The Magpie Salute
Paradiso, Amsterdam
10 juli 2017
Zeg nooit nooit maar een hereniging van The Black Crowes lijkt tegenwoordig kleiner dan ooit. Aan alle muzikanten die ooit deel hebben uitgemaakt van de band rondom de broertjes Robinson zal het niet liggen. Zo ondervond Rich Robinson gitarist/zanger en mede-oprichter toen tijdens één van zijn solo-optredens vorig jaar in Woodstock, New York. Plotseling stonden zij weer met hem op het podium: bassist Sven Pipien, gitarist Marc Ford en toetsenist Eddie Harsch. Zonder zich daarvan bewust te zijn bleek die avond de basis te zijn gelegd voor The Magpie Salute, een naam die voortkomt uit een oude traditie waarin de Magpie, een ‘kraaiachtige’ soort ekster, gegroet moet worden om pech te voorkomen / geluk af te dwingen. De mannen besloten om op zeer korte termijn weer bij elkaar te komen. Robinson regelde ondertussen de volledige personeelsbezetting maar in November 2016 sloeg het noodlot toe. Eddy Harsch, 59 jaar en gedurende 15 jaar lang toetsenist van The Crowes, komt te overlijden nog voor dat de eerste officiéle show heeft plaatsgevonden. Zijn laatste opnamen zullen die van het onlangs uitgebrachte gelijknamige album blijken. Harsch wordt uiteindelijk vervangen door Matt Slocum uit de band van Rich Robinson die op zijn beurt weer wordt vervangen door Michael Bellar. Met vocalist John Hogg, gitarist Nico Bereciartua, drummer Joe Magistro en achtergrondzangeressen Adrien Reju, Katrine Ottosen en Charity White toert The Magpie Salute deze maand in Europa.
Tekst: Jeroen Bakker
Het eerdergenoemde album van de band is live opgenomen voor een klein publiek en bevat naast bewerkingen van oude Black Crowes-klassiekers, enkele covers van o.a. Pink Floyd, Bob Marley en Delaney & Bonnie. Dit, aangevuld met eigen materiaal van Marc Ford en Rich Robinson, is wat je kunt verwachten tijdens een optreden van The Magpie Salute. De eerste shows die werden aangekondigd raakten razendsnel uitverkocht maar Amsterdam lijkt op een zomerse maandagavond niet warm te lopen voor dit bijzondere ensemble. Wellicht teleurgesteld door het laatste optreden hier van The Chris Robinson Brotherhood van vorig jaar of simpelweg een gebrek aan naamsbekendheid / nagelaten promotionele activiteiten. De trappen naar het balkon zijn vanavond in ieder geval niet toegankelijk.
Wanneer Rich Robinson even na half negen het podium betreedt zie je hem even naar boven kijken. Hij weet dat hij samen met de andere negen muzikanten vanavond aan de bak kan om de zaal voor zich te winnen. Komt dus mooi uit dat je over sterke troeven als ‘Twice As Hard’ of ‘Jealous Again’ beschikt maar om daar ook mee af te trappen…? Het machtige gitaarwerk van deze iconische rocktracks staat nog altijd als een huis. De band heeft er duidelijk zin en niemand heeft hier bezwaar tegen maar de schrik zit er goed in. “Ze zullen toch geen integrale live-uitvoering van ‘Shake Your Moneymaker’ gaan doen?” Het leuke met The Magpie Salute is dat iedere avond een compleet verschillende setlist wordt gepresenteerd en geput kan worden uit ongeveer een kleine duizend stuks aan liedjes. Als vervolgens het karakteristieke percussie-intro van ‘Another Roadside Tragedy’ wordt ingezet blijkt dat er van bovenstaand vermoeden niets terecht gaat komen. Deze obscure ‘lost crowe’ is ooit eens ergens op de planken blijven liggen om later toch weer te worden uitgebracht. Voor iedereen die altijd alle verrichtingen rondom de Robinson-broers heeft gevolgd zijn dit de krenten in de pap. Het voelt zelfs een klein beetje als een Black Crowes-reünie. Voor de minder fanatieke liefhebbers is het even wennen. Ook ‘Only You Know And I Know’ van het Amerikaanse duo Delaney & Bonnie doet niet bij iedereen een belletje rinkelen behalve bij de southern rock/blues-fans of diegenen die alles van The Allman Brothers in huis hebben. Dat onvoorspelbare maakt het niet voor alle bezoekers even gemakkelijk en als vervolgens het tempo wel heel erg terugneemt tijdens de reggaetonen van ‘Lively Up Yourself’, waarvan het nut ons volledig ontgaat, zie je zelfs gitarist Marc Ford even ‘wegtrekken’. Liever hadden wij gedurende deze verloren zeven minuten nog iets uit het rijke oeuvre van The Black Crowes gehad. Dat komt er gelukkig ook, weliswaar wat later in de set, met ‘Cursed Diamond’, ‘She Gave Good Sunflower’ en het indrukwekkende ‘Bad Luck Blue Eyes’ dat hier met drie gitaristen wel erg goed tot zijn recht komt. Prachtig hierin is ook de vocale en soulvolle bijdrage van Charity White, nog zo’n bekend gezicht uit het Crowes-kamp, op de achtergrond. Robinson geniet oprecht van het enthousiasme. Pas sinds enige tijd dringt bij hem het besef door dat deze muziek nog zoveel losmaakt bij de fans, iets wat hij daarvoor nog nooit had ingezien.
Vooral Ford die er overigens steeds meer afgetekend gaat uitzien, speelt vanavond majestueus. Ford is altijd beschouwd als de meest getalenteerde muzikant van The Crowes. Hem wordt met ‘I’m Free’ en ‘All We Need To Do Is Love’ alle ruimte gegund. Robinson gaf al eerder aan enorm blij te zijn met hun hereniging nadat zij elkaar eindjaren negentig uit het oog verloren. Dit zijn muzikanten die elkaar inspireren, scherp houden en het beste bij elkaar naar boven brengen en dan hebben we het nog niet eens gehad over Nico Bereciartua die zich eveneens heel bescheiden heeft opgesteld maar een belangrijk aandeel heeft in de gitaarpartijen. Hij krijgt zijn minuten in de spotlights tijdens een ontspannen uitvoering van ‘Gasoline Alley’ waarin hij met akoestische gitaar inclusief bottleneck de hoofdrol vervult. De Rod Stewart/Ron Wood-compositie is een geslaagde keuze voor muzikanten als deze maar helaas lukt het The Magpie Salute niet om gedurende het ruim twee uur durende optreden de spanning op zowel podium als in de zaal, vast te houden. John Hogg is een uitstekende zanger maar mist nu eenmaal dat fijne korrelige randje wat Chris Robinson wel op zijn stembanden heeft zitten.
Pas in de finale wordt de boel nog even op scherp gezet tijdens een ‘Southern Harmony And Musical Companion’-kwartiertje. Met ‘No Speak No Slave’ en ‘Remedy’ als knallend slotstuk krijgt Paradiso toch nog de gewenste droomfinale en kan iedereen tevreden naar huis of nog even afkoelen aan de bar in de zaal. Sommigen maken van de gelegenheid gebruik/misbruik om enkele bandleden backstage op te zoeken. Wij grijpen ons moment om een eerder, door fotograaf Jens van der Velde, gemaakte en analoog gefotografeerde afbeelding van Rich Robinson, persoonlijk aan hem te overhandigen.
Speciale dank gaat uit naar Everaldo Pechler voor de gemaakte foto backstage en Jens van der Velde voor het gebruik van zijn Rich Robinson-foto bij dit verslag.
Website: WWW.JENS.COM
Website band: WWW.THEMAGPIESALUTE.COM
Mooi verslag, ik was in de zaal. Als enorm Black Crowes fan ben ik naar dit concert gegaan. Ik vond het bij tijd en wijlen super en niet alleen om de TBC nummers. Maar op momenten viel het me ook tegen. Duidelijk was dat de zanger John Hogg zijn teksten niet altijd kent. Dat het muzikaal soms niet klopte, te late inzet, verkeerde noten. Ik hoop dat ze nog eens komen maar dan meer op elkaar zijn ingespeeld. Dat de zaal niet vol was kan verklaart worden dat ze in korte tijd al diverse optredens in Nederland hebben gedaan.