’m A Bluesman”, krijgt gezien de hele voorgeschiedenis een dubbele lading die bij sommigen duidelijk ‘binnenkomt’. De gekke capriolen en merkwaardige bewegingstrekjes zijn weer terug alsof er nooit iets is voorgevallen. ‘I’m Back is ooit opgenomen voor een Luther Allison- tribute. “Nooit geweten dat het ooit nog eens zoveel voor me zou betekenen””, aldus de kersverse winnaar van de Sena Guitar Award die hij de avond ervoor in ontvangst mocht nemen uit de handen van Jan Akkerman. Say Goodbye To The Blues’, wordt evenals op de voorgaande avond wederom voor B.B. King gespeeld. Volgens Trout “de grootste bluesman die er ooit is geweest”.
Almost Gone is één van de nummers op het nieuwe ‘Battle Scars’ die het wel gehaald hebben.

Trout had aanvankelijk een hele verzameling met nieuw werk klaarliggen waar de zoetsappigheid vanaf droop. Cliché-thema’s over ‘Geluk’ en ‘Blij zijn dat ik leef’ werden na een eerste beluistering door zijn vrouw regelrecht afgeserveerd. Trout kon niet anders dan toegeven: “Het was uitermate geschikt voor Olivia Newton John” en kon meteen weer aan de bak. Hij werd geadviseerd te schrijven wat hij de afgelopen periode heeft meegemaakt. Trout ging de confrontatie aan en het werkte als een therapie die nog altijd veel bij hem losmaakt. Zo is daar het adembenemende ‘Omaha, naar de plaats in Nebraska waar hij tussen lotgenoten lag die het niet haalden. De track handelt over zijn overlevingskansen en die zagen er niet bepaald best uit. Vervolgens wordt ‘Hideaway’ gespeeld. Het zijn voorbeelden van het donkerste werk wat hij ooit heeft geschreven waarvan hij later zou zeggen: “Sorry, het zijn niet de vrolijkste liedjes maar ja, ik was ook niet in de beste stemming”, een understatement van jewelste. Ondertussen is ook zoonlief Jon aangeschoven en maakt vader Walter een pas op de plaats om met een trotse, goedkeurende blik op kleine afstand toe te kijken hoe hij het er vanaf brengt.

Het optreden is er een van een lach en een traan. Hilariteit is er wanneer Mike het verkeerde ritme inzet en Trout hem vraagt of het wel gaat met hem. “Niet de funky Taj Mahal-versie Mike!”. De sfeer is er niet minder om en het muzikale gebodene al helemaal niet. De inleiding van ‘Haunted By The Night’ doet de adem benemen: “Vijf maanden lang heb ik geen eten hoeven kopen en werd alles voor mij geregeld. Maar echt tot rust komen is er niet bij. Het is er altijd druk. ‘The Devil is on the loose’ en hij lacht je vierkant uit”. Vervolgens richt hij zich tot het publiek met de vraag: “Heb je wel eens een bijna-dood-ervaring gehad? Dat je van bovenaf, omringd door geesten neerkijkt op je eigen lichaam?. Ik heb goed nieuws voor je. Jij gaat het ook eens meemaken!”.

Andrew Elt komt de band ondersteunen in ‘Please Take Me Home’ en met Jon, die volgens zijn vader al mee op tournee ging toen hij slechts drie maanden oud was, wordt geduelleerd in het bekende ‘Rock Me Baby’. Het is een duel met veel gekkigheid en gedol. “”He has grown up””, aldus papa Trout. Het verzoek vanuit de zaal om het instrumentale ‘Marie’’s Mood te spelen wordt direct ingewilligd. Het is de opmaat voor een finale waarin we Andrew zijn allerbeste ‘I’’m Going Down’ ooit horen zingen. Goed om te weten dat het optreden wordt vastgelegd zodat we het nog eens kunnen terugkijken. Het publiek kan zichzelf dan terughoren tijdens het hartverscheurende, en massaal meegezongen, ‘The Love We Once Knew’.

Trout en zijn band hebben een topprestatie neergezet waar nog maar kort geleden nooit meer op gerekend werd. Na een pleidooi om toch vooral eens na te denken over orgaan-donatie neemt Walter Trout afscheid van zijn geliefde Nederlandse publiek dat hem ooit vroeg in de armen sloot en hem, zeker na vanavond, ook nooit meer zal vergeten.

Meer foto’s van deze avond, zie fotoalbum

Ook op Blues Magazine ...