Concertverslag: The Rolling Stones – Amsterdam ArenA, Amsterdam 30 September 2017

The Rolling Stones
‘STONES – NO FILTER’ TOUR
Amsterdam ArenA, Amsterdam
30 september 2017

Het klinkt misschien bekend in de oren; je bent bij een concert geweest waarvan je zeker weet dat het legendarisch was, je verkeert in permanente staat van extase en wil het met iedereen die maar naar je luisteren wil delen en er is voor even niets beters op de wereld dan de muziek van de betreffende artiest dan wel band waar je zojuist vandaan komt. Daags nadien sla je de recensies erop na en kan je niet anders dan concluderen dat het journaille het blijkbaar met je oneens is. Twijfel maakt zich van je meester; had ik het mis? Was het wel echt zo goed? Ben ik zo makkelijk in te palmen?

Tekst: Daan Sindelka

Het was precies dat wat mij overkwam na het concert van The Rolling Stones in de Amsterdam ArenA, waar een van de twee optredens op Nederlandse bodem werd gehouden in het kader van de No Filter Tour. De Stones; ze zouden het absoluut niet meer kunnen, de sfeer was tam, de bandleden te clownesk, ze speelden slechts hun bekende hits en wat al niet meer. Zelfs het feit dat Charlie Watts – de immer dienende en zich zelden uitende drummer Charlie Watts nota bene – zijn oranje sokjes aan het publiek liet zien, als een opa die zijn kleinkind een stiekem grapje vertelt, werd in een van de recensies als goedkoop afgedaan. Ik had de ArenA nog maar enkele uren eerder euforisch verlaten en deze met niet veel meer woorden dan groots en meeslepend kunnen typeren. Onzeker als ik werd van de recensies ging ik de social media op en vroeg ik bekenden wat zij ervan hadden gevonden. Niets dan enthousiasme viel mij gelukkig ten deel en dat gaf maar aan dat een recensie ook maar een recensie is.

Laat mij helder zijn; natuurlijk liet Keith Richards weleens een steekje vallen, en ja, de arrangementen klonken weleens wat gekunsteld of rommelig, en inderdaad konden we allemaal constateren dat Jagger nog maar driehonderdendrieënnegentig keer het podium per optreden doorkruist in plaats van de gebruikelijke vijfhonderdnegentien, maar laten we vooral niet vergeten dat we met heren te maken hebben die voor hetzelfde geld ergens in een bed hadden liggen plassen of allang dood konden zijn.

Bijna zestig jaar geleden is het, dat Mick Jagger en Keith Richards elkaar tegen het lijf liepen op een treinperron in Dartfort, Kent en dat de twee een gemeenschappelijke liefde ontdekten – de blues – omdat Mick platen van Muddy Waters en Chuck Berry bij zich droeg. Een ontmoeting die zou leiden tot een grootse verandering in de hedendaagse muziek en het begin vormde van een carrière die zou duren tot op de dag van vandaag.  Onvoorstelbaar is het, dat het ons, het publiek, de liefhebber, gegeven is om zoveel jaar na dato nog altijd van deze heren te mogen en kunnen genieten. De kwaliteit mag dan met het verstrijken der jaren allengs achteruitgaan; het plezier bij de mannen is nog zo overduidelijk aanwezig, natuurlijk gaan zij door tot ze erbij neer vallen. Laten we het Mick Jagger alsjeblieft voor eeuwig allowen himself te introducen en te rennen over het podium. Laten we juichen voor Keith en zijn spielereien, zijn rauwe, niet perfecte, maar o zo met gevoel gespeelde gitaarsound en zijn door en door verrotte stem. Laten we bidden dat Charlie tot in zijn graf stoïcijns blijft drummen en laten we hopen dat Ronnie Wood voor eeuwig blije dansjes maakt bij weer een muzikale solo.

The Rolling Stones – Amsterdam ArenA 30 september 2017 // Photography Marnix Ruitenbeek

De Amsterdam ArenA was een gekkenhuis gisteren, wat er ook over geschreven wordt. Het kraakte overal van de vastgeroeste gewrichten die onoverkomelijk in beweging trachtten te komen op aloude klassiekers als Honky Tonk Women en Brown Sugar – voor even waanden vele babyboomers zich terug in hun jeugd. Ook het jongere publiek kon zichzelf moeilijk stilhouden als bekende intro’s van Paint It Black of (I Can’t Get No) Satisfaction door het voetbalstadion gonsden en de jeugd was blij ooit te mogen hebben ervaren wat ettelijke decennia terug voor zoveel roering had gezorgd en wat voor vele van hun voorouders soundtracks van het leven werden. Ze zullen het eindelijk hebben begrepen.

Midnight Ramber, al enkele jaren vaste prik op de setlist en uitgegroeid tot een meer dan tien minuten durend hoogtepunt, weerspiegelde alles wat de Stones zijn; een groepje steengoede oude rockers, muzikaal, energiek, onuitputbaar. Het benadrukte nog maar eens dat de blues, toch de roots van de band – getuige ook hun nieuwste studioplaat ‘Blue and Lonesome’ – nog altijd door de oude en opgezette aderen trekt en eigenlijk had het nummer een avond lang mogen duren.

Mick Jagger, in de toegift schreeuwend om onderdak, zoals we dat gewend zijn – bestaat er iets mooiers?

Critici die stellen dat de oude lui zich te veel als rockers gedragen, te rebels, karikaturen zijn; bedenk alsjeblieft dat dát nou is wat The Rolling Stones zelf hebben geïntroduceerd – zij zijn dat, daar is niets nep aan en ik hoop dat ze dat voor altijd blijven. Muziek is gevoel, passie, plezier, historie en heel soms, heel soms, is kwaliteit dan voor even inferieur – dat is alleen de allergrootsten der aarde gegeven.

Website: www.rollingstones.com

Ook op Blues Magazine ...

The Rolling Stones – Live At The Wiltern | Album release

Album recensie: The Rolling Stones – Hackney Diamonds

The Rolling Stones – Hackney Diamonds