Status Quo

Tekst en foto’s: Harry Pater

Zondag 23 maart stroomt de IJsselhal in Zwolle vol met vooral mannelijke ouwe rockers, veel spijkerjasjes met patches en buttons (waaraan je de diehard fans herkent), geen, weinig of toch vooral grijze haren. Reden: de waanzinnige vier (the Frantic Four) oftewel Status Quo in de succesformatie van de jaren zeventig, doet ons land aan voor een concert in het kader van de reünietour die een jaar geleden van start ging in Groot-Brittannië. Veel fans hebben hun vrouw of vriendin en in heel wat gevallen ook hun (klein?)kinderen meegenomen. Daarnaast zijn er ook heel wat jongere rockliefhebbers op deze klassieke band afgekomen.

Die Britse tour was zo’n groot succes dat besloten werd om ook de fans op het vasteland van Europa de kans te geven deze formatie nog één keer te zien: gitarist/zanger Francis Rossi, gitarist/zanger Rick Parfitt, bassist/zanger Alan Lancaster en drummer John Coghlan. De mannen hebben de tand des tijds goed doorstaan en ogen alle vier gezond en energiek, ook al zijn de haren grijs (Lancaster) of dun (Rossi). Bij Rossi heeft de paardenstaart plaatsgemaakt voor een stoppelbaard. De korte Europese tournee begon een week geleden in Duitsland en stopt half april in Ierland, daarna gaan Rossi en Parfitt weer op pad met ‘het gewone’ Status Quo en Coghlan met zijn eigen band, John Coghlan’s Quo genaamd.

Status Quo

Op 8 mei 1984 was de band ook in de IJsselhal te zien, toen zonder de in 1981 opgestapte drummer John Coghlan (inmiddels vervangen door Pete Kircher), tijdens hun toenmalige afscheidstournee. Een jaar later opende Quo het Live Aid festival en vanwege het succes van dat optreden werd besloten toch door te gaan, maar zonder Coghlan en Lancaster (die naar Australië was verhuisd). In 2012 werden de banden weer aangehaald en de problemen uitgesproken en voor het eerst in jaren weer samen gespeeld, al ging dat niet meteen soepel, zoals in de dvd-documentaire “Hello Quo!” te zien is.

De songs
De Frantic Four concerten hebben de beroemde live-dubbelelpee “Status Quo Live” uit 1977 als basis voor de setlist. Heb je de vorig jaar uitgebrachte blu-ray, dvd of cd-set “Live At Wembley Arena” in huis, dan heb je het grootste deel van de songs die vanavond worden gespeeld al gehoord en gezien. Alleen Don’t Waste My Time ontbreekt en is vervangen door Caroline. Quo speelt dus elke avond exact dezelfde songs in dezelfde volgorde, maar dit deden ze in de seventies ook al.
Vlak voordat de fotografen richting frontstage worden gedirigeerd zien we Francis Rossi backstage voorzichtig richting het podium lopen, het is nog net niet strompelen. Als de band onder luid gejuich na de introtape is opgekomen nadat het gordijn is weggevallen met daarop de klassieke line-up pose van de elpeehoes van “Hello!”, vertelt Rossi dat ze gisteren hebben gevoetbald en dat hij en Lancaster ietwat geblesseerd zijn geraakt, hij heeft last van zijn knie, en dus zal hij niet zoveel zal kunnen rennen en springen. Lancaster reageert met “But I won!”.

Het concert
De set opent met vier songs die Alan Lancaster zingt, daarmee Rossi de gelegenheid gevend om zich vooral met de gitaarsolo’s bezig te houden, terwijl Parfitt een lekkere basis met zijn slaggitaar neerlegt. John Coghlan vormt samen met Lancaster nog steeds een geweldige ritmesectie en de mannen lijken zich uitstekend te amuseren tijdens het samenspelen.

Status Quo

Als je Status Quo vaker hebt zien optreden, dan weet je dat het vooral een kwestie is van rocken en weinig gepraat tussendoor. Ook vanavond is dat het geval. En àls er al iets gezegd wordt is het vaak amper verstaanbaar. Maar dit mag de pret niet drukken, want de vrijwel volle IJsselhal is gekomen om van de muziek van hun jeugdhelden te genieten en dat lukt uitstekend, want de mannen zijn inmiddels dusdanig op elkaar ingespeeld dat het geoliede machine is geworden.

Drie akkoorden en twaalf maten
Natuurlijk mis je bepaalde songs, zoals Roll Over Lay Down of Mean Girl, maar de setlist is dermate gevarieerd dat je dat ‘gemis’ pas achteraf ervaart. Het is Status Quo zoals Status Quo hoort te zijn, dus drie akkoorden en twaalf maten op twee gitaren, bas en drums. Geen keyboards dus, die hoor je wel als de band weer met de gewone line-up gaat optreden (vanaf eind april tot eind december al volgeboekt!). Wel is vroegere manager Bob Young (die samen met Francis Rossi heel wat songs heeft geschreven) van de partij, die in Railroad en Roadhouse Blues als vanouds op de mondharmonica speelt.

Status Quo

Na Roadhouse Blues verlaten de vier muzikanten het podium, om na enkele minuten weer terug te keren voor de toegiften: een lekkere stevige versie van Caroline en tenslotte de Chuck Berry klassieker Bye Bye Johnny, waarna het na nog geen anderhalf uur echt afgelopen is, wel wat kort vind ik… maar langer kunnen ze het blijkbaar niet volhouden. Tenslotte: hoewel ik slechte herinneringen heb aan het geluid in de IJsselhal (veel galm e.d.), vanavond was het goed, zelfs bijna achterin de hal.

Status Quo is sinds 1968 heel vaak in ons land te zien geweest, in verschillende samenstellingen. Daarover is een prachtig boek “Status Quo, 50 Years And More” met 330 pagina’s met ruim 800 foto’s (plus interview-dvd) helemaal in eigen beheer gemaakt door voormalig fanclubfotograaf Gerard Rappard (www.statusquobook.com), echt een aanrader voor de echte fan!

SETLIST:
01. Junior’s Wailing
02. Backwater / Just Take Me
03. Is There a Better Way
04. In My Chair
05. Blue Eyed Lady
06. Little Lady / Most of the Time
07. Rain
08. (April) Spring, Summer & Wednesdays
09. Railroad
10. Oh Baby
11. Forty Five Hundred Times / Gotta Go Home
12. Big Fat Mama
13. Down Down
14. Roadhouse Blues
15. Caroline
16. Bye Bye Johnny

STATUS QUO - Down Down - Zwolle 2014

Ook op Blues Magazine ...