Tedeschi Trucks Band
Support Matt Andersen
TivoliVredenburg, Utrecht
17 november 2015
Tekst en foto’s: Nineke Loedeman
Echtpaar Derek Trucks en Susan Tedeschi leidden beiden al een succesvolle band voor ze in 2010 een elfkoppige rock-, blues- en soulmachine formeerden en deze simpelweg Tedeschi Trucks Band noemden. Slide gitarist Trucks, vijftien jaar lang gitarist bij de legendarische Allman Brothers Band behoort tot de beste (slide)gitaristen aller tijden. Voeg daarbij de powervolle, ietwat rauwe stem van Susan Tedeschi aan toe en een geweldige combinatie is geboren! Voor hun eerste album ontvingen ze meteen een Grammy Award en de opvolger ‘Made Up Mind’ is zo mogelijk nog beter. Binnenkort, 29 januari 2016 komt hun derde album ‘Let Me Get By’ uit. De laatste avond van hun Europese tour staat de band vanavond hier in de grote zaal van TivoliVredenburg. Een prachtig mooie hoge zaal met zowel een sta-gedeelte, als zitplaatsen en met een hele goede akoestiek.
Het voorprogramma wordt verzorgd door de imposante Canadese singer songwriter Matt Andersen. Groot van gestalte, groot van stem. Iedere keer dat ik hem zie lijkt hij gegroeid te zijn. Matt weet stijlen als blues, country en folk moeiteloos te versmelten en laat met vooral zijn geweldige zangstrot een verpletterende indruk achter. De man heeft zelfs geen versterking nodig om tot bovenaan het balkon het publiek de sokken uit de schoenen te blazen. Slechts 30 minuten duurt zijn set, maar er wordt al veel gelachen en meegeklapt. We horen nummers als I Lost My Way, Devils Bride en Wake Up In The Morning…Voor het publiek wat hem nog niet kent is Matt in ieder geval een aangename verrassing en de sfeer zit er direct al goed in. Wat een klasbak.
Nauwelijks een kwartier later, tegen negenen, treedt de uit inmiddels twaalf leden bestaande Tedeschi Trucks Band aan. Naast gitarist Derek Trucks en zanger/gitariste Susan Tedeschi, die er weer kek uitziet in haar zwarte jurkje, zien we op het dubbele drumstel: Tyler Greenwell en JJ Johnson, op basgitaar Timothy Lefebvre, op keys en dwarsfluit: Kofi Burbridge, de blazerssectie Kebbi Williams op sax, Ephraim Owens op trompet en Elizabeth Lea op trombone. Dit illustere gezelschap wordt aangevuld met backing vocalisten Mike Mattison, Mark Rivers en Alecia Shakour.
De set wordt geopend met Don’t Know What It Means, een track van het nieuw uit te brengen album ‘Let Me Get By’, gevolgd door de cover The Letter, bekend van Joe Cocker. Ook afkomstig van het nieuwe album is de track I Want More, samen geschreven met Doyle Bramhall II, die overigens ook enkele nummers van ‘Let Me Get By’ mee-geproduceerd heeft. Een prachtig nummer met daarin een hele mooie dwarsfluit-solo van Kofi Burbridge.
We krijgen een afwisselende set van sterke TTB songs voorgeschoteld: Midnight In Harlem, It’s So Heavy, Do I Look Worried, Made Up Mind en Idlewind. Het publiek reageert uitbundig, zingt mee en raakt telkens weer verbijsterd door de bijna ‘buitenaardse’ slide-gitaar skills van meester-gitarist Derek Trucks. Zijn solo’s zijn messcherp maar doen toch volkomen natuurlijk aan. Dit is een man die zingt met zijn gitaar! Hij staat er rustig bij, zoals gewoonlijk iets van het publiek af en lijkt op te gaan in zijn eigen (gitaar) wereld. Lijkt, zeg ik maar hij houdt zoals het een bandleider betaamt een stevige vinger aan de pols. Echtgenote Susan staat niet alleen haar ‘mannetje’ als gitariste maar is daarnaast een bijzonder sterke vocaliste, met een stem die raakt tot op het bot. Zeker in de tweede helft van de show gaat ze meer en meer los. Susan springt, schreeuwt, stampt, balt haar vuisten en rockt dat het een lieve lust is. Wat een intensiteit straalt deze krachtige vrouw uit! De kreten uit de zaal liegen er niet om, dit is wat men wil zien, horen en vooral voelen. Is het zo warm of lijkt het zo?
Zanger en songwriter Mike Mattison neemt de leading vocals over van Susan en zingt een swingende soulvolle Don‘t Miss Me, een nummer waarbij ook de leden van de blazerssectie uitbundig laten horen en zien wat ze kunnen. En dat ze veel kunnen is wel zeker! De saxsolo van Kebbi Williams swingt van begin tot eind. Tromboniste Elisabeth Lea springt er een beetje bovenuit (dat zie je tenslotte niet zo vaak, een vrouw die de trombone bespeelt) maar ook vanwege haar vrolijke en aanstekelijke dansen tussendoor. Het nummer vloeit naadloos over in wellicht een van de allermooiste songs van deze band, Midnight In Harlem. Het kippenvel staat eenieder hoog op de armen. Er gaan golven van enthousiasme door de zaal tijdens een minutenlange drum-off tussen Tyler en JJ, die aan elkaar gewaagd lijken te zijn.
Hier op deze mooie avond staan stuk voor stuk klasse musici, dat geldt gewoon voor ieder lid van deze fantastische band. De achtergrond-vocalisten staan dan wel op de ‘achtergrond’ maar hun geluid is uitermate bepalend voor de warme en soulvolle sound.
Alles klopt vanavond, de band geeft het publiek waar ze voor gekomen is: een warme, opzwepende avond gevuld met muziek van hoog niveau. Who wants more? Wij dus en na bijna twee uur spelen komt de band natuurlijk terug voor een toegift die driftig meegezongen wordt door de menigte nl. twee ‘Mad Dogs & Englishmen’ nummers: Let’s Go Get Stoned en With A Little Help From My Friends…Moe maar zeer voldaan stroomt de zaal uiteindelijk leeg, regenjassen worden hoog dichtgeknoopt, want de storm binnen mag dan misschien eindelijk zijn gaan liggen, buiten is het menens….
Website Matt Andersen
Website Tedeschi Trucks Band
Het was een feestje om ze te zien. Wat een stem heeft zij .
Top verslag Nineke! Die band wordt almaar beter, ik denk niet dat ze hun gelijke kennen ‘in the business’. Hulde aan VredenburgTivoli om zo’n band te halen, en de beloning was een uitverkocht huis en gemeleerd publiek van alle leeftijden en muzikale achtergronden. Derek lijkt iets meer laid back in zijn approach, iets minder rauwe slide, wellicht een voorbode van het nieuwe album – waar de band erg trots op is, temeer het 100% in eigen beheer opgenomen en geproduceerd is.
Een geweldig concert met louter topmuzikanten ! Hopelijk komen ze volgend jaar weer naar NL !
Ik vind ‘m de beste gitarist aller tijden…; ik weet het….het blijft smaak. Dit zijn de jongesn waar ze over 30 jaar nog over praten als over Duane Allman, en Stevie ray Vaughan..
Het was een briljante avond!! En wat een gitarist is Derek Trucks zeg, ongelooflijk!
Danny, wat vond jij er van?
hi Johnny het was super…
Ik heb h’domme weer wat gemist…
we hebben jou ook gemist
Hahahaha!
Wij kunnen ons helemaal vinden in dit prima verslag.
Het was een geweldige avond!
Goed verslag, maar zelfs dat doet geen recht aan dat wat er in Tivoli Vredenburg gebeurd. En voor wat betreft de foto’s ….ik stond recht achter mevrouw de fotografe….met inderdaad het kippenvel op de armen, bij tijd en wijle een brok in de keel, maar steeds genietend…..
Zolang deze band naar Nederland blijft komen, zo lang blijf ik er heen gaan.
…en voor mij was Matt Andersen de spreekwoordelijke kers op de taart.
Laatste keer dat hij hier was kon ik niet, anders had ik hem al veel eerder live gezien.
Ik volg de man al jaren en ben telkens weer overdonderd van wat hij doet en kan.
Prachtig verslag, niets aan toe te voegen!
Op dit moment misschien wel de beste band.
Ben erg benieuwd naar hun nieuwe album.
Tot tranen toe geroerd zelden zo,n intens concert meegemaakt wisselwerking band en publiek ongekend
Geweldig verslag. Las eergisteren een verslag van een blogger dat zo negatief was. Hij kraakte het gehele concert af. Och waarschijnlijk bezopen of stoned en zat bij een concert van de 3 J’s, maar had dat niet door. Mijn vrouw en ik hadden ook soms kippenvel, maar ook emoties. Wat een topband, geweldige zang, maar vooral magistraal gitaarwerk van Derek. Hij is met recht de nieuwe ‘ Skydog’ (Duane Allman) Het was een eer om aanwezig te zijn.
Prachtig verslag en foto’ van de beste band die er is. Ongehoord goed. De hele band krijgt zijn minuten. Niets geen ego tripperij. Kan niet beter.
De band was/is geweldig en met deze grote bezetting swingt het de pan uit. Toch wil ik wel een paar kritische opmerkingen plaatsen bij het eenzijdig positieve verslag. Het volume was bij tijd en wijle net even te hoog. De gitaarsolos en slagwerkpartijen deden ons pijn aan de oren. Is toch niet echt de bedoeling om met je vingers in de oren naar een band te moeten luisteren. Had wellicht te maken met onze zitplaatsen die op 1 lijn stonden met de linker luidsprekerzuil. Verder vind ik Derek nogal terughoudend on stage. Als het publiek hem bedankt voor een inderdaad geweldige solo dan mag hij dat kadootje gerust aannemen. De helft van de tijd met je rug naar het publiek komt nogal koud over.
Ten eerste een geweldig verslag, precies zoals wij dat ook hebben ervaren. En met heel mooie foto’s. Wat een concert, wat een band, allemaal klasse muzikanten. Maar daar springen Susan en Derek toch nog boven uit. Met de mooiste intro van Midnight in Harlem die ik ooit heb gehoord. En dan ook nog speciaal voor onze zieke dochter It’s so heavy aankondigen en spelen. Een herinnering om nooit meer te vergeten !!!!
Positie Menno is de reden. Wij zaten hoger en meer in het midden, dus geluid prima. Ik vind dat een artiest moet bedanken, gewoon gelul. Derek mag gerust zo zijn. Hij geeft namelijk ons fantastische muziek. Daar komen we voor en niet dat hij super enthousiast ons gaat bedanken. Leuk, maar daar kom ik echt niet voor.
Bedankt voor een mooi verslag. Wat ik wil toevoegen is dat alle gespeelde covers voorkomen op het album Mad Dogs & Englishmen van Joe Cocker en Leon Russell. Dus ook The letter, Bird on a wire en Sticks and stones. Bijzonder!