Thorbjørn RISAGER
Banana Peel te Ruiselede
maandag 21 maart 2011

Tekst : Antoine Légat

Niks zo makkelijk als een bluesbandje oprichten. Gitaar, bas, drum en eventueel orgel of tweede gitaar, en klaar is kees. Zanger-gitarist Thorbjørn Risager zal gedacht hebben dat je met iets meer mensen ook een opvallender voller, meer geschakeerd geluid kan produceren. Het wonder geschiedde: met een trompet en sax (en een tweede gitarist) erbij klonk zijn formatie meteen als een big band. Kees kwam dus nog een keer klaar, al heeft de sympathieke Deen met deze formule niet meteen het warm water uitgevonden. Maar ach, wat is er nog ‘nieuw’ op dit ondermaanse? Dat wisten de Romeinen al, ‘Nil novi sub sole’, en die hadden nog nooit van de blues gehoord. Vermits de man beschikt over een soepele, soulvolle gitzwarte stem, omdat hij ook een lekker potje gitaar speelt en hij op elke plek een prima muzikant wist in te schuiven, aangezien hij ook songs schrijft in de traditie van de helden uit het Chicago van weleer, wist je dat het in de Banana Peel weer een feest van jewelste kon worden als de band er zin in had. En dat was zo.

Er is wat kritiek op Risager: volgens de puristen mengt hij nogal veel soul, R&B en funk in zijn blues. En dat ieder lid van het septet minstens één keer iets moet zeggen tegen het publiek, heeft iets kunstmatigs. Vooral toen bleek dat niemand in de band wat Nederlands gerepeteerd had (en dat is normaal de bedoeling) had het iets stunteligs. Maar het laatste ‘bezwaar’ werd deel van de algemene joligheid die de groep wist op te wekken door zijn positieve ingesteldheid en enthousiasme. Plus, de bedoeling was goed: Risager geraakte niet uitgepraat over de legendarische status van de Banana Peel: ‘Beautiful club, beautiful people’… Het leek de flower power tijd wel! Sympathiek was het alleszins, en ongetwijfeld gemeend. Het eerste euvel is voor ons dan weer onbestaande: de vermelde zwarte muziekvormen zijn met mekaar verwant of van elkaar afgeleid en lopen sowieso in elkaar over. Ze trouwen dan ook zo aardig.

Het belangrijkste is dat Thorbjørn Risager, de band, met het uitstekende eigen werk, de op originele wijze gebrachte covers (‘Baby Please Don’t Go’ van Big Joe Williams begon als een Don Fardonsong… Enkel de Indianen ontbraken!), een groot technisch kunnen en prima samenspel, en een ongebreidelde spelvreugde het verwende publiek van BP inpakte. Verwend mag je wel heten als de club op enkele maandagen tijd Cee Cee James, Big Pete Pearson en Harmonica Shah & The Little Boogie Boy Blues Band over de vloer kreeg. Risager mag gerust bij dat rijtje. Risager putte niet alleen uit zijn uitstekende recentste cd ‘Track Record’, maar selecteerde ook songs uit de voorgaande vier. Zo kwam vroeg in de set al ‘Alimony Blues’ en wat later ‘Hold On’, beide uit eersteling ‘Live 2004’. En ‘Mr. Bad Luck’ is dan weer een heerlijke slow shuffle uit ‘Live At Victoria’ (2009) ‘Same Old Blues’ is een pracht van een sleper, een zwaar aangezette ballad die gans openbloeit, en komt uit ‘From The Heart’ (2006)

‘You Better Pay Attention’ vind je dan weer op ‘Here I Am’ (2007) Voor Risager de kans om nog even te verwijzen naar zijn vorig beroep, dat het tegen het huidige moest afleggen: de man was enkele jaren ‘school teacher’ in Copenhagen! Sting kreeg dus navolging. Met een funky soulversie van ‘Ain’t Nobody’s Business’ toonde de man nogmaals dat hij iemand anders’ materiaal iets extra kan geven. De set in BP eindigde met ‘Let The Good Times Roll’, slotnummer van zijn eerste… om te bissen met ‘The Opener’, de…opener van diezelfde ‘Live 2004’!

Er is dus echt geen reden om thuis te blijven als dit ‘Danish Dynamite’ in uw buurt speelt. Vermoedelijk zal de band trouwens nog vaker in onze contreien toeren. Maar u hoeft zo lang niet te wachten: op 1 april staat Risager in Bluescafé, Apeldoorn, op 2 april in Bierbeek Blues’d Up (BE) en op 3 april in Café Wilhelmina in Eindhoven.


Ook op Blues Magazine ...