Steve Earle and the Dukes and Duchesses
Paradiso, Amsterdam
9 oktober 2011
De Masterclass van Steve Earle
Tekst & foto: Rene Hoeflaak
Deze zomer toerde Steve Earle door de Verenigde Staten en Canada. Na de veertig Amerikaanse optredens was gisteravond in Paradiso, Amsterdam de eerste van 24 optredens in een tournee door West-Europa en Scandinavië. Per tour is het vaak de vraag in welke gedaante, met welk humeur en repertoire en met welke band Steve Earle op het podium verschijnt. Tijdens de “I’ll never get out of this world alive“ tour is Steve op reis met zijn Dukes en Duchesses onder wie Allison Moorer, zijn inmiddels zesde of zevende echtgenote en gepromoveerd van – voorheen- voorprogramma tot Duchesse. Ook vaste kracht, bassist Dennis Crouch, is van de partij. Earle, met baard, heeft er zin in en is goedgehumeurd. De setlist bestaat uit bijna de complete songlist van zijn laatste en dertiende CD ”I’ll never get out of this world alive“. met als hoogtepunten wat mij betreft “The Gulf of Mexico” en “Every part of me“. Maar ook nummers van oudere albums als “Guitar Town” en ”Transcendental Blues” komen aan bod. Het geluid is prima en de band klinkt strak en goed ingespeeld. Steve Earle wisselt per lied van snaarinstrument en grapt over de Bouzouki, ”Noem de naam niet bij het inchecken op een luchhaven!!” Echtgenote Allison Moorer (1972) heeft een belangrijke rol in de band. Ze speelt keyboard, gitaar, accordeon en heeft een magistrale stem. Steve Earle doet halverwege het optreden terecht een stapje terug om Moorer twee nummer uit haar eigen repertoire te laten delen. John Henry, de één jaar oude peuter van Moorer en Earle wordt daarbij niet vergeten.
Steve Earle and the Dukes and Duchesses (foto: René Hoeflaak)
Het optreden nadert zijn einde als Steve Earle – bijna vanzelfsprekend- van leer trekt over de Amerikaanse politiek, in dit geval het immigratiebeleid. De tijd gaat sneller dan het geluid in Paradiso en dat is een goed teken. Na twee sets van ruim een uur bedankt Steve Earle zijn publiek en andersom. Een avondje Masterclass Americana zit erop. Wordt vervolgd in Brussel vanavond en woensdag in Hengelo, donderdag 13 oktober in Eindhoven… (zie concertagenda). NB: Zoon Justin Townes Earle speelt op 26 november aanstaande in Paradiso.
De bassist is toch echt Kelley Looney
Al sinds 1988 volgens Steve zelf afgelopen zondag. Hij is nog de enige ‘oude’ Duke. Ik vind het een slappe recensie, Kan je de rest van de band niet noemen? Ik vond het geluid niet zo goed, maar dat kan aan mij gelegen hebben. Was wel weer een superconcert van Steve cs. Goed dat hij zoveel van Guitar Town deed. Wat heeft die man een geweldig repertoire ijzersterke songs opgebouwd!
Volgens mij hadden Steve en Allison een beetje mot met elkaar. En idd zwakke recensie
Een grootheid deze man als je het mij vraagt. Ik vind de recensie wat kort eigenlijk, want ik weet zeker dat het gevoel en passie bij velen uitermate hoog was, en dat mis ik een beetje. Allison Moorer heeft echt ee dijk van een stem. Ik vind het vooral jammer dat ik het niet gezien heb..
Bedankt voor je recensie Rene. Maar toegegeven, ook ik vind de recensie niet erg sterk. Een gigantische blunder (waardoor je bijna zou gaan denken dat je het concert niet hebt gezien) maak je inderdaad met het benoemen van Dennis Crouch als de bassist tijdens het concert. Dat was (zoals al opgemerkt door Menno) Kelly Looney, waarover Steve zondag notabene zei dat hij al ruim 20 jaar zijn trouwe bassist ‘on the road’ is. Crouch is samen met Roland Guerin de bassist op het album I’ll Never Get Out of This World Alive, daar zal je vergissing wel door zijn ontstaan. Slordig, hopelijk volgende keer beter. Succes met je verdere recensies!
He Rene, ik zie dat je op je eigen site exact dezelfde recensie hebt staan, maar dan wel met Kelly Looney als vast bassist ipv Dennis Crouch. Is er iets misgegaan, ben je gehacked of heb je eea al verbeterd op je eigen site. Ach, in ieder geval toch de juiste naam bij je artikel en daar gaat het om. Groet!
De gitarist en violiste spelen onder de naam:
THE MASTERSONS
17 november in de Maloe Melo – Amsterdam aanvang 23uur
Sorry, maar een heel erg slap verslag, weinig relevante informatie, onjuistheden en wel erg opstelachtig geschreven. Het was na een country uur voor de pauze en anderhalf uur durend rock getint concert na de pauze met diverse toegiften. Geluid had beter gekund, maar wel een klasse concert van een goed gehumeurde Steve Earle.
van mij mag ie zijn vrouw thuis laten, dat andere meisje zong pas echt mooi….
smaken verschillen natuurlijk, maar dit klinkt mij enorm ongelofelijk in de oren. Werkelijk een van de allermooiste stemmen in het Americana genre; luister maar eens naar wat van haar solo platen zoals Mockingbird of Crows
Smaken verschillen idd, heb zeker ook nog geluisterd naar verschillende nummers van haar, maar kan me niet boeien en tijdens het concert van Steve Earle zelfs irritant, geluid was niet goed afgestemd waardoor ze hard en schel er doorheen klonk. En vind haar stem gewoon totaal niet mooi. Bonnie Raitt die heeft pas een mooie stem bijv. maar van haar vind ik dat helaas niet. En ik was ook niet de enige tijdens het concert in ieder geval. Maar ach, zo zullen er altijd verschillende smaken zijn…..