Eric Clapton & Friends: A Tribute to Ginger Baker
Hammersmith Apollo, Londen
17 februari 2020
Tekst: Daan Sindelka. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
‘What a tribute’, eindigde Ronnie Wood een zinderende avond in de Hammersmith Apollo te Londen, en dat was het. Meer wist de Stonegitarist ook even niet te zeggen, eigenlijk was-ie net als alle aanwezigen te verbluft om iets uit te brengen.
Het is 6 oktober 2019 als Peter Edward Baker – Ginger Baker – op tachtigjarige leeftijd het leven laat. Hij was een van de meest invloedrijke drummers aller tijden, een grootheid in de muziek, een voorbeeld voor velen. Ginger was nochtans ook een moeilijk mens, hoegenaamd onhandelbaar, maar dat heeft zijn legende juist nog groter gemaakt. Voor iedereen die dit nog niet gezien heeft: kijk in dit kader absoluut de fantastische documentaire ‘Beware of Mr. Baker’ (2012). U zult niet worden teleurgesteld.
Fin, een groot muzikant verdient een muzikaal eerbetoon, vond ook Eric Clapton, vriend en medelid van supergroepen Cream en Blind Faith, die eind jaren zestig de popmuziek voorgoed zouden veranderen. En dus was er eind vorig jaar de aankondiging van een ‘Eric Clapton & Friends: A Tribute to Ginger Baker’. Dat gaf wel de nodige vraagtekens; de meeste voormalig bandleden van Baker waren overleden of moesten misschien wel niets meer van hem hebben. En wat moest er gespeeld? Immers, kon een zootje oude knarren die weergaloze psychedelica van Cream bijvoorbeeld nog wel opvoeren?
In een afgeladen Hammersmith Apollo, waar de spanning voorafgaande aan de hommage van ieders gezicht was af te lezen, volgde op maandagavond 17 februari 2020 een antwoord. Na een nerveuze wacht werd het stipt acht uur donker en stil, en startte een video van een een drummende Baker. Passender kon niet. Een staande ovatie volgde. Daarna kwam de meestal zo zwijgzame Eric Clapton op en sprak. Hij wist zeker dat Ginger Baker onder ons was, en, hij miste hem.
Er stond een kwartet aan drumstellen achter hem, want er waren wat gasten ‘who like to play the drums’, om in zijn woorden te spreken. Oh ja, en Roger Waters stond naast hem, en er waren nog wat vrienden die voorbij zouden komen. De tweede staande ovatie was een feit.
Sunshine Of Your Love startte, en de zaal ontdooide. Er was goed gerepeteerd. Heel goed, wat een opening! – scepsis was niet nodig geweest. En toen begon de echte betovering. Strange Brew, zo’n echte Cream klassieker waarvan niemand van de aanwezigen had durven dromen dat ooit nog live te mogen aanschouwen, vormde feitelijk de inleiding voor een gemeenschappelijke gemoedstoestand die werd gekenmerkt door verbazing en euforie.
I Feel Free, Sweet Wine, Tales of Brave Ulysses. Het kwam echt allemaal voorbij. Ronnie Wood deed mee, Nile Rodgers liet zien dat-ie ook een perfecte bluesgitarist is, Paul Carrack bleek zijn stem uitstekend in Creamliedjes kwijt te kunnen en nog veel meer van zulks.
Er waren drumsolo’s van Henri Spinetti en Kofi Baker, zoon van, die net als zijn vader ook het sinistere Pressed Rat and Warthog zong – lees: sprak. En dan was er nog de Blind Faith-sessie met onder andere Steve Winwood, met versies van Had to Cry Today en Presence of the Lord die je zo deden wanen op het Hyde Park 1969.
Liep dan echt alles op rolletjes? Nou, bijna wel, je zag duidelijk dat het bij een nummer als Well Alright voor iedereen hard werken was, en dat er weleens een maatje te laat werd begonnen aan een solo, maar iedereen deed zo ontzettend zijn best.
Het was ‘very interesting to play some stuff we have never played before’, aldus gastheer Eric, die net als iedereen genoot van de avond waarin de muzikanten elkaar boven zichzelf lieten uitstijgen, zoals bijvoorbeeld in het fenomenale Badge, dat het summum van muzikaliteit en samenspel was. Ook de toegift onderstreepte die onderlinge harmonie. Aan Crossroads was zelfs nog een coupletje extra toegevoegd om ieder nog maar eens een solo te laten spelen.
De officiële set werd overigens zeer toepasselijk beëindigd. Het nummer Do What You Like omschreef volgens Eric Clapton perfect de levensfilosofie van Ginger Baker, en natuurlijk vloeide dat nummer over in de drumsolo van Toad, Bakers magnum opus, gespeeld door Kofi Baker met zijn vader op de video.
‘What a tribute’, eindigde Ronnie Wood zogezegd. En dat was het.
NB Dat Nile Rodgers wat bleef doorpingelen op zijn gitaar terwijl de rest elkaar en het publiek bedankte, en dit zelfs ietwat kinderachtig bleef doen toen de rest afging, was enigszins opmerkelijk en bovenal ongepast. Het deed gelukkig niets af aan dat wat – helaas – alweer voorbij was. Herinneringen zijn gelukkig voor altijd.
Setlist
01. Sunshine of Your Love – with Roger Waters
02. Strange Brew – with Roger Waters
03. White Room – with Ronnie Wood, Kenney Jones and Roger Waters
04. I Feel Free – with Nile Rodgers and Willie Weeks / Paul Carrack (vocal)
05. Tales Of Brave Ulysses – with Nile Rodgers and Willie Weeks
06. Sweet Wine – with Will Johns / Paul Carrack (vocal)
07. Blue Condition
08. Badge – with Ronnie Wood and Henry Spinetti
09. Pressed Rat and Warthog – with Kofi Baker
10. Had To Cry Today – with Steve Winwood, Kofi Baker and Nile Rodgers
11. Presence Of The Lord – with Steve Winwood, Kofi Baker and Nile Rodgers
12. Well Alright – with Steve Winwood, Kofi Baker and Nile Rodgers
13. Can’t Find My Way Home – with Steve Winwood, Kofi Baker and Nile Rodgers
14. Do What You Like / Toad – with Steve Winwood, Kofi Baker and Nile Rodgers
15. Crossroads (encore) – All
Bekijk de VOLLEDIGE show HIER:
Website
www.ericclapton.com
www.whereseric.com
Prachtige avond en dito verslag. Een avond die ons lang zal bijblijven!
Hier en daar vind ik de ondertoon wat cynisch in het verslag. Jammer, het is een uniek concert. Erg goed gespeeld.
@Anneke268 Beste Anneke, het spijt me dat u dat zo interpreteert. Ik heb nochtans de avond van mijn leven gehad en vul nog ieder vrij moment met het kijken van de concertfilmpjes. Ik dacht dat ik dit aardig had weten te verwoorden. Ik heb er in ieder geval van genoten, het was inderdaad een topconcert!
Met alle respect, wat ik op youtube zie kan mij niet overtuigen, de uitvoeringen van bv, White Room en Sunshine of My love zijn waardeloos, Clapton onwaardig. Doet mij pijn aan mijn oren. Buiten dat, wat hebben in hemelsnaam artiesten als Roger Waters, Nile Rodgers en Paul Carrack te maken met Ginger Baker ? Ginger Baker verdient beter dan dit.,