Thorbjorn Risager and the Black Tornado
Tico Tico, Aalten
26 september 2021
Tekst en foto’s: André Wittebroek
Deze zondagmiddag spelen Thorbjorn Risager and the Black Tornado hun enige concert in Nederland in Tico Tico Aalten. De toer die ze nu doen is ter ere van de release van hun nieuwste album Best Of (zie recensie Bluesmagazine) die 24 september officieel is uitgebracht.
Henk Haaring van Tico Tico organiseert op zijn locatie regelmatig blues concerten, zo waren Kai Strauss, Laurence Jones, Jimmy Reiter, The Bluesanovas en meerdere al eens te gast.
Nu is het de beurt aan de Deense band Thorbjorn Risager and The Black Tornado op deze prachtige open-air locatie. Het weer speelt fantastisch mee, droog, zonnig en een heerlijke drieentwintig graden. Het blijkt de laatste mooie zomerdag te zijn, wat een geluk. Zeer belangrijk bij een openluchtconcert . Het is ook goed bezocht.
De band trapt om 15.45 af met een top-opener, het swingende, stevige If You Wanna Leave. De harmonische zang, de uitstekende blazers en de mooie interactie met het publiek dat enthousiast wordt aangespoord vallen meteen op. Het geluid is prima afgesteld, compliment! Burning Up met die markante stem van Thorbjorn en het puntige gitaarspel volgt, een fantastische groove heeft deze song. Humor heeft de band ook. Tussen de nummers mag een bandlid iets specifieks zeggen over hem of de situatie waar men is of speelt. In Sin City gebruikt saxofonist Hans Nybo bijvoorbeeld het blad van een cirkelzaag als instrument. Leuk om te zien. Zo zijn er steeds van die grappige momenten.
De diepe bastonen van bassist Soren Bojgaard en de zeer strakke drums geven een heerlijke drive gedurende het gehele concert. Er is ruimte voor een toetsen- en gitaarsolo en een trompetsolo op het eind. Rete strak volgt Come On In met psychedelische gitaarklanken van Joachim Svensmark. Thorbjorn vertelt dat hij in de Corona tijd een duo-album heeft gemaakt met toetsenist Emil Balsgaard met wie hij al 28 jaar samenspeelt. Men speelt het nummer The Way You Make Me Feel van die CD Taking The Good With Bad, een rustige ballade met topzang en saxofoon- en trompetspel. Insommianac Boogie, ook van dat album, is een zalig rock and roll nummer met briljant swingend pianospel en een even briljante lange saxofoon solo.
Wat opvalt is dat wanneer een bandlid een solo speelt, bandleider Thorbjorn er een paar stappen vanaf gaat staan en die persoon alle ruimte en aandacht geeft en ritmisch bewegend mee staat te genieten. Klassegebaar. De ingetogen ballade I Used To Love You heeft een fijne langzame groove en het tokkelende ritme van de gitaar komt goed naar voren. De band klink als een echte eenheid, hier staat een band, de som is meer dan de delen! Long Forgotten Track heeft een meer country stijl en een beetje JJ Cale-ritme. De eerste set sluit af met de stevige rocker Hold My Lover Tight waarin de blazers weer hun humoristische pasjes en beweginkjes doen.
De tweede set begint weer swingend met Rock and Roll Ride met Joachim op slidegitaar en haalt daar mooie lange tonen uit. In The Back rockt, publiek danst voor het podium en heeft mooi samenzang. Psychedelisch door de hoofdrol van gitarist Joachim is Never Givin In. Hij opent met een strijkstok op zijn gitaar en haalt er de meest mooie effecten uit. Mooi opgebouwd nummer, kippenvel. Thorbjorn vertelt dat hij op tienjarige leeftijd voor het eerst blues hoorde op de draaitafel van zijn vader en dat was BB King, de blueszanger met de mooiste stem volgens hem. All Of Your Love is aan hem opgedragen. Train is zeer strak en de muziek dendert als het ware als een zware trein over je heen. Rete strak, stevig en drummer Martin haalt uit met zijn prima stem. De Mississippi blues Same Old Lies met dobro is ingetogen en subtiel, waarin het orgel dromerige klanken speelt en Thorbjorn’s stem zeer diep is.. Elk bandlid krijgt de ruimte in Maybe It’s Allright en in het laatste nummer All I Want trekt de band nog een keer alles uit de kast. Wat een power, het swingt, het rockt, schitterende orgelsolo en via een rustige break eindigt het met een zeker zes minuten lange magistrale gevarieerde gitaarsolo van Joachim Svensmark eindigend in een spetterende climax. Een staande ovatie is zijn deel!
Natuurlijk komen ze terug voor een knallende toegift. Het wordt het bekende Baby Pease Don’t Go van Big Joe Williams. Het swingt, rockt en het publiek geniet met volle teugen, wat ze trouwens het hele concert gedaan hebben!
Na afloop alleen maar zeer tevreden mensen gesproken en verbaasde gezichten gezien. Velen kenden de band niet, maar nu wel.
Conclusie:
Een magistraal concert in alle opzichten! Alles klopte.
(Net als bij Robert Jon and The Wreck, twee topconcerten in twee weken. Wat hebben we dat gemist!!)
Line-up:
Thorbjorn Risager: leadvocals, gitaar
Emil Balsgaard: toetsen
Joachim Svensmark: gitaar
Hans Nybo: saxofoon, vocals
Peter Kehl: trompet, vocals
Soren Bogjaard: basgitaar, synthesizer
Martin Seidelin: drums, vocals
We horen graag je mening! Voeg reactie toe