The Black Keys
Ziggo Dome, Amsterdam
3 December 2012

The Black Keys

The Black Keys

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen, i.s.m. LiveXS en Lust For Life Magazine
Meer foto’s, zie Fotoalbum The Black Keys

Na een uitverkochte Heineken Music Hal in Amsterdam, een bomvol Klokgebouw in Eindhoven en een uitpuilende Alpha-tent op Lowlands eerder dit jaar, kon een optreden in de grootste concertzaal van Nederland niet uitblijven. Het kan raar lopen. Zelfs de publieke radio-omroep is gevallen voor The Black Keys dat voor de liveshows gebruik maakt van een extra bassist en toetsenist/gitarist. Het publiek was zelfs in de tweede ring van de Ziggo Dome al vroeg aanwezig om maar niets te hoeven missen. Precies een jaar na het verschijnen van El Camino blijken de Nederlandse fans nog steeds geen genoeg te krijgen van de toegankelijke maar uiterst primitieve punkpop en sixtiesrock. Weinig bands die zoveel krediet hebben verdiend als het duo uit Ohio. Maar liefst driekwart van het optreden bestaat uit materiaal van zowel Brothers als eerdergenoemde El Camino, de laatste twee zeer succesvolle albums van Dan Auerbach en Patrick Carney.

The Black Keys

The Black Keys

Voor de diehard-fans die ook de buitenlandse optredens bezoeken valt er niet veel nieuws te genieten. Daarbij komt dat er op visueel gebied ook niets noemenswaardigs gebeurt. Met een iets langere, maar verder nagenoeg identieke setlist als die van Lowlands wordt de goedgevulde evenementenhal getrakteerd op een weinig verrassend optreden waarin sporadisch aandacht wordt besteed aan het vroegere werk. Het zal het publiek een rotzorg zijn. Het geluid is hard maar goed, de stemming is uitgelaten en de doorgaans zo afstandelijke Auerbach lijkt te zijn aangestoken door het enthousiasme uit de zaal. Ook de buitengewoon avontuurlijke solo-escapades, of nog erger de zeer geslaagde samenwerking met Dr. John op Locked Down, blijven buiten beschouwing. Een gemiste kans maar begrijpelijk. Het publiek krijgt waar het voor het gekomen is en daar gaat het uiteindelijk om. Little Black Submarines, dat toch wel heel erg aan Stairway To Heaven doet denken, hartstochtelijk gezongen door ruim tienduizend man klinkt dan ook ronduit indrukwekkend. Toch is het jammer dat het hele rauwe, ongepolijste bluesgeluid uit de beginperiode, waarin grote bluesnamen als Burnside en Kimbrough nadrukkelijk als inspiratie golden, heeft plaatsgemaakt voor een dansbaarder soulgeluid, een ‘popbenadering’ waarin op geforceerde wijze wordt getracht de muzikale integriteit niet te verliezen. Liet de band in maart van het vorige jaar nog het achterste van zijn tong zien, nauwelijks een jaar later lijken The Black Keys de verleiding van een muzikale uitverkoop niet te kunnen weerstaan.

The Black Keys

Howlin’ for You
Next Girl
Run Right Back
Same Old Thing
Dead and Gone
Gold on the Ceiling
Thickfreakness
Girl Is on My Mind
Your Touch
Little Black Submarines
Money Maker
Strange Times
Sinister Kid
Nova Baby
Ten Cent Pistol
She’s Long Gone
Tighten Up
Lonely Boy

Toegiften:
Everlasting Light
I Got Mine

The Black Keys

The Black Keys

The Black Keys

Meer foto’s, zie Fotoalbum The Black Keys


Ook op Blues Magazine ...