Sean Webster & The Dead Lines
Bluesclub XXL, Cafe Loburg, Wageningen
16 November 2014
Door Bert Lek. Foto’s album Bert Lek
Jaap Meurs en Ben van der Swaluw, de mannen achter de stichting Bluesclub XXL werden geconfronteerd met het sluiten van café XL in Wageningen en dan rijst de vraag: waar vind je op zo’n korte termijn een nieuw onderkomen? Slechts een paar honderd meter verderop in Wageningen werd dat café Loburg aan de Molenstraat, een prachtig onderkomen waarmee de mannen er duidelijk op vooruit zijn gegaan. Een mooie open lichte zaal die groter is en een breed podium waar een grote formatie makkelijk uit de voeten kan.
Er is echter één groot nadeel: boven de locatie is een pizzeria gevestigd en daarom dient het concert uiterlijk om 17.30 uur afgelopen te zijn. Voeg daarbij dat men in Wageningen nooit op tijd begint en een pauze houdt, dus tel uit je winst hoe kort het uitstekende concert duurt van Sean Webster, zang en gitaar, & The Dead Lines, bestaande uit de gebroeders Wilson: Ash op gitaar en backing vocals en Phil op drums, en Greg Smith op bas.
De Engelse formatie, Sean zelf woont in Giethoorn, begint rustig aan hun eerste (lange) set. Ze komen net uit Polen en hebben bijna tien uur achter elkaar gereden. In het begin zijn er wat problemen met het geluid. De monitoren werken niet, dus moet Sean aanwijzingen geven aan Phil om in de maat te blijven. Greg Smith, hij is de opvolger van Laurence Jones in de band, heeft er helemaal geen last van. Vrolijk en vooral zeer beweeglijk bast hij het hele concert er op los. De rustige nummers Leave Me en Hear Me Now, die ook staan op de nieuwe cd ‘See It Through’ worden mooi opgebouwd naar een climax. Sean is meer de man van het stevige gitaarwerk, terwijl Ash meer subtiel bluesrock levert. Na een half uur gaat het los met een mooie uitvoering van Superstition. Vlak daarna is het pauze. Jaap wil die pauze inkorten vanwege de pizzaperikelen, alleen is Sean nergens te vinden. Hij verwisselt ergens een t-shirt.
Als Sean geconfronteerd wordt met de korte tweede set van slechts twintig minuten is hij ‘pissed off’. Hij kan nog slechts drie nummers doen, o.a. een bijna tien minutenuitvoering van I’d Rather Go Blind, waarin Sean zijn mooie donkere stem zelfs off mike’ laat horen en daardoor zelfs de leuteraars aan de bar stil krijgt. Daarna volgt nog een soulrock uitvoering van Sam & Dave’s Hold On en is het afgelopen. Alleen pikt het ruim aanwezige publiek (125) dit niet. De vertwijfeling slaat toe bij de band. Wat nu? (Jaap is ook nergens te vinden) Sean heeft een prachtige oplossing in het wonderschone Tears In Heaven. Onder toeziend oog van de rest van de band brengt hij alleen het nummer van Eric Clapton ten gehore. Een daverend applaus valt hem ten deel. Daarna snellen de meeste mannen naar huis voor de warme prak of het voetbal of beiden.
Tenslotte is het nog lang geen zes uur. Aanloopproblemen noemt Jaap de pizzeria-perikelen en hij vertelt dat de toekomstige concerten dan ook eerder zullen beginnen en kan misschien de pauze achterwege blijven, tenslotte is de bar binnen handbereik. Al met al was het zeer de moeite waard om naar Wageningen af te reizen voor dit mooie, maar helaas iets te korte, concert.
Website Sean Webster
“” een prachtig onderkomen waarmee de mannen er duidelijk op vooruit zijn gegaan.”; Sorry Bluesmagazine, ik ben niet geweest maar als ik de foto zo eens bekijk spat de sfeer er niet bepaald vanaf. Persoonlijk vond ik de oude locatie lekker geleefd en sfeervol.