The Steepwater Band
De Bosuil, Weert (kleine zaal)
15 mei 2016
Tekst: Jan Hogenberg / Foto’s: Darren Gray, Graham Robertson en Ad van Mierlo
Een compleet middagprogramma staat zondag 1e Pinksterdag in de agenda met een van mijn grootste favoriete band, The Steepwater Band. Dit keer compleet met voorprogramma. Dat is even anders dan acht jaar geleden toen de heren Massey, Bowers en Winters voor het eerst op Nederlandse bodem optraden. Toen slechts een handje vol toeschouwers en fotografen. Dit keer eindelijk een mooi gevulde voorzaal van het zeer sfeervolle Muziekcentrum De Bosuil te Weert. De parkeerplaats staat al lekker vol en wat me opvalt, veel Belgen en Duitsers. België krijgt deze keer geen bezoek tijdens hun Europese tour maar Duitsland des te meer. Vooral Spanje krijgt de hoofdprijs waar de band bijna drie weken lang tourde en 22 concerten gaf. Eenmaal binnen blijken er zelfs mensen uit Schotland te zijn, welke speciaal voor dit concert zijn overgevlogen.
Dus de promotie welke via dit medium is opgezet heeft zijn vruchten afgeworpen waarbij de organisatoren van Muziekcentrum De Bosuil dus hun voordeel mee hebben gedaan. Zelfs het voorprogramma is er een waar je trots op mag zijn. Niemand minder dan Ricky Warwick en Damon Johnson, beide van Black Star Riders. Zij zetten in een dik anderhalf uur een steengoede akoestische set neer. Met veel Thin Lizzy natuurlijk, maar ook bijzondere covers van onder meer Mötorhead, Ace Of Spades, en Judas Priest. Verder songs van Black Star Riders en solowerk van Ricky. Gitarist Damon Johnson speelt letterlijk zijn snaren aan gort op zijn prachtige Gibson sunburst. Geweldige techniek beheerst deze man. De stem van Ricky heeft veel overeenkomsten met wijlen Phil Lynott in de geweldige Thin Lizzy covers die voorbij kwamen; Cowboy Song, Boys Are Back In Town, Rosalie. Mijn middag kan nu al niet meer kapot.

Tijdens het concert van Warwick & Johnson uitgebreid de mogelijkheid gehad om met alle bandleden een leuk praatje te maken. De heren zijn nog maar koud binnen of het bier vloeit volop en smaakt hen heerlijk. De mannen vinden deze tour fantastisch, echter een leuk festival is wel hetgeen wat ze dit keer missen. Vorige keer stonden ze nog in (ge)Varenwinkel in België en op Harvest Blues in Ierland. De promotie toer moet dus doorgaan en hopelijk pikt Ribs & Blues of Moulin Blues deze band op voor volgend jaar.

Om kwart voor zes staat het dan eindelijk te gebeuren. De Shake Your Faith-tour is aan! De heren moeten een en ander nog even goed soundchecken want ze hebben geen rekening gehouden met het vroege tijdstip van optreden. De tourmanager van Hollandse bodem dacht namelijk dat ze een avondset hadden. Hierna met een klein intro los met het titel nummer van het geweldige nieuwe album ‘Shake Your Faith’. De vingers zijn nog warm van het spelen de avond ervoor in Duitsland want de gitaarsolo’s welke live het best tot recht komen gieren over en weer tussen het nieuwe bandlid Eric Saylors en zanger Jeff Massey. Direct verder met het nummer Silver Lining van het Best Of album van vorig jaar. Jeff beheerst behalve een fingerpicking stijl ook een perfecte slide welke vaker gebruikt wordt vanavond. Het rustig startende Silver Lining past perfect in de overgang van het akoestische werk van Warwick & Johnson. Dit nummer heeft een wat country-achtige opening maar eindigt zoals vele nummers van Steepwater in een weergaloos slot vol gitaarwerk. Zo ook met het derde nummer van de set Ain’t Got Love. Gedragen op een funky baslijn van Tod Bowers ondersteund door een klasse drummer Joe Winters krijgen we de liefdesles voorgeschoteld middels vlammende gitaarduels tussen Jeff en Eric Saylors. Deze mannen hebben beide hun roots in het stevige werk liggen en kunnen dus een nummer naar zeer grote hoogtes brengen voor de liefhebber van stevige bluesrock. Zoals gewoonlijk is de bassist de rustigste van een band. Niet veel anders met Tod Bowers. Echter zijn basspel is alles behalve rustig. Elke aanslag op de snaar trilt diep door in je oorhaartjes welke nog steeds moeite hebben met het terugkomen in de oude positie.
Nauwelijks bekomen van deze oceaan van solo’s krijgen we een nieuwe aanval van The Steepwater Band om de oren. Mama’s Got To Ramble is er eentje uit het boekje wat dat betreft. Stonesque Rock’ n Roll maar dan volgens de regels uit Chicago. Dit nummer krijgt het publiek los van hun stoelen en de knietjes beginnen te knikken en voetjes te stampen.
Nieuwkomer Eric Saylors mag zich dus naast Jeff Massey ook een zeer getalenteerd gitarist noemen. In het fraaie I Will Never Know gebruikt hij zijn prachtige lapsteel gitaar waardoor dit nummer een extra mystieke lading meekrijgt. Dit prachtige nummer met harmonieuze zang brengt het concert in balans door even het gas eraf te halen.

In Amerika heeft de Steepwater Band een zeer uitgebreide tour gedaan ter ere van het album ‘Get Your Ya-Ya’s Out’ van de Rolling Stones. Hier werd het album volledig gecovered waarbij de gesprekken van Mick Jagger tussen de nummers door via een band over de speakers werd afgespeeld. Vanavond bestaat de setlijst uit twee nummers van dit album, namelijk Midnight Rambler en Honky Tonk Woman. Echter de laatste wordt niet gespeeld daar er een verzoeknummer wordt ingelast als afsluiter. Midnight Rambler is een ware live-klassieker en past dan ook volledig in deze dampende live rock ’n roll van The Steepwater Band.
Het nieuwe album komt natuurlijk met veel nummers voorbij maar ook oud werk van onder meer de albums Clava (Remember The Taker, High And Humble, Come On Down), ‘Grace & Melody’ (All The Way To Nowhere) en zelfs van het moddervette album ‘Revelation Sunday’ (Dance Me A Number) uit 2006. Natuurlijk deze laatste want het is een zondag welke voor vele nieuwe fans een openbaring zal zijn op deze koude Pinksterdag. Een dampende uitvoering van het nummer Revelation Sunday krijgt de zaal nu helemaal los. Luchtgitaren komen uit de kast en het publiek krijgt waarvoor ze komen, knallende rock ’n roll doorzeefd met Deltablues en Chicagobleus. Wat wil je nog meer.
De remmen zijn los bij zowel het publiek als bij The Steepwater Band. Jeff en Eric blijven soleren en dueleren met hun gitaren. Ook Joe Winters krijgt zijn beurt om het publiek te laten zien waar hij goed in is. In het nummer High And Humble trakteert hij de toeschouwers op een donderde drumsolo.

Reeds genoemd wordt deze voortreffelijke middag/avond, want het is inmiddels bij acht uur, afgesloten met een verzoek nummer. Een kenner uit de zaal heeft het nummer Indiana Line aangevraagd en wordt direct omgewisseld voor de afsluiter op papier. Indiana Line is van het album ‘Revelation Sunday’ en is een fantastische slide stamper. Jeff pakt hiervoor zijn oude Gibson SG uit zijn reiskist en schuift zijn slide om zijn ringvinger. Wat kleine vingeroefeningen om direct door de starten met zware slide gitaar als intro. De baslijn van Tod samen met de donderslagen van Joe op drums er bovenop en het dak vliegt bij elke slag een meter van zijn gevel. Beter nummer om dit concert mee af te sluiten bestaat niet al had Honky Tonk Woman natuurlijk ook niet misstaan. Volgende keer dan maar.

Al met al weer een prachtige dag zeker gezien de locatie, de mensen, fantastisch voorprogramma zal dit nog lang in ons geheugen bijblijven. Deze band zal ons de komende jaren nog veel luisterplezier en aangename concerten blijven verzorgen. En een ding staat vast. Nederland is bijna om. Het eerste festival voor Steepwater Band op Nederlandse bodem voel je op je klompen aankomen. Nu alleen nog een programma maker van een festival vinden die dit leest en denkt; “dat ben ik dus….”.
Setlist
1. Shake Your Faith
2. Silver Lining
3. Ain’t Got Love
4. Be As It May
5. Mama’s Got To Ramble
6. I Will Never Know
7. Midnight Rambler (Rolling Stones cover)
8. Remember The Taker
9. Revelation Sunday
10. Walking The Light
11. Last Second Change
12. All The Way To Nowhere
13. High And Humble
14. Dance Me A Number
15. Come On Down
16. Indiana Line
Website: www.steepwater.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe