Sean Webster & The Dead Lines
Schuttershof, Middelburg
3 April 2015
Tekst, foto’s en video’s: Walter Vanheuckelom, i.s.m.Rootstime.be .Hier fotoalbum
Tony Edser, redacteur van Where’s Eric, het officiële tijdschrift van Eric Clapton noemde in 2005 Sean Webster de man om in het oog te houden. Dit gebeurde na het verschijnen van Sean’s tweede album ‘If Only’. Webster heeft al een mooie carrière achter de rug, maar de hoge verwachtingen heeft hij nog niet helemaal kunnen waar maken. Hij trok een paar jaar naar Australië en sinds kort is hij terug in Europa om aan een nieuw muzikaal hoofdstuk te beginnen. Om te beginnen bracht hij een erg sterk nieuw album uit, dat de naam ‘See It Through’ meekreeg en hij zocht nieuwe muzikanten om hem te begeleiden. The Dead Lines is volgens Sean de beste band waarmee hij ooit samen speelde. The Dead Lines zijn Greg Smith op de basgitaar, Phil Wilson op de drums en broer Ash Wilson op de gitaar. Deze drie Britse jongens willen samen met Sean aan de weg timmeren en hopen net als hun frontman dat ze op een dag echt zullen doorbreken.
Omdat het nieuwe album ‘See It Through’ zo beregoed is, keken Hugo en ik uit naar een optreden van hem. Er waren twee keuzes ofwel honderdveertig km naar Zeeland op vrijdag drie april of honderdvijftig km naar het delirium Festival in West- Vlaanderen op vier april. Zaterdag ging voor één van ons beide moeilijk dus trokken we naar het Schuttershof in Middelburg. Omdat het optreden pas om tien uur s’avonds begon was de grootste drukte in het verkeer rond Antwerpen reeds voorbij en viel onze reis goed mee. In het Schuttershof aangekomen zagen we dat het eigenlijk niet om één optreden ging maar dat er op tiental plaatsen in het centrum een band zat te spelen. Maar we waren zover gereden voor Sean Webster & The Dead Lines, dus gingen wij het Schuttershof binnen waar de jongens nog aan de soundcheck bezig waren, samen met Walter Cablo, de geluidstechnicus van dienst. Een twintigtal minuten later dan gepland werd er gestart. Ash Wilson verscheen alleen op het podium met de Gibson in de hand, om een zware psychedelische intro te spelen. Even later kwamen Phil en Greg hem vervoegen. De frontman liet nog even op zich wachten maar was paraat om het schitterende ‘The Mayor‘ aan te vatten. We hoefden niet ver te zoeken waar de inspiratie voor deze song vandaan kwam. Het nummer toont bij momenten wat gelijkenissen met ‘John Henry‘ van Joe Bonamassa, maar het heeft duidelijk ook eigen accenten. Het was in ieder geval een binnenkomer die kon tellen. Erg stevig en de gitaren van Ash en Sean mochten al dadelijk vlammen. Dat de twee gitaristen een erg knappe ritme sectie bij zich hadden konden we in ‘The Mayor’ dadelijk horen. Phil Wilson op zijn Ludwig drums en Greg Smith op zijn vijf snarige Fender bas zorgden voor het knap groovende ritme.
De band bleef bij het nieuwe album met ‘Hear Me Now‘. Ash Wilson trok alle aandacht naar zich toe met een indrukwekkende en tevens verschroeiende solo, waarvoor hij de handen van de aanwezigen al dadelijk op elkaar kreeg. Sean Webster heeft een diepe, ietwat rauwe stem die je dadelijk meeneemt op zijn muzikale reis. Er werd wat gas terug genomen in ‘Always Here’, toch bleef het erg stevig. Met twee sterke gitaristen in de band zou je gek zijn om die troef niet uit te spelen. Sean Webster op zijn zwarte Fender Telecaster en Ash Wilson afwisselend op zijn Gibson en zijn Fender Stratocaster, lieten om beurt een staaltje van hun kunnen horen. Soms speelde Sean de eerste solo en nam Ash over, maar in een ander nummer was het net andersom. Het verschil van klank tussen de verschillende gitaren gaven de songs steeds een extra dimensie. ‘Leave Me‘ stond bol van de ritme en sfeer wisselingen. Zo zacht en innemend het soms was, zo brutaal en ruig was het de volgende moment. De ritme sectie was echt super in deze knappe song. Het eerste echte rustpunt kwam er met de zeemzoete poppy slow ‘I Still Remember‘. Al was de rust vlug over op het moment dat de Stratocaster van Ash en de Telecaster van Sean begonnen te spreken. Dan was het tijd voor de eerste cover van de avond. Het was ook een verrassende cover want van een band als Sean Webster verwacht je niet dadelijk een song als ‘Superstition’. Dit soul nummer van Stevie Wonder werd al gecoverd door Stevie Ray Vaughan en het is op de basis van deze versie dat Sean, Ash, Phil en Greg speelden. Om het af te maken werd er nog een pittig gitaar duel tussen Ash en Sean ingelast. Het publiek genoot met volle teugen van de twee gitaar virtuozen die elk op een verhoogje gesprongen waren. Als afsluiter van de eerste set koos de band voor de Southern rock van ‘C’ Mon Suzie‘. In deze Indigenous cover konden de vier muzikanten zich nog eens volledig uitleven voor ze van een korte rust periode konden genieten.
Na een vrij lange pauze begonnen de jongens er terug aan met de swingende boogie ‘Bit By Bit‘. Het nummer deed me denken aan ‘Little By Little‘ in de versie van Tedeschi Trucks Band. Het ritme klopte maar de woorden niet. Verre van slecht maar ik verkies toch de eigen nummers van Webster. ‘Heart Still Bleeds‘ sneed door merg en been, zo intens en zo splijtend was dit nummer. Ash Wilson ging Sean opzoeken en gaf een waanzinnig vette solo ten beste. Zoals de meeste gitaristen van gitaar wisselen, zo wisselde drummer Phil Wilson regelmatig van snare drum. Maar het belangrijkste was dat hij zijn Ludwig tot in de puntjes beheerste en voor de band een echte groove machine was die de muziek van de jongens perfect aanvoelde. Niet alleen Phil maar ook Greg Smith deed een aardige duit in het zakje met zijn basgitaar en hij beperkte zich heus niet alleen tot het ritme aangeven. Na dit optreden kan ik de woorden van de frontman die zei dat The Dead Lines de beste band is waar hij ooit mee samen speelde heel goed begrijpen. Ash, Phil en Greg zijn pure klasse waar Sean nog veel plezier gaat aan beleven. ‘Slow Dancing In A Burning Room‘ van John Mayer was de volgende cover op het lijstje. Mooie tekst, leuke rustige melodie en de stem van Sean die je deed wegdromen. Wat wil je nog meer? Misschien ‘Matchbox‘, deze swingende boogie zorgde voor wat volk op de dansvloer. De twee gitaristen waren nog maar eens op hun verhoogje geklommen om het beste van zichzelf te geven op hun six string. Zoals altijd bij dit soort duels, bracht het ook dadelijk meer sfeer bij de aanwezigen. Alleen al voor Sean’s versie van ‘I’d Rather Go Blind‘ zou je het album ‘See It Through’ kopen. Dit nummer is al zovele keren gecoverd maar de versie van Webster vind ik bij de mooiste die ik al gehoord heb. De stem van Sean speelt hierin een belangrijke rol, maar ook instrumentaal zit het allemaal piekfijn in elkaar. Het was heel de avond nogal lawaaierig in het Schuttershof doordat de formule van de Blues Route de mensen uitnodigde om van club naar club te gaan. Tijdens dit nummer was het erg stil in de zaal en dat zegt genoeg over het effect dat dit erg mooie lied had op het publiek.
Sean en zijn jongens trokken het ritme daarna een paar versnellingen hoger met de rocker ‘Mister Highway Man‘. De ritme sectie had al het gehele concert in dienst van de twee gitaristen gespeeld en kregen hier hun moment van glorie. Sean en Ash verdwenen van het podium en Greg mocht als eerste aan zijn knappe bas solo beginnen. Daarna was het de beurt aan Phil die een fenomenale drum solo uit zijn mouwen toverde. Wat we het gehele concert al gehoord hadden, werd in deze twee solo’s bevestigd. Toen Ash en Sean terug op het podium verschenen voor de battle van de gitaren ging al de aandacht weer naar hen. Als echte gladiatoren stonden ze elk op hun verhoog en probeerden ze elkaar te overbluffen. Nog een onverwacht nummer was de soul song ‘Hold On, I’m Comin’‘ van Sam en Dave uit de late jaren zestig. Sean Webster & The Dead Lines hadden er een schitterende, bijna tien minuten durende rock versie van gemaakt. Het publiek brulde het refrein mee. Het was het einde van een schitterend optreden, maar na wat aandringen van de aanwezigen kregen we toch nog twee toegiften.
Het zouden twee covers worden, maar ondertussen wisten we al dat deze songs toch een Webster sound zouden meekrijgen. Het eerste was de Jonny Lang cover ‘Lie To Me‘. Sean begon solo aan dit nummer wat het nummer soberder en intiemer maakte. Na een vijftal minuten kwam de band Sean vervoegen en barstte het nummer helemaal open. Sterk slagwerk, groovy baslijnen en een zeer knappe Ash die met zijn Gibson verschrikkelijk tekeer ging. De absolute afsluiter was een echt meezing nummer. ‘Don’t Let Me Down‘ is een Lennon/ McCartney song die iedereen kent uit de gouden periode van The Beatles. Ook hier werd op geen minuut gekeken en de band speelde minuten lang zachtjes het refrein terwijl iedereen in het Schuttershof ‘Don’t Let Me Down’ stond te zingen. Knap en doordacht einde van het concert. Als Sean Webster & The Dead Lines in de buurt zijn, ga er dan zeker heen. Een aanrader. Het enige nadeel was dat er nogal veel lawaai was in de zaal van het op en af gaan van toeschouwers die met hun inkom bandje op tien locaties in de buurt terecht konden.
Sean Webster : Zang en gitaar
Ash Wilson : Gitaar
Phil Wilson : Drums
Greg Smith : Bas
Setlist:
101. The Mayor
102. Hear me now
103. Always here
104. Leave me
105. I still remember
106. Superstition
107. C’mon Suzie
201. Bit by bit (Little by little)
202. Heart stll bleeds
203. Slow dancing in a burning room
204. Matchbox
205. I’d rather go blind
206. Mister Highwayman
207. Hold on, i’m coming
208. Lie to me
209. Don’t let me down
hier fotoalbum
3Sean Webster Schuttershof Middelburg 3 april 2015-Heart still bleeds
4Sean Webster Schuttershof Middelburg 3 april 2015-lie to me
Mr Tony Edser, pas nog mee gesproken :-)
Tony Edser heeft blijkbaar een goede kijk op sommige zaken.