Concertverslag: Walter Trout - 013 Tilburg, 12 mei 2024

Walter Trout

Gezien in 013 in Tilburg op 12 mei 2024.

Tekst: Edwin van der Linden / Fotografie: Marco van Rooijen.
Alle foto’s staan in het fotoalbum “Walter Trout 2024”.

“Broken” is alweer het 6 album van Walter Trout na zijn levensreddende levertransplantatie in 2014. Ondanks zijn leeftijd en ziekte is zijn output dus nog steeds hoog en kwalitatief zeer goed. In totaal is dit zijn 31 album. Vanavond is de laatste show van zijn Europese “Broken” tour. Een tour van 29 concerten door onder andere Scandinavië, Duitsland en eindigend in Nederland. De show in 013 in Tilburg is de laatste van de tour. Van zijn vertrouwde band is alleen drummer Michael Leasure van de partij. De band wordt aangevuld met top bassist John Avila (spelend voor onder andere Neil Young en Bob Dylan) en de Nederlandse toetsenist Roland Bakker, die wij weer kennen van Veldman vintage project. Nieuw voor mij is de jonge gitarist Brett Smith-Daniels. Zoals bijna gebruikelijk de laatste jaren begint Trout met “I Can Tell”. Een heerlijk uptempo nummer om de goed gevulde zaal wakker te maken, gevolgd door het eerste nummer van “Broken”, het veel tragere “Courage in the Dark”, over de huidige toestand in de wereld. Mooi gespeeld met veel ruimte voor zowel de gitaar als de Hammond. Helaas was het geluid in het begin erg slecht. Er zat erg veel galm in voornamelijk de stem. Na een opmerking van Trout zelf werd dit iets beter maar het bleef altijd wel een beetje galmen.

De set bestaat voornamelijk uit nummers van de 6 boven genoemde albums. Van het “Ordinary madness” volgt “Wanna Dance”. Dit is voor mij al sinds het uitkomen van dit album een van mijn favoriete nummers. De uithaal van de gitaar en de Hammond samen aan het begin van het nummer klinkt zo vet. De 73 jarige Trout voelt zich na tijdens het nummer 25 maar na het nummer 95. Wat heeft deze man veel humor op het podium. De show kreeg een gevoelig randje bij het titelnummer van “Broken”. Trout legde uit hoe hij in LA op straat leefde en verslaafd was aan drank en heroïne. Hij wilde dit nummer samen spelen, maar die persoon moest wel hetzelfde hebben meegemaakt om het juiste gevoel aan het nummer te kunnen geven. Beth Hart wilde graag meespelen. Op het album geeft dit een heel mooi duet. Live wordt het Beth Hart stuk uit het refrein gezongen door bassist John Avila. Met “Follow you back home” gingen we verder op de gevoelige tour. Tijd voor wat boogie. In het verleden speelde Trout voor zowel John Lee Hooker en Canned Heat, twee boogie bands. Solo heeft Trout weinig boogies opgenomen en dat werd tijd, “Bleed”.

Ondanks dat toetsenist Roland Bakker voor het eerst met de band op tour is, is hij meteen een van de jongens. Hij werd in het zonnetje gezet door solo “Rolands Blues” te starten waarna Trout na enige minuten rustig mee begon te zingen zonder gitaar. De familie van Bakker was in de zaal, wat zullen zij genoten hebben. Bij “We’re All in This Together” kwam Trouts zoon Jon meespelen. Heerlijk om vader en zoon zo samen te zien soleren. Samen op het podium was dit een goede reden om vrouw, moeder en manager Marie Trout in het zonnetje te zetten vanwege moederdag.

Afsluiter van de reguliere set was “Red sun”. Walter gebruikt dit nummer vaak om het publiek te attenderen hoe belangrijk een donorcodicil is. Zonder een nieuwe lever was hij er niet geweest. De laatste zinnen van dit nummer zijn altijd indrukwekkend “Take me to my grave, take me to my grave”. In het nummer mochten de jaamond en de bas werderom soleren. Met name de bas solo was zeer indrukwekkend. Het werd bijna een lage gitaarsolo. Goede reden om samen met Trout een muziek gevecht aan te gaan. Voor mij het hoogtepunt van de muzikale avond.

De toegift startte zeer indrukwekkend. Trout vertelde dat hij een mail had gekregen van Rene. De vader van Rene was overleden aan Alzheimer. In de laatste fase van zijn leven werd veel muziek gedraaid waaronder de oude albums van Walter Trout. Bij zijn vader was duidelijk emotie zichtbaar als een van deze albums werd gedraaid. Het nummer “Say goodbye to the blues” werd opdragen aan de vader van Rene. Kippenvel door de zaal. Wat blijft dit toch een mooi gevoelig nummer. En wat kan muziek toch mooi zijn.

Afsluiter was “Goin’ Down”. Alle muzikanten konden hier nog eens goed alles laten zien wat ze kunnen. Walter’s zoon, Jon, begon waarna de hele band lekker kon schreeuwen en hun solo’s spelen. Wat een mooie avond met twee fantastische afsluiters. Walter Trout wordt er niet jonger op, maar ik heb het gevoel dat hij meer energie heeft dan ooit.