The BluesBones & The Nimmo Brothers
De Bosuil, Weert
17 Januari 2015
Tekst, foto’s en video’s: Walter Vanheuckelom i.s.m Rootstime.be
Op de eerste echte winteravond van 2015 was De Bosuil goed vol gelopen voor twee erg goede bluesbands. Eerst waren de Belgische BluesBones aan de beurt en daarna kwam het Schots geweld met The Nimmo Brothers. Rond negen uur begonnen Nico en zijn muzikanten aan hun optreden van zestig minuten. Het was voor de fans ook uitkijken naar nieuwe nummers want volgende maand moet het tweede album van The BluesBones in de rekken liggen. Op 26 februari is er alvast de officiële cd release party in de Muziekodroom te Hasselt en de inkom is gratis. The BluesBones begonnen hun set alvast met een nieuwe song. ‘Moonshine’ is een trager blues nummer, een mix van Delta en Mississippi blues waarbij Stef verschroeiend uithaalde met zijn slide werk . De single uit het nieuwe album was het volgende wat we mochten horen. Het promofilmpje van ‘Find Me A Woman’ is al een paar weken te zien op alle sociale media. Een gedreven ritme en Dominique die met zijn stokjes lekker drumt op de zijkant van zijn snare drums. Stef speelde ook hier slide.
De sfeer zat er al dadelijk in en het publiek begon spontaan ritmisch in de handen te klappen. De titelsong uit hun debuutalbum ‘Voodoo Guitar’ blijft één van hun beste nummers en dus mocht deze ook in De Bosuil niet ontbreken. Hoewel het buiten tegen het vriespunt was voelden we ons in De Bosuil in een zuidelijk land dankzij de knappe gitaar riffjes van Andy. Met Nico achter de microfoon beschikt de band over een ideale frontman, een sympathieke man met een ongelooflijk goede stem. Een zanger die zich echt inleeft in de muziek die zijn band speelt en hen regelmatig ook nog helpt met zijn lucht gitaar. Dat was zaterdag in De Bosuil niet anders. De baslijnen van Ronald Burssens tijdens ‘Voodoo Guitar’ waren weer om duimen en vingers af te likken en dan moest Stef nog komen om het orgelpunt te plaatsen. Zoveel moois leverde The BluesBones een verdiend en daverend applaus op. Blues gekruid met een dosis funk kregen we te horen in ‘Saved By The Blues’. De twee gitaristen trokken weer de aandacht naar zich toe met hun wervelend gitaarspel. De nieuwe cd zal de titel van dit nummer dragen.
Met grommende basdrum en Andy op gitaar werd het swingende ‘No Good For Me’ aangevat. Het ritme werd wat snediger en het werd nog meer funky met zinderend gitaarwerk er boven op. Nico vroeg of het publiek zin had om te bewegen en een paar seconden later rolde ‘Cruisin” door de boxen van De Bosuil. Overal bewegende lichamen was het logische resultaat. Dominique op drums en Ronald op de basgitaar zorgden ervoor dat de verschroeiende groove behouden werd. Even werd er vertraagd wanneer Nico begon te vertellen maar even later raasde de band weer op volle toeren. De meest succesrijke song tot nu toe is zonder twijfel de smekende en intense ballad ‘Believe Me’. Zaterdag in De Bosuil mochten we bijna tien minuten van dit slowblues pareltje genieten. En ja de smeekbede van zanger Nico werd door iedereen in het publiek geloofd. Stef, de jonge gitarist van The BluesBones perste alles wat in zijn mogelijkheden lag uit zijn witte Fender. Wie Stef al ooit bezig hoorde weet dat die mogelijkheden van hem enorm zijn. Ook de baslijnen van Ronald kriebelden lekker in je buik en gaven een heel aangenaam gevoel. Dit prachtige nummer laat niemand onberoerd. De enige cover op het nieuwe album ‘Saved By The Blues’ is ‘The Devil’s Bride’ van Matt Andersen. Nico heeft een enorm stembereik, maar dit soort dreigende nummers is ideaal voor zijn stem. De gitaar klonk al even dreigend door het gebruik van de Wah Wah pedaal. Halfweg de song hoorden we nog alleen de ritme sectie en Nico die begon te vertellen. Het was alleen maar de voorbode van de explosie die zou volgen en het nummer naar een uitzinnig einde bracht. Het uur was voorbij gevlogen en The BluesBones blijven maar groeien. Het publiek wilde meer, maar er was spijtig genoeg geen tijd voor. De talrijke fans van onze Belgische blues trots bleven minuten tevergeefs in de handen klappen.
De Schotse Nimmo Brothers vieren dit jaar hun twintig jarig bestaan en staan garant voor een spetterende show. Alan en Stevie Nimmo zijn beiden zeer begaafde gitaristen en ze hebben met Mat Beable op de basgitaar en Wayne Proctor op drums een zeer energieke en sublieme ritme sectie achter hun. Om beurt namen broers de zang en de gitaar solo voor hun rekening. Ze gooiden er meteen de beuk in met het stevige ‘Bad Luck’ uit het album ‘Picking Up The Pieces’. Dit album uit 2009 is opgenomen met Alan, Stevie, Wayne en Mat, dus in dezelfde bezetting als zaterdag in Weert. Alan liet zijn gitaar in dit openingsnummer lekker lang zeuren. De broers waren gekomen om een feestje te bouwen en dat lieten ze van in het begin merken. Het swingende ‘Shape I’m In’ was het volgende nummer. Het zorgde ook voor het eerste grote meezing moment van de avond.
Geweldig als een bomvolle Bosuil uit volle borst zit mee te brullen. Enthousiaste Alan kent natuurlijk al de kneepjes om het uiterste uit zijn publiek te halen. Stevie liet een vette solo uit zijn Gibson rollen, wat het geheel compleet maakte. Het eerste rustpunt kwam er met het wondermooie’ Long Way From Everything’. Hoewel The Nimmo Brothers uit een uitgebreide catalogus kunnen kiezen zal deze slowblues uit 2001 zelden op hun setlist ontbreken. Alan liet horen dat hij niet voor zijn broer moest onderdoen op de gitaar en verwende ons met heerlijk gitaarwerk. Geleidelijk ging de volumeknop naar beneden zodat je alleen nog de bewegingen op de snaren hoorde. En ja, het bleef gelukkig stil in De Bosuil, zodat we tenvolle konden genieten van dat moment. Toen het volume dan weer open gedraaid werd, gingen de handen vlot op elkaar bij het horen van al dat moois. In ‘Gotta Slow Down’ namen de broers allebei een deel van het vocale voor hun rekening. Bassist Matt Beabble amuseerde zich kostelijk en nam het hele podium voor zijn rekening en Alan serveerde ons een spetterende solo uit zijn Fender. Wayne Proctor, de drummer die de laatste jaren steeds verkozen werd als beste drummer op de Britse Blues Awards zorgde voor het stevige en perfecte slagwerk. Zijn Sakae drumstel met Yamaha Subkick op de basdrum heeft een fenomenaal goed geluid. Heel strak was het pompende en stuwende ‘Still Here Strumming’. Op dat opzwepende ritme kan je niet stil blijven, je werd gewoon meegezogen in het feestje van The Nimmo Brothers. Op een bepaald moment waren nog alleen de stem van Alan, de drums van Wayne en massaal ritmisch handgeklap te horen.
In de ballad ‘All I Want’ schitterden beide broers apart op de gitaar. De speelvreugde straalde zo van beide heren af en ze zochten elkaar ook regelmatig op. Stevie had een verhaaltje om het volgende nummer aan te kondigen. Het nummer werd geschreven toen ze in Amerika waren, meer bepaald in Chicago. Stevie wilde ergens naartoe en hij vroeg aan iemand van het hotel hoe hij daar kon geraken. Die man antwoordde: Met die bus daar. Stevie dacht dat die bus van het hotel was en vroeg of die rit gratis was. Het antwoord was simpel ‘Nothing In Chicago For Free’. Een ideale titel voor een song vonden de broers. Minutenlang bleef Stevie de hals van zijn gitaar bewerken om zo de mooiste gitaarklanken over te brengen naar zijn publiek. Voor Stevie en Alan samen The Nimmo Brothers oprichtten waren ze samen in de Blackwater Blues Band en zelfs uit die tijd kregen we muziek te horen tijdens deze Twenty Anniversary Tour. Inderdaad ‘Reason To Believe’ stamt uit deze pre Nimmo’s periode. Alan en Nimmo stonden neus aan neus te spelen, beiden op een Gibson. Het enige verschil was dat Alan met een bottleneck speelde en Stevie met een plectrum. Wat gaven ze lekker gas, terwijl Wayne en Mat het stevige strakke ritme verzorgden. Voor de finale echt ging beginnen werd nog naar wat rust en stilte gezocht in de ballad ‘Waiting For Your Heart To Fall’. Al is rust geen goed woord als je de vingers van de Schotse broers razendsnel over de gitaar hals ziet gaan. Wayne Proctor begon met zijn basdrum aan ‘Black Cat Bone’. Even later viel Mat met zijn bas in en nog even later Stevie en Alan. Alan met de voet op de Wah Wah pedaal pompend om die specifieke sound te verkrijgen en Stevie aan de microfoon.
De finale was begonnen met de twee broers in de hoofdrol. Eerst vochten ze nog een pittig duel uit met de gitaar en dan kwam het bekende standje. Achter elkaar, minutenlang Alan met zijn ene hand akkoorden en noten spelend op de gitaarhals van Stevie en omgekeerd. Het publiek ging uit de bol. Spijtig genoeg was dit ook het einde van deze geweldige avond. Een toegift moest er komen, de aanwezigen bleven aandringen met stevig handgeklap. Het werd een cover van de Bobby Blue song ‘Ain’t No Love’ dat wij vooral kennen in de versie van Whitesnake. Natuurlijk een prima nummer om de aanwezigen nog eens aan het werk te zetten. Begeleid door de ritme sectie brulde het publiek het refrein mee. De jongens en meisjes van De Bosuil hadden weer een goede keuze gemaakt met hun programma.
Voor de bluesliefhebber is ook het optreden van Bernard Allison op zondag 25 januari zeker een aanrader. Het is trouwens het enige concert voor de Benelux van Bernard.
3The BluesBones De Bosuil Weert 17 januari 2015 The devil’s bride
5The Nimmo Brothers De Bosuil Weert 17 januari 2015 Slow down
6The Nimmo Brothers De Bosuil Weert 17 januari 2015 Still here strumming
Voor alle foto’s zie albums The Bluesbones en The Nimmo Brothers
Prachtig verslag Walter! Vrijdag zie ik ze in De Groene Engel in Oss. Ze hebben zich bij mij helemaal op de kaart gezet bij hun werkelijk fabelachtige optreden bij Bluesmoose Cafe. Wat een avond was dat!!
The Nimmo’s spelen al 20 jaar samen Andre. Het is een geoliede machine. En het enthousiasme straalt van hen af. The BluesBones die blijven maar beter en beter worden.
Amuseer je in de Groene Engel en geef de mannen de groeten van me.
leuk verslag Walter, dito foto”s was een top avond
Dank u
Jammer dat ze vrijdag pas om 22.00 uur beginnen. Wordt toch iets te laat wanneer je uit Utrecht komt.