Lester Butler Tribute Band
25 maart 2011, Blerick
Tekst & Foto’s: Patrick Struijker Boudier
Smerig. Hard. Vuil. Zwetend. Groots. En overrompelend. Zomaar wat woorden op het optreden van de Lester Butler Tribute Band samen te vatten op vrijdag 25 maart in Blerick. Ik was om half 2 thuis maar had toch zeker nog een paar uur nodig om de energie kwijt te raken die de band opriep met hun gig. Want djeez, wat knalde de band.
De avond werd geopend door The Nines, een jonge bluesrock band die in de huidige samenstelling sinds augustus 2010 bij elkaar is. De band brengt een mix van eigen nummers en covers van onder andere The Hoax, Joe Bonamassa, Janis Joplin en de Beatles. Met een uitstekende Roel Konings op gitaar, Kristel Roulaux als zangeres met een goede ‘soulstrot’ en een stevige ritmesectie van Tom Wetsels en Dave Wijnans ter ondersteuning staat er een prima band die swingt.
Niet alle nummers van deze avond vind ik even sterk gebracht: de cover van Come together gaat gierend uit de bocht en verzuipt de krachtige stem van Kristel in een te overheersende gitaar. Slow Blues daarentegen past perfect: de gitaar en de ritmesectie geven Kristel genoeg ruimte om haar krachtige stem boven de muziek uit te tillen. Graag meer van dit soort nummers waar de zang en gitaar goed in balans zijn en de zang van Kristel volop ruimte krijgt.
Tegen 11 uur knalde de Lester Butler Tribute het podium op. Knalde? Yep. Vanaf de eerste minuut werd er smerig, vuil, hard maar vooral opzwepende blues gebracht. De LBTB bracht een mix van nummers van de albums King King, 13 featuring Lester Butler en nummers die Butler nooit officieel op de plaat heeft gezet. Vul het aan met een aantal bluesclassics en bandleden die enorme lol met elkaar hebben op het podium en je hebt een heerlijke gig om mee te maken.
Big Pete liet zien dat hij nog steeds een van de beste mondharmonicaspelers ter wereld is; Alex Schultz toverde ongelooflijk soepel indrukwekkende licks uit zijn gitaar en dat alles met de stevige basis van Rick Reed op bas en Johnny Morgan op drums als fundament.
Hoe swingend is de band? Heel. Hoe heel? Heel erg. Voorafgaand aan Taildragger bijvoorbeeld ging Big Pete los in een bluesshuffle met een geweldig opzwepend tempo, daarbij op de hielen gezeten door een losgeslagen Schultz op gitaar, een furieus drummende Morgan en een pompende Reed op bas. Ik heb even om me heen gekeken de zaal in, maar er was niemand die stil kon blijven staan bij dit nummer. Nou was dat sowieso al moeilijk bij dit optreden. Van So Low Down tot Wish You Would via Sweet Tooth naar Automatic: het publiek werd het podium opgezogen in de blues om vervolgens na anderhalf uur weer uitgeput teruggegooid te worden richting uitgang.
De avond eindigde met een encore waarbij Roel Konings en Kristel Roulaux van The Nines ook meededen. Helaas zonder Johnny Morgan op drums die af moest haken wegens een blessure. Maar gelukkig was er genoeg talent in de zaal om een vervanger voor drums te vinden.
Met ruim 350 toeschouwers was de avond een succes. Wat mij betreft mag Stichting B4 Music – de initiator van deze avond – zeker vaker dit soort events organiseren. En wat ik hoorde na afloop aan reacties van het publiek is een vervolg meer dan waarschijnlijk.
Websites
www.stichtingb4music.nl
Red Devils en Lester Butler: http://nofightin.com
The Nines: www.myspace.com/thenines-bluesrock
We horen graag je mening! Voeg reactie toe