Twelve Bar Blues Band
25 april 2011
Jazz Of Zo, Purmerend

Tekst: Frank van Engelen

De paasdagen werden gevuld met tropische temperaturen bijna. Iedereen genoot van alles wat eigenlijk met de zomer te maken heeft. De terrassen zaten overvol deze middag. Iedereen genoot in volle teugen van al dit moois. Een paar weken geleden hebben we ook erg genoten van de Blues Awards uitreiking, waar de Twelve Bar Blues Band als terechte winnaar uit de bus kwam, als beste band gewoon. Nogmaals heren van harte.

Enfin, Ruben van de Jazz Of Zo had de kans aan gegrepen om de heren lekker hun ding te laten doen. Ja, en als ze komen is het ook altijd stampvol, en nu natuurlijk helemaal want een stuk erkenning was op zijn plek, en de bijval van het publiek was daarom dan ook niet zuinig. De heren speelden zoals ze altijd doen, vol energie, vuur, passie en vooral kwaliteit. De heren hebben nu naar mijn idee een status bereikt wat een doorbraak naar het buitenland moet kunnen gaan worden op korte termijn. Deze band is gewoon de beste band die Nederland heeft, vol eigenheid, speelsheid en vooral kracht, variatie en vreselijk goed spel onderling.
JJ Sharp laat elke keer weer zien, hoe blij hij is met zijn mannen, en dat  getuigt dan ook van veel enthousiasme bij hun en ook publiek, die het een genot vind om deze band elke keer weer te zien. Voorbij kwamen nummers van hun laatste album, maar ook de nummers van het vorige album deden het opperbest.

Opener “Can You Hear Me Howlin”gaf meteen al de toon aan, voor een stevige bluesmiddag van de band. Het nummer 12 Bar Blues, knalde er flink in, en liet het publiek al bijna ontsporen. J.J. had er weer zin in, en gaf een performance ten beste. Kees Dusink liet horen dat hij vooral een zeer begenadigd muzikant is, die veel stijlen beheerst, maar vooral de Slide spreekt boekdelen van deze man. Natuurlijk dienen zich voorbeelden aan als o.m. Peter Green, Kees is altijd al groot fan geweest van de muziek van Fleetwood Mac denk ik, en doet het vooral erg goed ook, maar wel in een eigen jasje. Een nummer als The Thrill is Gone, krijgt toch even een wat andere uitvoering, maar spreek wel aan.  Het titelnummer van de derde schijf Key To My Heart, laat zien dat deze mannen prima eigen nummers kunnen laten schitteren, want oei de beloning was heftig van het publiek, waar het kookpunt al wel snel was bereikt.
The Twelve Bar Blues Band speelde 2 flinke sets, en ik heb er nog een toegift uit gesleept ook. Marcel was flink in de weer achter drums, en zweten als een otter natuurlijk wee, Randy deed een duel met Dusink wat vooral niet mis was. Patrick, steady en groovend als altijd, en vooral vreselijk creatief in zijn loopjes. J.J. Op zijn best als altijd, humor en een enorme toewijding, en heftig op de bluesharp wat de tent echt laat dampen. Tot slot Kees natuurlijk, Nederland mag heel er trots zijn op deze man, wat een gitarist is dat mensen.
Het was wederom een middag en avond om in te lijsten, en er waren vele mensen op af gekomen, wat me erg deugd deed, ondanks het zeer warme weer. Twee sets vol kracht, passie, intensiteit, zorgde ervoor dat Purmerend weer een hoogtepunt op zijn conto kon schrijven.

De heren spelen heel wat af, dus het moet mogelijk zijn om ze gauw een keer te zien, mocht je dat nog nooit gedaan hebben. Een Superband in mijn ogen is deze Twelve Bar Blues Band. In september zijn ze overigens wederom van de partij op het Blues Festival., wat zijn jubileum editie gaat beleven. The Blues, is That what is all about, as They Say, en joh, wat kan het toch mooi wezen, hmmmmmmmmmmmm yah.

Website artiest: www.twelvebarbluesband.nl


Ook op Blues Magazine ...